Hij plaatste zijn hand.
De blik hing afwezig ergens tussen desinteresse en weerzin.
Het afwenden ervan was een blijk van beleefdheid of goede wil, of van allebei een beetje.
Laat ik het zo zeggen: hij wilde meewerken, maar leek niet zo goed te weten waaraan, en of het nuttig was. Maar de handeling was nu eenmaal onderdeel van de onuitgesproken verwachtingen behorende bij de beroepspraktijk.
Er kwam geen duidelijkheid. De handschoen werd in de ring geworpen, de hand was vrij om de lunch op te pakken.
"Sorry dat dit zo net voor uw lunch moest gebeuren."
"Geen probleem, mijn eetlust was toch al eerder deze ochtend verdwenen."
En, na een lichte aarzeling:
"En het hoort per slot van rekening bij mijn werk?"
Ik had daar niet op willen staan, het had voor mij niet gehoeven, maar dit achteraf nog uiten leek me niet gewenst.
De uitgang was de tweede deur links.
