maar vooral

en ik maak van stront:
een bloemenveld

en drink je bloed
dan pis ik wijn

en mis je zon
zie! maneschijn

want het leven
is uiteind'lijk fijn

en zeg jij nee,
dan ik: 'verdwijn'

Want het kan toch zo mooi zijn, en er wordt toch zo'n zieke bende van gemaakt. Maar vooral wil ik zeggen: je kunt er zo iets moois van maken, en ik laat het niet verpesten door anderen. Als het moet, wals ik over elke zieke geest heen, en plant zaadjes in de lijkmest. Want waarom zou ik het pikken. En ik weet dat ik sterk sta, want ik ben heus niet alleen. Dus deze boodschap draag ik uit: waag het niet in mijn zon te staan, want ik plaats je in mijn schaduw en donder over je heen. Maar uiteindelijk en vooral is dit een positieve en optimistische boodschap aan de wereld (je moet haar gewoon goed lezen (ik dwing je ertoe, je bent gewaarschuwd)).

wat kan mij

ja, wat kan mij het schelen
dat het middernacht is
dat de vogels beginnen aan de dag
wanneer slaap verdreven is
blijft er soms niets anders over
dan een zielloos hoopje
dat typt achter een computer
o o wat zielig

hoe kan een mens zo ver komen om alleen zichzelf te zijn temidden van dat wat 'ie probeert te ontwijken, hoe ontwijk je misschien wel datgene wat je niet kunt ontlopen, en hoe hard komt het aan wanneer je het even niet kunt ontwijken? en met een dag erop komt weer een kater, en denk je tjezus was dit nou een flater? of maak je dit dan slechts jezelf wijs, of misschien alleen diegene buiten jezelf? ach, misschien zeg je ook wel alomtegenwoordig dat het gewoon goed was, en zie je niet eens wat er is gebeurd en voel je niet wat er zo zeurt

Laten we het hebben over een idee.
Pessimisme
Maakt het bestaan er een stuk rotter op. Want zelfs al zijn dingen mooi, dan nog kun je je met de geringste aanleiding compleet het graf in piekeren. Dat was een realistische definitie.
Realisme
Het idee dat je dicht bij de werkelijkheid kunt staan zonder je eigenlijk al te zeer af te vragen wat je daar dan mee bedoelt. Realisme heeft in ieder geval niks met je menselijke gevoelens te maken, dus dan ben je snel uitgepraat.
Werkelijkheid
Een zwaar overschat begrip, en nog dubbelzinnig ook. Enerzijds is er die werkelijkheid die heel persoonlijk is, en anderzijds is er de idee werkelijkheid. We gingen het over ideeën hebben. Werkelijkheid is dan per definitie onbereikbaar, want ook bereikbaar buiten de mens om en zodoende compleet los van het menselijke. Het is net zoiets als objectiviteit: je kunt het wel hanteren en er nuttige dingen mee tot stand brengen, maar uiteindelijk is het net als het woord heil: mooi begrip, maar vanaf het janken bij je geboorte al onbereikbaar voor de rest van je leven.
Leven
Zo sterk mogelijk onderscheiden van dood. In tegenstelling tot wat veel mensen denken niet biologisch definieerbaar. We weten alleen wat leven is omdat we zelf doodgaan. Dat kunnen we vergelijken met wat we om ons heen zien gebeuren en ons overal zo goed en kwaad als het gaat in verplaatsen, maar verder komen we niet. Dus laten we dat ook alsjeblieft niet zogenaamd doen.
Goed en Kwaad
Is al teveel over geschreven. En zo interessant is het verdomme niet.


We eindigen met een woordspeling.
graf, graven, graaf, adel

Uit het Woordenboek Nederlandsche Taal:
Adellijk wild: van oorsprong een schertsende uitdrukking, met de betekenis 'wat al te oud, te lang bewaard, en dus op het punt van tot bederf over te gaan'.

zo, nu kan ik denk ik wel weer slapen

Op willen treden, The Sequel

Weet je wat ik wel zou willen?

treden op paden
die lang en breed voor mij
begaan zijn en
wellicht een tikje plat

maar ook:
die zich lang

en breed


voor mij uitstrekken en

mij verleiden met lonkende lokken
gekruld om heldere ogen
die alles zeggen

want:
ik wil begaan zijn
begaan zijn met paden

die voor mij niet platgetreden zijn
omdat ze er zijn en niet vergaan
daar is alles mee gezegd

(voor nu)

from 'The Locked Room'

''We all want to be told stories, and we listen to them in the same way we did when we were young. We imagine the real story inside the words, and to do this we substitute ourselves for the person in the story, pretending that we can understand ourselves. This is a deception. We exist for ourselves, perhaps, and at times we even have a glimmer of who we are, but in the end we can never be sure, and as our lives go on, we become more and more opaque to ourselves, more and more aware of our own incoherence. No one can cross the boundary into another - for the simple reason that no one can gain access to himself.''

-Paul Auster, The New York Trilogy, p.249