Pas op: mogelijk educatief verantwoord.

Denken is een persoonlijk proces. Ergens een idee over hebben komt voort uit een innerlijke afweging van externe belangen tegenover zelf ontwikkelde opvattingen op basis van je eigen ervaringen. Hoewel het niet duidelijk is hoe voor-bepaald je bent voordat je jezelf gaat bepalen en laat bepalen door je omgeving, zijn alle opgedane ervaringen en reflecties op die ervaringen -reflecties gebaseerd op eerdere ervaringen en reflecties op ervaringen …et cetera- de puzzelstukken waaruit je persoonlijkheid is opgebouwd. Uiteindelijk kan niemand dus iets voor jou bepalen zonder aan jouw ideeën daaromtrent voorbij te gaan: je moet zelf actief instemmen met een gedachte.

Het lezen van een goede filosofische tekst is iets anders dan het lezen van eender welk verhaal. Filosofie lezen is het lezen van iemands gedachten. Je leest iemands persoonlijke denkproces. Het volstaat dan niet meer om als een afstandelijke beschouwer de tekst stap voor stap te volgen: je moet haar méédenken. Wil je ooit kunnen zeggen een filosofische tekst naar eigen maatstaven begrepen te hebben, dan dien je je het denkproces van die tekst hoogst-eigen te maken. Je moet de ervaringen door je ledematen kunnen voelen kruipen zonder ze ooit daadwerkelijk ervaren te hebben. Eerder heb je het niet geprobeerd te begrijpen. Daarom lees je filosofie langzaam. Daarom vinden velen het zo vermoeiend.

Op het moment dat je jezelf in een bepaalde traditie plaatst, ben je niet meer zelf aan het denken. Dan wil je buiten jezelf treden om jezelf voor het oog van anderen in een leuk of makkelijk hokje te plaatsen. Niet doen, laat mensen maar gewoon flink piekeren.
Zodra mensen gaan citeren uit bijbels of één of ander wetboek en vervolgens een blik van "dus het is zo" opzetten, kun je het ze vertellen of maar meteen weglopen, want ze zijn niet zelf aan het denken en zodoende ook niet vatbaar voor kritisch commentaar.
Loop niet op
tegen muren,
waar
onderdoor gaas is gespannen,
en waar
overheen daken pannen.
Draai je om, en zie:
de wijde wereld ligt,
nog steeds in het verschiet,
voor je uitgestrekt,
al ziet die verdomde baksteen dat niet.

Brood, daar zit wát in?

"Godsamme, wat heb ik soms toch een hekel aan al dat licht verteerbare spul dat op tafel staat!"
"Ja, vind jij al die makkelijke kost soms ook zo ontzettend ... zo ontzettend niks?"
"Inderdaad, soms verlang ik zo naar een zware snee met ambachtelijk beleg!"
"Ja, maar ja, je moet niet teveel van je darmen eisen hè."
"Dat klopt, maar kijk eens wat ik hier heb!"
"Zeg eens, wat heb jij daar in je hand?"
"Het lijkt welhaast een volkoren meergranen-extra donker brood hè!"
"Inderdaad, verdulleme! Ik zou het graag eten, maar ja..."
"Aha! Maar dat kan ook! Het is eigenlijk witbrood!"
"..."
"Ja! Het enige bruinbrood zonder fatsoenlijke vezels!"
"Wat een oplossing, ik ga het direct kopen!"

Een dag, en een half jaar voor altijd.

Zelfs wanneer niet naast mij, nog steeds in-bij mij.

De ene mooie zin volgt de andere op,
maar er is er één die altijd zal blijven.

Haiku's ?

Ik huil een lied
en het klinkt niet.
Wat is 't toch vals, dat verdriet.

---------------------------------------

In gedichten mag je onbegrijpelijk zijn:
het leven is een zwijn.
Verdraaide woorden doen geen pijn.

Het leven is net een banaan:
denk je 'm helemaal gepeld te hebben,
zit er nog zo'n lijntje aan.

na de voor - devour - nada

Het is zo, of toch niet, dat alles wat je zegt alles markeert wat je niet zegt. Tegelijkertijd betekent elk woord meer dan wat je zegt, ook al wil je zelf niet alle betekenissen die er aan vast plakken als verantwoordelijkheid dragen. Het enige dat je wilt zeggen, is verborgen achter een sluier van woorden die een chaos veroorzaakt en de wereld zoveel complexer terugspiegelt dan 'ie eigenlijk is. Jammer genoeg is ons begrip tegelijk onlosmakelijk verbonden met die woorden, en kunnen we zonder woorden geen begrip van de werkelijkheid scheppen.

Maar diep in de ogen,
zie je dan toch wat altijd al verborgen lag,
en geen woorden nodig had om uitgesproken te worden.

De werkelijkheid is een oneindige paradox van perplex-staan, en we staan er allemaal met open mond naar te kijken. Soms ontsnappen er woorden aan die mond, woorden die een eigen leven gaan belijden en jou verrassend genoeg vaker tegenspreken dan naar de mond praten. Maar een nuttig weerwoord is nog altijd beter dan een mond vol rotte tanden. Laten we allen vooral tandartsje blijven spelen, misschien komen we dan toevallig nog eens ergens.

Uitgebreidheid en ik.

De wereld is mijn muze,
en de wereld is niets,
niets meer dan die kleine cirkel om mij heen
die maar niet wil verdwijnen,
omdat ik haar in stand houd.

geen woorden meer

Een wijs man moet ooit gezegd hebben: als je in een peststemming bent, schrijf dan niks. Behalve als je dichter bent. Of politicus. Of Duits filosoof. Of wanneer je alleen door te schrijven die zwarte bril van je kop kunt rukken.
Ik vraag me af, zou die wijze man op het moment van schrijven toevallig een ontzettend klotehumeur gehad hebben?

de Echt

Dromen zijn uiteindelijk ook niets meer dan
zinnespeelsels, onzinnig spel van verwarring,
onbelangrijk herstel van chaos,
schepping van nieuwe nietsen,
verlaten van harde paden,
doorkruisen van opgeworpen landschappen,
bezielde spinsels van hersenactiviteit,
zonder realiteit,
behalve de zin ervan,
maar wat IS de zin ervan?

Is het een 'inzwevend kameren', een eigen orde,
met een open deur, wanneer je wakker wordt?
Eet je wel genoeg, of is het net teveel,
slik je alles door, of spaar je,
voor die brok in je keel? Die je niet wilt,
niet kunt voelen, voordat het te laat is.

Schrijven op de automatische piloot en daarna
de logica van de woorden,
het betekenen van de flarden aan elkaar rijgen,
een ketting maken uit niets dan kralen zonder snoer.
Losse verbanden die nadien zijn gelegd,
maar wel fossiliseren in je hoofd:
neem het niet te licht, want dan zweef je weg
van je huwelijk met de aarde.

klets is ook praat

Een mooi leven voor even,
dat is als je droomt en wakker blijkt te zijn,
maar al snel door de slaap overmand wordt.

Overmand worden, dat is echt een negatieve uitspraak volgens mij. Zou er niet ook een uitspraak als 'overvrouwd worden' moeten bestaan? Als je wordt overmand door emoties, betekent dat dat je ze niet meer de baas bent: de emoties nemen de leiding. Meestal betekent dat niet dat je onbeheersbaar vrolijk wordt. Omdat er in het werkwoord zelf al sprake is van een culturele lading van de sekse, kan het werkwoord geen neutrale betekenis hebben. Het geeft een onvrijwillige overmacht aan, en macht is cultureel bepaald dan weer iets typisch mannelijks. Frappant dat 'overmand worden door' meestal in een context van emotionaliteit gebruikt wordt: emoties worden traditioneel toch als een vrouwelijk domein gezien. Dus als een persoon overmand wordt door emoties, betekent dat dat de emoties je even te machtig worden: de persoon wordt intern verscheurd door de mannelijke en vrouwelijke kant.

…zulke analyses komen dus voort uit traditionele psychologisering. Het levert niets anders op dan nietszeggende, onverduidelijkende en clichématige kletspraat. Het hele man-vrouw onderscheid zoals dat zo vaak wordt gemaakt en toegepast op allerlei domeinen, is één van de hardnekkigste en verwarrendste verzinsels sinds het idee van een God die ons heeft ontworpen naar Zijn of Haar evenbeeld. Al onze gedachtes zijn ontstaan door culturele ontwikkelingen, en cultuur is op haar beurt weer ontstaan door ons denken. Net zoals de kip en het ei op hetzelfde neerkomen, is er geen definitief cultureel verschil aan te wijzen tussen mannen en vrouwen. Culturen veranderen, en Hillary Clinton zou best eens president kunnen worden…waarmee ik maar wil zeggen: al zijn vrouwen en mannen definitief anders, we weten nog steeds niet waar het 'm precies in zit als we de complexiteit van het menselijke gedrag en cultuurgoed gaan analyseren.

Als je wordt overvrouwd,
val je dan gewoon,
in het niets,
omdat het niet bestaat,
en je jezelf verliest in betekenisloosheid?

Als iets niet bestaat, en je stelt het je toch voor, bestaat het dan? Natuurlijk bestaat het dan, maar wat als je je niets voor kunt stellen bij je voorstel(ling)? Ik kan me niet voorstellen wat overvrouwd worden zou moeten of kunnen betekenen. Ik heb zojuist een leeg concept geschapen, kan dat? Maar het heeft wel een geschiedenis, een oorsprong. Alles heeft een context. Iets dat zonder context is, is alles. Dus alles is zonder context? Hèhè, wat een flauw spel met taal, laten we er maar een .

Cuckoo!

Het was vanochtend een ware revelatie: heeft iemand ooit beseft dat de trein een grote kinderboerderij herbergt? Vlak voordat mijn trein zich naar station Tilburg begon te manoeuvreren, zag, of liever hoorde, ik het licht. De eerste schommeling van de trein bij de wisseling van spoor veroorzaakte een gebalk dat mijn gewaarwordingen nieuw leven inblies: er was een ezel aan boord. Het prachtige klaaglijke geluid werd al snel ondersteund door een stelletje morrende kippen dat aan hun ochtendritueel begon. Van het één kwam het ander, en al snel werden er meer dieren wakker terwijl de trein zich in alle bochten wrong en kronkelde om het juiste spoor te bereiken. Het gewaggel van een groepje ganzen nam vorm voor mijn geestesoog toen ik ze vanuit de gang achter mij aan hun ochtendwandeling hoorde beginnen. Langzaam naderden we ons einddoel; ergens verderop in de trein hoorde ik nog een paar varkens welluidend maar beleefd brommen, maar een laatste knor en toen klonk dan toch het felle eindsignaal.

…jammer dat ik dan bij aankomst op mijn woonadres in Tilburg niets anders aantref dan een toilet dat onverstoorbaar bezig is met het blank zetten van het omliggende tegelterritorium. Leuke huisgenoten heb je dan, laten niets aan de fantasie over.

Zwart

De verleiding, het verleiden, laat ik me er maar niet toe verleiden om erover te schrijven, hoewel de verleiding zo nu en dan wel heel groot is. Heb je dat nooit, dat je van de daken schreeuwt dat je…heb je ooit überhaupt wel eens écht op een dak gestaan? Nee? Zou je dan misschien van een dak willen schreeuwen? Waarom? Je weet dan toch helemaal niet wat het staan op een dak voor een mogelijk toevoegende sensatie aan het schreeuwen biedt? Je kunt je er alleen wel iets bij voorstellen. Welnu, die voorstelling is fout. Als je op een dak staat te schreeuwen, bereik je heus niet de hele wereld. Zelfs als je besluit om dan ook meteen maar te springen (dat krijg je als je te hoge verwachtingen hebt van het schreeuwen van daken en het op het moment zelf maar vies tegen vindt vallen), bereik je niet de hele wereld. Je komt wel dichter tot de aarde. Je bereikt de grond van je bestaan, maar wel de eindhalte ervan. Je slaat een paar stappen over door meteen maar je individualiteit op te geven en terug te vervliegen tot stuurloz(er)e massa. Waarom worden teksten soms zo zwart? Komt het door de letters, die volgens de traditie gevormd zouden moeten worden uit zwarte drukinkt? Hoe meer je schrijft, hoe zwarter het zootje wordt. Vroeger was het de kunst om je tekst luchtig te laten eindigen door net een laatste regel op een nieuwe bladzijde te plaatsen: dan hield je nog zo'n mooi blank stuk papier over, een lichtend vlak dat ervoor zorgt dat je ogen opgelucht ademhalen. Tegenwoordig heb je helaas vaak geen bladzijdes meer in je hand, maar nog slechts een voortdurend zoemend beeldscherm voor je neus. Gelukkig kun je zo'n beeldscherm ook uitzetten. Maar ja, dan zit je wel weer tegen een zwart scherm aan te kijken, daar word je ook niet vrolijker van. Advies: gebruik een mooie lap wit papier om je monitor mee af te kunnen dekken.

Of ga lekker de frisse buitenlucht in.
Weg van de verstikkende atmosfeer van het niet-aflatende binnen.
Binnenvetter, eter, dwangmatig neurotiserend staarder naar je ik,
en steeds maar denken: was ik daar al niet eerder geweest?
Maar ik wed, ja, ik durf te wedden,
dat je dat roodborstje op de hoek nog nooit in de ogen hebt gekeken.

beschaving
bijschaving
schaafsel
verlies
hervinding
herneming
oppakken
afpakken
veroveren
hebzucht
beschaving

Het Ideaal (5*Affligem is niet minder waar)

Omdat er niets anders is in het leven,
dan datgene wat je ervan maakt.
En omdat je niets anders maakt,
dan dat wat anderen je schenken.
En omdat anderen je niets anders schenken,
dan dat wat jij voor hen maakt (bent).
Omdat je afhankelijk bent van hen,
omdat zij afhankelijk zijn van jou.
En daar kun je mee leven, niet omdat je moet,
maar omdat je daarvan houdt.
Je leeft iemand anders om jezelf te zijn.

(Blader jij nou maar gewoon door)

Soms denk je: zó'n belangrijk woord, hoe dúrven ze het zo ver achterin het woordenboek te zetten?
…en dan weet je waar ze jou hadden moeten plaatsen: bij de Z.

Snappez-vous?
(niet denken maar doen)

conceptuele uitvinder vervolgd

-concept-fase van het stuk-

De persoonlijke fabrieksband.
Tegen het vervreemden van het eindproduct, maak alles naar je eigen dagelijkse gemoedstempotoestand. Marx zou trots op me zijn: een eindeloze mogelijkheid aan industrialisatie zonder het individu uit het oog te verliezen: een spagaat tussen gebrek aan affiniteit met het eindproduct, persoonlijke werksfeer en tevredenheid die voortkomt uit misplaatste genoegdoening van het verrichte werk. Een driebenige spagaat zo je wilt, des te revolutionairder.

De conceptuele uitvinder

De medaille zonder keerzijde
Hoog tijd om af te rekenen met het oude en onzinnige gezegde dat elke medaille twee kanten heeft. Een medaille, dat is alles goud -of een andere metaalsoort- wat er blinkt. Het is een toonbeeld van positiviteit (nvdr.: grappig dat Microsoft Word dit woord niet herkent en als suggestie geeft dat het hostiliteit zou moeten zijn). Zodoende: het concept van medaille als voorwerp met twee zijden moet nodig vervangen worden door dat van een medaille met slechts één zijde, en wel de goede. Oproep aan iedereen: wanneer je ooit een medaille uitgereikt krijgt, controleer dan of bij de desbetreffende plak het euvel al is verholpen, en zo niet, weiger dan pertinent de medaille in ontvangst te nemen. Laat je niks op de mouw spelden of om de nek hangen waaraan onuitgesproken kleine lettertjes kleven!

Het onbestemmingskaartje {promotie van een nieuwe zijnswijze}
Als je eens écht geen voorkeur hebt voor een reisbestemming. Als je er gewoon uit wilt. Als je simpelweg ándere frisse lucht in wilt ademen. Dan kies je voor het kortingskaartje van avontuur: het vrije trein-kaartje. (Verkrijgbaar bij iedere NS-kaartjesautomaat.) Misschien voer je nog een aantal minimumvoorwaarden in: voorkeuze voor reisafstand, waar wil je absoluut niet heen, etc., en dan neem je de gok. Je drukt op OK, pakt het geprinte kaartje en ziet waar je heen gaat. En zo is het aan de NS om aan het welbekende 'onbestemde gevoel' een positieve draai te geven: het onbestemde wordt tot een avontuurlijke voorpret, tevens geschikt voor het hele gezin. En natuurlijk zijn het kaartjes met fikse korting in vergelijking met de normale treinkaartjes. Het is een win-win-situatie: de NS investeert in een nieuwe soort klantenbinding: ze verslaaft reizigers aan een nieuwe benadering van reizen. De reizende, op haar beurt, ontwikkelt een nieuwe zijnswijze zonder daarbij eigenhandig het grote systeem te hoeven manipuleren: een laagdrempelige toegang tot een sleurdoorbrekende levensstijl.
Your New Lifestyle!
Leef in stijl,
leef steil:
Beweeg vervaarlijk,
schommel, ga niet
hangen in de touwen,
liever vallen
dan steeds sjouwen.

Zinnelijkheid

Soms is het zinloos om een zin als zin te lezen, maar moet je haar woord voor woord ontleden om de zin te snappen. De vraag is dan of je er zin in hebt dat te doen. Dat hangt er dan weer vanaf of de zin het waard is: heeft het zin gehad voor je? Helaas weet je dat pas na je bezinning. Sommige zinnen zijn gewoon onzinnig en om die reden ondoorgrondelijk. Dan lijken ze diepzinnig, en na nadere bestudering blijken het ondoordachte verzinsels die jou overuren laten maken met het zoeken naar de zin erin. En als er geen zin in een zin blijkt te liggen, wat houd je dan verdulleme nog over? Je wordt er soms gewoon onzindelijk van, en denkt dan meteen ook maar: ik heb er schijt aan.
…soms ook echter, maakt een zin je woordeloos. Sprakeloos word je ervan, als een zin je de woorden uit de mond neemt. Dat is ook helemaal niet erg, want de zin heeft al voor je gesproken. Schaam je vooral niet, geniet ervan. Woordeloosheid is een gelukzalig bestolen worden, omdat niemand iets van je afneemt. N.B.: Laat ze de woorden niet in je mond leggen, want dat voegt niets toe. Spreek niet met dubbele tong.
In den beginne was er het Woord, maar op woorden kun je niet bouwen. Mét woorden wel. Woorden werken, naar zinnen toe, ze zijn altijd gezind, zij het goed -of slecht.

Kaal denken

Dat is denken zonder franje.
Dat is een stapje verder dan er grijze haren van krijgen.
Dat is erosie veroorzaken in een dichtbegroeide omgeving.
Dat is geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt.

Auw!

Soms kom je zomaar het citaat van de dag tegen:
"I wish my lawn was emo so it would cut itself."
En dan denk je in een enthousiaste opwelling: ja, dit wordt mijn lijfspreuk!
Maar voorts slaat al snel de twijfel toe: hoe kan dit nu mijn lijfspreuk zijn? Ik héb niet eens een grasvlakte tot mijn beschikking! De volgende stap is de lijfspreuk aan je eigen situatie aan te passen. Wat heb ik dan wel waarvan ik liever heb dat het zichzelf kortwiekt? Baardgroei. Zodoende:
I wish my beard was emo so it would cut itself.
Tevreden met deze aanpassing leunde ik achterover...voor eventjes. Een stemmetje in mijn achterhoofd (of eerder, in mijn kin, misschien?) vroeg zich af of het nu wel zo fijn was om een emo-baardgroei te hebben. Het is geen prettig idee om er constant angstvallig voor op te passen dat je niet bezwijkt aan scheerverwondingen.
...tot zover de diepzinnige overpeinzingen van de dag. Fin.

Nevelhoofd verdwijn (!...)

Zonder een weg om te slaan,
-een bladzijde- komt in mij op,
waarheen het ook gaan moge:
Het gaat altijd rechtuit, nooit rechtdoor.
Zonder gekronkel, geen gemaar,
want daar hebben we al genoeg van op deze aardkloot.
Stapt fier in de diepte,
en verdwijnt met een afschuwelijke gil uit het zicht.

Het is altijd te vroeg, het is altijd te laat.
We kunnen maar beter niet op tijd leven.

Ochtendnevel: Bard dacht…

…vanochtend ineens: oja, het is alweer bijna die beruchte 9 september. Ja, je moet wat denken als je een beetje saai je ochtendrituelen aan het afwerken bent. 9-11… dat is dus wel mooi 11, en niet 9 september. En zo bedacht ik me hoe onnodig moeilijk er soms toch gedaan moet worden. Kunnen we niet gewoon wereldwijd afspreken: dag-maand-jaar, jaar-maand-dag, of welke volgorde dan ook? Het werkt alleen maar verwarrend. Is het een poging om per gebied toch een cultureel statement te maken? Zo vanne 'maar wij zíjn wel cultureel verschillend van jullie hoor!'. Ik noem het kunstmatige culturele tradities. Net zoals het links rijden op de weg in Groot-Brittannië. Cultureel relativisme is niet aan mij besteed, maar het scheppen van verschillen op schijnbaar puur willekeurige wijze, puur en alleen om onhandig en eigenwijs te zijn, daar zie ik het nut, laat staan het culturele, nog niet zo van in. Is het omdat culturen steeds meer naar elkaar toe groeien en er toch een angst heerst om wel erg veel op elkaar te gaan lijken? Klinkt "Westerse Wereld" zo beangstigend dat we toch even de grenzen nog extra willen benadrukken? Terwijl wanneer we het over Afrika hebben, we het toch wel gemakkelijk vinden om te denken aan een woestenij vol creperende kinderen, moordende negerstammen en corrupte politici. Misschien is dat het wel: we willen liever niet dat er op zo'n zelfde wijze een simplistisch beeld van onze cultuur gecreëerd kan worden. Tja, wat valt er nou over te zeggen…iets zinnigs nog?…moeilijk hoor…laat ook maar. Eerlijk gezegd doet het onderwerp me ook niks, en elke opmerking over culturen, tradities en grenzen klinkt als een ver-van-mijn-bed-show en brengt geen inlevingsvermogen op gang. Het enige waar ik waarde aan hecht, is de boterham met pindakaas. Denk klein, noemen ze dat toch?

Melancolia - personalia

-{ kleine epische proporties }-

Hoe je geraakt kunt worden door iets dat niet buiten je ligt.
Het is meer een sluimering waaruit je ontwaakt,
of juist een roes waar je in belandt.
Meer een helderheid die jou verliet,
of juist een vertroebeling die je gelaten ondergaat.
Meer nog dan jezelf is het de hele wereld,
die verandert en met jou in andere tinten oplicht.
Moeilijk te vatten, zeker als je er middenin zit
en alles vertekend is door de tijd.
Bedtijd, dat is het punt waarop je gaat slapen,
of jezelf verliest in een slapeloos dromen
waar je soms niet meer uitkomt,
maar morgen toch echt wel.
Want morgen zie ik Jou,
en kan ik mijn armen sluiten, om Jou heen,
en buiten mijn armen sluiten, dat waar ik toch ook wel van houd.

Soms - vaak - teveel

Opdat ik het niet vergeet - een les voor mezelf. Herinner en leer.

Soms zeg je dingen die je helemaal niet hoeft te zeggen. Liever nog, had je ze maar nooit gezegd, want de woorden waren niet alleen volstrekt nutteloos, ze deden nog pijn ook. En wie de bal gooit, moet hem maar leren te vangen als 'ie terugkaatst, dat is niet meer dan terecht. Door een stomme opeenvolging van misverstanden begrijp je soms dingen anders dan ze begrepen dienen te worden. En als dat nu iets te maken had met het begrijpen van de wereld, het universum, menselijke moraliteit, of welke andere niet-communicerende begrippen dan ook, dan was het je nog vergeven. Maar als je zaken anders opvat die helder aan je voorgelegd worden, simpelweg doordat je meer met jezelf bezig bent op het moment van voorlegging, en daardoor de woorden uit hun verband rukt…oké, ook dan nog is er niets aan de hand. Maar als je dan niet twee keer na gaat denken wanneer je het voorgelegde maar vreemd, ongepast en onlogisch vindt klinken, begeef je je in gevaarlijk gebied. Vraag dan toch gewoon of je het juist hebt begrepen, vraag om herhaling van de vraag, en ga niet als een kip zonder kop in op de voorgelegde vraag zoals jij die zo vreemd hebt begrepen, kwijl niet over je schoenen van onbegrip voor de ander, want je kent die ander langer dan vandaag en weet ergens in je achterlijke achterhoofd toch wel dat het niet zo bedoeld kan zijn. Leer beter te luisteren en gedraag je eens minder als een lompe tactloze boerelul.

voegt toe...

...en ze was volgens mij wel al redelijk hoogzwanger ook...

signaleert...

Ik loop over de Tilburgse kermis en zie een zwangere vrouw vrolijk een sigaretje roken.

Een dag. Om het niet te laten.

Het spookte al langer door mijn hoofd, maar hier is dan naast mij.

Het is een komen en gaan van mooie zinnen,
maar ik had liever dat je nog even blijft.

Optimisme

Dat is als je eindelijk eens besluit te gaan leven. Je pakt de draad op waar je hem hebt laten liggen en herstelt de schade aan het web dat je ooit begonnen was te vlechten. Er is geen overmoed meer, alleen nog toekomst. Geen mens die je tegen kan houden. En al zal het nog zo lang duren, het zal snel gaan. Er is geen weg terug, behalve wanneer het nodig is. Gelukkig is het niet nodig, want je weet heel goed waar je mee bezig bent, en meer is er niet voor nodig. In optimisme is er niks anders nodig, want je neemt alles mee dat je erin wilt hebben.

stokbroodwinning

De gemiddelde mens loopt zo door het leven: ogen dicht, handen vooruit, op de tast, constant doorstrompelend-botsend. Dan staat er in die massa van zwalkende bewegingen eentje stil, en legt de vinger op de kin (de zere plek). Peinst. Mensen botsen tegen haar/hem op, verwijten haar/hem dat zij/hij niet voortmaakt. Waarheen? is de wedervraag. Je moet niet zo'n stomme vragen stellen.

Tussen die gesloten mensen bevinden zich de zeer bewust de ogen dicht houdende personen. Deze kille vorm van mensdom heeft ooit de ogen open gehad en eens goed om zich heen gekeken. Daaruit trokken zij de conclusie dat het maar beter was dat zij hun ogen voortaan weer gesloten hielden. Want stel je voor dat ze ze open zouden houden: dan zouden ze steeds afgeleid worden van het streven naar hun eigen welzijn. In plaats daarvan namen zij een stok ter hand, en voortaan doen zij zich voor als blinden, onderwijl de stok in hun voordeel gebruikend door anderen net een armlengte voor te zijn of waar nodig uit hun eigen loopbaan te meppen. In plaats van het openhouden van de ogen en het inzetten van hun voordeel om anderen op de mogelijke rijkdom van een steeds al aanwezig leven te wijzen, kiezen zij ervoor door de massa te stromen. Alles wordt opgeofferd voor een onbekommerdheid.

Zodra ze opbotsen tegen een stilstaand persoon, zullen zij het ook zijn die extra driftig reageren op dit obstakel, omdat zij maar al te goed weten wat ze aantreffen. Ze ruiken het gevaar, en zullen daarom harder dan nodig is ontkennen dat de blindengeleidestok een farce is.
Zo herken je je vijand. Want vijanden zijn het. Het is niet gewoon luiheid, of gemakzucht. Door hun bewustzijn heb je het volle recht hen te beschuldigen van kwade wil, van onwelwillende kwaadaardigheid.

Ze slaan maar met hun stok om zich heen, en prikken je erop vast dat je verloren bent als je zo stil blijft staan. Maar zij zijn de ware verlorenen, want zij zien het helemaal niet.
Gekeken en alleen zichzelf gezien. De ogen gesloten en gestorven.

Een wereld waarin gebouwen wegwaaien en vogels je stem stelen.
Daarin wil ik leven.

en met jou?

Soms (veel te vaak) vergeet ik om na een aan mij gericht "hoe gaat het met je?" en een geantwoord "goed" volgens goede manieren een "en hoe gaat het met jou?" te retourneren.
Stom hè.

put your finger here >X<

lalala,
la.
Singing the words ringing in your ears,
peep-peep noisy broaaaathth
someone's barking but it sure ain't a dog
…he must be very ill and if it's a she even iller
rillerderillerderil
that's a dutch hint.
anymatter, isn't antimatter anyways
didn't want to type that word, but popped up again,
seemingly inevitable
strange behaviour knocking at the door,
put your ear close, no can't hear it no more
I was …waarom dat Engels, is toch nergens voor nodig, n'est-pas?
pourqoui ecrire de la langue différente, quand je n'ai pas cette abilité comme dans la langue de mes pays?
Soms weet je het gewoon niet en doet het er gelukkig ook helemaal niet toe. Dan is alle chaos hilarisch en zo moet je het eigenlijk zien vol te houden. Mooi. De zon schijnt opeens. Er loopt een kat weg. Tijd om de band te plakken, want die kan eigenlijk niet leeg zijn nu.

laten we elkaar eens flink in de armen vallen,
lachen om de toegepaste materialiteit.
elkaar eens flink omarmen,
negeren die eis tot functionaliteit

Wat bedoel ik hier nu mee? (Wat bedoel ik dáár nou weer mee?)
Dat je elkaar altijd ontmoet in het teken van. Hoe vaak ga je nu gewoon eens bij elkaar zitten, elkaar uitdiepen. O nee, ik moet dit. O nee, en ik moet dat. O jee, is het alweer zo laat? Oeps, okee, ik zie je wel weer bij college. Nee, dan kan ik niet, heb ik iets anders. Je moet altijd iets hebben. Alsof iets op zichzelf al niet genoeg is. We zouden de handen aan onszelf vol hebben, als we niet steeds met andere dingen bezig waren. We hebben een samen-leven opgebouwd dat naar elkaar toe groeien juist bevecht. We? Wie eigenlijk? Een groot gemeen grijs mythisch beest? Hoe dan ook, we zitten er wel mee te kijken. Maar meestal hebben we gelukkig geen tijd om ernaar om te zien, want we hebben het zo druk met andere dingen.

Dat is waarom liefde zo'n centrale plaats inneemt: het is iets dat schijnbaar voor iedereen bereikbaar is, als voldoening schenkende beleving van het onuitdrukbare. Want we hebben onze wereld gedoopt in taal. Alles willen we uitdrukken. We willen eruit persen wat erin zit. Wat erin zit: we ervaren iets, en willen de ander kunnen aanstoten en meedelen: "Dát! Dát is fascinerend! Daarom! Zie je wat ik bedoel?" Je voelt je hulpeloos als je je gevoel niet over kunt brengen op het moment dat je dat wilt. En zo ontwikkelt de taal zich…tot je hulpmiddel, je gereedschap…en zo wikkelt de taal zich, om je beleving, om de wereld.En zo ontstaat het verlangen naar de woordeloze symbiose met de ander: diep vanbinnen wil je de wereld weer beleven zonder taalbarrière die steeds en steeds opnieuw overwonnen moet worden. Je wilt daarbij de ander niet aanstoten, maar omarmen. Zwijgend elkaar verstaan. Dit verlangen kan wanhopende vormen aannemen en verwordt dan tot de raison d'être én reddingsboei van alle betekenisvolle kunst. Met melancholie doordrenkte kreten van verlangen die opgezogen worden door de sponzige toehoorder. Hét alternatief voor die liefde. De liefde die er de grote vijand van is: zodra liefde, gelukzaligheid en genoegdoening in het spel zijn, bloedt die mooie kunst dood. Dus schrijf snel die tekst, dat nummer, schilder snel vol dat doek! Want voor je het weet ben je niets meer waard voor de wereld buiten de ander.

Ja

Voordat ik aan deze zin begon, heb ik toch al twee keer een andere poging om een begin te maken gewist. Dit steeds opnieuw beginnen krijgt meestal geen aandacht, terwijl het onlosmakelijk met elk begin verbonden is. Bij deze.

Ieder moet haar eigen leven leven. Ik schrijf niet 'leven leiden', want misschien kies je er wel voor om je eigen leven helemaal niet zelf te leiden. Zolang dat een eigen keuze is die voortkomt uit je eigen persoonlijkheid, eentje waar je goed mee kunt leven, zie ik geen enkel probleem in zo'n manier van levensinvulling.
Er is een druk om snel te leven. Het lijkt wel alsof de samenleving gebouwd is op het idee van onze zich steeds meer opdringende sterfelijkheid. Ook als je zegt dat je de dag plukt, doe je dat vanuit het idee dat je maar een beperkt aantal dagen voor de boeg hebt en dat je die paar resterende momenten dan maar beter zo goed mogelijk uit kunt buiten. Zo is het niet verwonderlijk dat mensen moe worden van alle druk en hun schouders schouderophalend laten hangen terwijl ze verder sjouwend de zwaarte van hun bestaan op hun schouders meetorsen. Een beter doel is om het bestaan als bestaan te nemen: incorporeer het, in de letterlijke betekenis van het woord: het is een deel van je lichaam en kan dus geen last óp je schouders zijn. Mensen hebben bepaalde verlangens die heel concreet zijn gemaakt in de maatschappij. Je streeft naar een auto of een goed paar schoenen, en wordt zo verleid om je zonder aarzelen diep in het verraderlijke water te storten. Jazeker, de stroomversnellingen zullen soms best fascinerend zijn, maar als je het beu bent, kun je niet zomaar even uitpuffen. Ondertussen zitten er aan de zijkant een paar mensen rustig te pootjebaden…of wacht, er zitten een paar beren. Ze zien al die spartelende stukken zalm voorbijkomen. Zo nu en dan waagt een beer een greep en zo nu en dan heeft een beer beet. De zalm heeft zich uit de stromingen laten halen en plaatst zich in de omhelzing van de beer. En de beer zal hierdoor geroerd zijn en vragen: 'Wil je met me trouwen?'

Een einde is nooit het einde dat je in je hoofd had. Als je al een einde in je hoofd had tenminste. Een verhaal ontvouwt zich wanneer je eraan begint, en verrast je. Een verhaal dat zich niet ontvouwt, zou geen verloop hebben en nooit een verhaal kunnen worden. Je dacht dat je een verhaal had, omdat je graag iets wilde zeggen. En als je dan precies gezegd hebt wat je wilde zeggen, ben je het kwijt. Het is eruit, en het verliest dat fascinerende, ongrijpbare aspect. En nu? zul je tegen jezelf zeggen. Je beweegt je voort, steeds zoekende en graaiende. Ik heb niet gezegd wat ik wilde zeggen, maar wel iets anders. Wat ik wilde zeggen, zal heus nog wel ergens in me liggen, opgerold en gekoesterd sluimerend. Een einde is nooit definitief, hoewel we in alles wat we creëren het tegenovergestelde lijken te suggereren. Want dood gaan we toch.

poëzie week

Het is de week van de poëzie, en daarom hierbij een sonnet dat door de jury in Leiden te week werd bevonden om door te stromen naar een finaleplaats.

------------------------------------------------
Sonnet Dwaallicht

Regels volgen regel, volgen grond.
Geen fundament, staart
steeds in geschapen diepte.
Staat te kijk, raakt niks.

Bloesemt geheel zonder zorg.
Graait naar leven, groeit
zonder op benen te staan.
Richt zich op, slijkgedrocht.

Gebruik je edele delen, jij.
Leer met twee benen te staan
en zeg waarop je doelt.

Niet zonder jezelf af te vragen:
Waarheen, hoe, en waarom?
Omdat het moet, van jezelf.

taxi

Zo zie je nog eens iets vanuit je kamer. Er klinkt herhaaldelijk getoeter op straat, dus ik kijk uit het raam. Een klein autootje en een taxi staan op straat tegenover elkaar. Mij valt op dat de taxi heel asociaal half op de stoep en de straat staat, zodat het autootje met buitenlands gezin er net niet langs kan. De man stapt aan de rechterkant uit en loopt naar de taxi, en gebaart naar de taxichauffeur of hij zijn raampje open wil doen. Die steekt zijn middelvinger herhaaldelijk op. De man beheerst zich duidelijk en stapt weer in. De taxichauffeur draait wat en rijdt de auto voorbij terwijl hij zijn raampje open draait en naar het autootje spuugt in het voorbijrijden! Dat gaat toch echt te ver, en dat zal het gezinnetje ook gedacht hebben (met klein kind achterin). Het autootje draait, en nu zie ik dat de bestuurder een mooie jonge vrouw is, die haar raampje open heeft staan: oftewel: de klodder is op haar terechtgekomen. Met verontwaardigd gezicht geven ze gas, in een poging de taxi in te halen. Ik hoor in de verte getoeter.
Wat een zielige vertoning, en wat een eikel van een taxichauffeur. Lekker goede manieren tonen, terwijl er een paar oude mensen in zijn auto zitten. En ook leuk voor dat gezinnetje, ziet het kindje ook mooi dat haar/zijn moeder bespuugd wordt zonder dat ze iets gedaan heeft.
Natuurlijk weet ik niet wat er aan het tafereel vooraf ging, maar ik hoop dat ze de taxichauffeur achterhalen en terecht stellen. Om even te generaliseren: dit is weer een goed voorbeeld om mee aan te tonen dat chauffeurs vooral niet de politiek in menen te moeten gaan.

Bard signaleert...

...een trend in muziekland. Nou weet ik niet zeker of de trend zich al langer voordoet, maar ik heb het idee dat mijn toenemend wantrouwen en irritatie aan de herhaling niet op niets gebaseerd zijn. Wat mij de laatste tijd steeds meer opvalt, is dat artiesten vaker en vaker zeggen dat hun laatste werk eindelijk iets is dat he-le-maal is wat ze zelf wilden doen. Hun eigen ding, niet beïnvloed door andermans wil. Ik word er eerlijk gezegd strontziek van, van dit stokpaardje ter promotie van nieuw materiaal. Dat de nieuwste altijd de beste is, dat koopt onderhand niemand meer, maar dat dit 'eigenheid'-geneuzel overal zo kritiekloos verschijnt, is wel erg achterlijk. Er zijn al zoveel promotiepraatjes, deze hoeft wat mij betreft echt niet in het vaste vocabulaire opgenomen te worden.
Sowieso: ten eerste ben je een ontzettende eikel als je jezelf niet in je muziek stopt, ten tweede ben je een ontzettende boerelul als je meent dat je je in het proces van schrijven en opnemen niet constant sterk door anderen laat beïnvloeden. Invloed is een ononderbroken principe, en de wil om je eigen wil door te drammen is zacht uitgedrukt een naïeve houding.

Naph!

And so a new band was born, although still searching for some extra limbs to complete the bodily structure.

déjà vu - {4 december 2006}

My brain is troubled, trouble.
Again.
There's always something in the way.
No. Not always. But always takes in most of the time.

op willen treden -een avonddroom

op willen treden
óp willen treden
op willen tréden
ik stamp erop, ik wals eroverheen
als een op hol geslagen paard rijd ik
rijt ik het podium uiteen
het gaat heen, het gaat heen,
terwijl ik woest al verder bries:
er is een bres geslagen naar het volgende slachtoffer.
…wanneer ben ik aan de beurt?
volgende patiënt.

neospasma

Ik ben een
___________________________________spastische schrijver :

___________als ik begin, _______________________
verlies ik__________________________________________________
_______________________________________________de controle.