Träumerei

Ozark Henry - Tivoli

Proloog
Je loopt een stad binnen met uitzicht op een nog niet volgroeide maan tussen lichte flarden wolken, hangend boven een majestueus gloeiende Dom. Dan kan het al niet meer stuk.

Roman
Wat een fascinerende mensen allemaal (oké, oké: "wat een fascinerende meisjes allemaal"). Serieus, wat een verademing om een zaal binnen te lopen in een stad die je niet kent, vol met mensen die je niet kent. Onbevangen observeer je een zaal waarvan je ergens denkt: ja, hier zou ik nou graag ooit eens op willen treden. Een met liefde doorleefde zaal. Onbevangen kijk je om je heen, naar de mensen. Naar later blijkt als voorspel voor het orgastisch optreden, kijk je je medemeis aan, ooh wat blijft het toch een heerlijk plezier scheppen een speels contact te leggen, vluchtig, luchtig. Soms, dan kijk je iemand in de ogen, en ontmoet je een troebele, vertroebelde blik. De zeer Belgische Schone zweefhangt in de armen van haar vriend. Ze kijkt vanuit haar wereld in de jouwe, en maakt jou deelgenoot van haar wereld. Haar wereld is beperkt tot een ander universum en bevindt zich buiten de Tivoli - voedt zich door de Tivoli. Ze is er, en ze is er ook niet. Ze kijkt, en ze kijkt ook niet. Ze ziet jou niet, maar ze neemt je wel in haar op.
Langzaam nadert het optreden: tijd om in te schatten waar geluid en zicht optimaal beleefd kunnen worden. Ik vind mijn plek.
De drummer komt op. Zijn pulserend werk nodigt het publiek uit zich op te maken voor de trance waarin we meegesleept zullen worden. Elke slag, tik, aai krijgt onverdeelde aandacht en wordt opgenomen in het ritme dat zich in alle mogelijke gedaantes doorheen de gehele manifestatie over ons heen zal laten donderen. De drummer speelt zo strak dat de natuurlijke metronoom van de bassist zich soms als een jazzy tegenhanger om de tel heen lijkt te bewegen. De stijl van Stewart Copeland (the Police…) komt tot leven in zijn spel, met als toegift dat hij net als Neil Peart (Rush…) bij elke harde slag een nadrukkelijke zenuwtrek van nek tot mond tentoonspreidt. Hij heeft de uitstraling van een afgetrainde boxer, zo'n sympathieke hond. Hondstrouwe dolheid, dat is zijn toegevoegde waarde voor de band.
Ozark Henry heeft misschien drie woorden tegen het publiek gezegd: 'merci', 'merci', en nog een gefluisterd 'merci'. Een glimlach als reactie op spontaan meezingen van het publiek was toch al interactie genoeg. Hij heeft het goed begrepen. Muziek is de boodschap. In zijn geest zal ik dan ook niks zeggen over het concert zelf. Ik was er, het publiek was, Ozark Henry was er, en we waren er.
Wat is het toch fijn om ongeremd te genieten van de muziek, geen kennis te nemen van bekenden om je heen. Het zijn allemaal onbekenden, en we dansen allemaal een beetje.
Ik moet me inhouden om niet verder uit te wijden over die prachtige avond, maar ja, was je er dan weet je het wel. Was je er niet, dan ben ik toch een roepende in de woestijn. Je leert pas zwemmen als je je in het water kunt storten.

Epiloog
Ach, wat is zo'n terugweg dan mooi. De werkelijkheid is onwerkelijk mooi. En met me draag ik de belofte dat ik altijd even die kleine onwerkelijkheid op kan roepen om me erin te wentelen, any way the water turns. Merci, Ozark Henry.

Het komt allemaal te dichtbij!

wegwegwegwegwegwegwegweghier

Schrijven?

Tja, ik weet niet of ik daar vanaf nu nog zo veel tijd voor heb, aangezien ik vanaf vandaag ook wel door het leven zal gaan (~mezelf zo zal aanspreken) als eenmansband Bard. Een meer speelse vorm van schrijven, hoor ik U al zeggen. Inderdaad, maar wat heeft U, de trouwe lezeres/lezer dezes, daar nu aan? Dat kunt U toch niet op deze machtige b-log bewonderen? O.k.: Bij deze een concessie: ik zal U zoveel mogelijk op de hoogte blijven houden van mijn beslommeringen. Mocht U toch de behoefte voelen om ook daadwerkelijk die muzikale kant aan de duistere zijde van deze b-log te ervaren waarover gesproken wordt, dan kunt U natuurlijk om een intiem in-room optreden vragen; ik beloof (niks (van)) dat.

Tot de -zal het minder lang geleden zijn dan tussen deze en de vorige?- volgende b-log!

"Time stood still"?

Hoe kan dat, vraag ik me dan af. Misschien lijkt dat eventjes zo, maar lang kan het niet duren. Ik zou liever stellen dat de tijd altijd door gaat, en door gaat en door gaat. Alleen soms staat je leven even stil. En soms staat je leven wat langer stil. Maar aangezien de tijd ongeremd doorgaat, gaat je leven eigenlijk ook door. Dus iedereen zal je vragen naar hoe het gaat, keer op keer. En keer op keer zeg je eigenlijk hetzelfde in andere woorden, en neemt iedereen aan dat je doorleeft. Soms wil je echter gewoon even stilstaan, het oog van de storm vinden. En soms wil je dat niet eens zozeer, maar gebeurt het je gewoon. Soms, soms, soms heb je een adempauze nodig. Om iets uit te kunnen ademen, moet je eerst lucht verzamelen.

afgelaste affaire

Om het afgesloten hoofdstuk Massifair uitgeleide te doen, plaats ik hier de enige volwaardige (en in rücksicht quasi-profetische) songtekst die we in ons repertoire hadden.

--------------------------------------------------------------------------------

Definitely

------------------

Is the end fine with you

in the flowing of time?

Do you look forward to

Be deadly defined?

----------------------------

Hey don't look at me,

for I will just say:

"The way you will be

is the way you'll stay."

Ont-dekking van een wijdverspreide subcultuur

Jaja, Bart duikt in de friettent-cultuur. Daarvoor loopt hij naar de buurman en bestelt een frietje met bamihap. Wist je dat, waar een nasibal wel degelijk met zowel rijst als groen gevuld is, een bamihap slechts bestaat uit sliertjes mie verpakt in een een krokant rood jasje? Is het misschien nog een nawee van de poging om Oostblok-inwoners tevreden te houden met Westerse elementen voordat de muur viel?

Bart ontdekt ook dat er een andere logica schijnt te gelden in dit wereldje. Zo leest hij achterop een fles fritessaus dat "niet alle afbeeldingen ingrediënten van dit product weergeven". Nieuwsgierig draait hij de fles een halve slag om de afbeeldingen te bestuderen. Deze blijken op te sommen te zijn als: een bitterbal, een korte friet en een lange friet. Welke van deze afbeeldingen geeft wél een ingrediënt weer van de fritessaus? De korte friet? Misschien is dit een verborgen boodschap voor de insiders: "binnenkort komt er eindelijk een fritessaus op de markt die meteen ook maar de friet bevat". Dat zou wel tijd schelen, en daar draait het toch om in deze fastfood-beweging.

Zo, nu heeft Bart zelfs in zijn vakantie nog cultureel onderzoek verricht.

1

Om de zoveel tijd word je wakker en denk je dat je maar eens iets gaat schrijven. Geen plan van aanpak, slechts het volste vertrouwen dat er toch wel iets uitkomt. Dat de woorden toch wel zullen stromen, omdat ze al te lang afgedamd zijn.

Om de zoveel tijd leef je op.

Blue Tune

Onder aan de ladder beginnen,

Zowel qua niveau (muts-chapeau)

als toon, en dan de zinnen

op het hogere werk gericht.

Met de ogen dicht en de oren open,

En maar blijven hopen

ooit die snaar te raken.

(en anders een echte blues)

vraiment Sacre Bleu!

Sacre bleu inderdeed! Hoe kan Mondriaan blijven spreken van Rode Boom als wij, zeker den tweede maal, een blauwe-of dan toch minimaal in-het-geheel-niet-rode boom zien? Die titel komt voor mij waarachtig ins Blaue hinein! Maar misschien is er een verhaal...overal is een verhaal, en anders verzinnen we er wel eentje.
Hoe het ook zij, deze twee blauwschijnige afbeeldingen van Mondriaans vroege stijl leken mij een mooie decoratie alhier. Lekker persoonlijke blog ook zo. Blog, ooit afgeleid van weblog. Nu verwijst het naar b-log, ofwel bart-log. Logge Bart, aangenaam. Niet dat ik log ben. Maar ik log wel. Komt doordat iemand electronisch naar mij riep: "logge, Bart!". Nou, heb ik dus gedaan. En weer. Stoppen voordat het bezigheidstherapie wordt.

0

...zomaar uit de lucht komen vallen? Nee, wel vanaf nu in de lucht.