Kerstgedachte

Used to be a tradition to enforce peace. What's left of it now? It has become a tradition with the central theme 'for the sake of peace'. It has become a thing about holiness and laws, rules and habits. The always optimistic Dutch say 'voor de lieve vrede', which says it all: it is pure hypocrisy, it is not about real peace. But let us keep it cosy. Fuck it. Break with it.

En als de hele wereld zegt dat ik gek ben, zeg ik dat de hele wereld gek is.
En als iedereen me haat om wat ik ben, haat ik iedereen om wat zij niet is.
Zij kan het zijn.

Laten we het eens anders doen. Iets van de origine oppakken. Alleen doen wat echt goed voelt. Luisteren. Want hoe lang kun je dit volhouden? Als het gewoon niet goed voelt?

And you want to say so much more. But the words walk all around you. They just need to be spoken out. Out-spoken.

txetxes

Sexuality of the text >
Textuality of sex.
How about that being poetic?
No one can from now on make this claim:
that literary criticism can't be:
/literary
/sensual
/entertaining in itself.

It is an autonomous world!
We all live in our own world!
And do we dance on common ground?
Do you need to understand the words?
Or do they just need to speak to you (some, sometimes)?


Derived from: Hélène Cixous: about the idea that woman is not an origin but a 'writing effect' (écriture feminine). Claim: not sexuality of the text, but textuality of sex (sex is a product of writing). What all this means? I do not know as of yet. So sorry, no explanations here.

vocabu leren

Een strateeg is iemand die de grote lijnen van een 'veldslag' overziet, beheerst, in kaart brengt, opzet, manipuleert of wat dan ook. Een tacticus is een vrouw/man van overleg en handigheid. Ten opzichte van de strateeg speelt dit zich af op een kleiner en overzichtelijker alsook tastbaarder niveau. 'Tactisch' wordt ook vaak gebruikt om een kortere termijn dan 'strategisch' aan te duiden (onder andere zeer gebezigd in bepaalde managementtaal). 'Tactiel' betekent dan ook:
1) de tastzin betreffend;
2) tastbaar, voelbaar.
Men beschouwt zaken op kortere termijn immers als voelbaarder, toch? Het lijkt een logisch taalkundig verband. Maar wat belangrijker is: ik vind 'tactiel' een mooi woord. Zo leer je nog eens wat aan de hand van een artikel over Atelier tafel waarin 'strategisch' en 'tactisch' tegenover elkaar worden gezet en je jezelf afvraagt wat eigenlijk het verschil is.

Live the dream

Dat je daar soms op gewezen moet worden door iemand of iets. Of door meerdere iemanden of ietsen. Of een combinatie daarvan. Een samenloop van omstandigheden. Waar jij dan onderdeel van bent. Dat dat soms nodig is om te beseffen waar het eigenlijk om gaat (zie titel).

Er het meeste uit halen. Het was nog niet eens zo heel lang geleden (er was eens een tijd...) dat het voor velen niet weggelegd was om ooit iets van een uitzicht op zee te hebben. Reizen ging nou eenmaal te voet of via paard/ezel/rund, en dan is een kustlijn soms best ver weg. Natuurlijk waren er altijd van die mensen die overal op leken te kunnen duiken en in elk taalgebied een kennis hadden, maar dat even daargelaten. Tegenwoordig kun je binnen een (al dan niet natte) scheet en een zucht zorgen dat je aan het andere eind van de wereld zit. Voor een weekje ofzo, mocht je daar behoefte aan hebben. Je kunt eigenlijk altijd overal komen, de vrijheid wordt niet meer ingeperkt door vervoerstechnische perikelen. En dankzij ons kapitalistische systeem is het voor velen ook nog makkelijk te betalen tegenwoordig (over die anderen gaan we het heus nog wel hebben, maar nu niet). En wat krijg je nu? Een strikt aantal dagen vrij per jaar als je in het uniform zit, en een constant smeken en afkeurende blikken van de hele godganse 'traditioneel christelijke' samenleving als je je vrijheid op wilt eisen om te doen waar je naar verlangt. Geef het even een jaar vantevoren aan enzo, verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk zus, de hele reutemeteut. Ik bedoel, als ik christelijk zou zijn, en dan zo eentje die in God geloofde, dan zou ik mijn leven echt wel heel bewust en dankbaar koesteren en niet weggooien aan verantwoordelijkheidsgevoel voor zinloosheid en meebuigzaamheid met bekrompenheid. Dan zou ik me verdomme verplícht voelen om het onderste uit de kan te halen. En om dat verantwoordelijkheidsgevoel terug te halen: dan zou dat ook gelden voor het meesleuren van iedereen in je utopische wereldbeeld (lap, daar komen die achtergestelde minder vrije 'anderen' meteen impliciet aan bod).

Natuurlijk is dat hele reizen niets anders dan een grote boze metafoor. Het geldt voor alles. De hele tijd naar je hypotheek kijken en je zorgen maken over dit en dat. En da ding onder je voeten draait gewoon door, telt je af. Vergeet niet te carpe diemen.

Dus het wordt weer eens hoog tijd om te denken: wat zit er in mezelf? Wat wil ik nou? Voel ik me wel goed bij waar ik nu mee bezig ben? Waar leidt dit heen? Naar meer heen-leiden? Of naar wat ik wil? En dan zet je overboord wat je dwarszat, voel je je weer licht in je hoofd en kun je weer genieten. Er is altijd een weg. En anders kun je beter weg zijn dan dat donkere bos in gestuurd te worden. Gas erop, erdoor of eronderdoor. Dat is toch het leven, dat is toch de droom? Of niet? Vergeten we dat soms te lang? Ik denk het wel. Maar we kunnen het altijd terugkrijgen.

Tijdloper

Tijd is net



zand

:


het stroomt er

bij je tenen


weer uit

...

en glijdt langs

je vingers


,



en voor je het weet


ben je weer

een heel eind verder












maar nog steeds
op dezelfde plek.






-------------------------

((Rede:
En hoe langer je je best doet om
naar boven terug te grijpen,
naar dat beginpunt,

(...)
het is wéér verder weg!
Je daalt alleen maar af.


"Every breath leaves me
one less to my last" *


Dus je kunt maar beter vooruit kijken
en een mooie sprint trekken.
(etc.)

))


*Pull me Under, Dream Theater

Does this help me?

There are roughly two major turns in epistomology (which roughly means theorizing about the possibilities of knowledge: "what can we know?"): the first was the so-called Kantian turn towards the subjectivity of it all: one can not overcome its own experience/perspective, and thus objective knowledge in the sense of knowledge from a neutral point of view wouldn't be possible. The second turn even took away that possibility of subjectivity: the contact with reality was being broken by all intermediating elements in the cultural world: the sign ruled our world and covered up what is underneath this sign: the real thing. Now what do we believe? Can we not ever view something pure, without all kinds of signals in our brains telling us what this is and would be according to connotations brought up by language? Well, does this even bother, this language? Is it really distorting reality? Isn't it simply what in the first turn was called 'subjectivity'? And if so, then what about this subjectivity anyway? So what if we constantly have this personal perspective. It is all there is. To say it is not objective knowledge would be like claiming there actually is a higher form of knowledge concerning these simple objects. Like God. And o boy did Kant believe in God. Well, I don't believe in his God, or His God's eye view for that matter. So where does that lead us. It leads us to subjective knowledge as the ULTIMATE knowledge. There may be other kinds of knowledge, but this is where it all comes from. Now what about that? Does this mean anything to you? Does this help?

Cyborg, part 1

De eerste,
oké, de eerste twee,
maar de eerste keer dat
(en definitief de laatste)
de stap gezet wordt
van complete eigenheid
naar een stukje verlies

of aanwinst? -zo voelt het niet

een oneigenheid in het eigen lichaam.
Dat is wat het is.
En ben ik nu (dan)
niet meer ik?

Of moet ik gewoon zeggen:
ik heb twee gaatjes,
en die gaan mooi gevuld worden.
En dan zijn ze er niet meer.
Jaja.

Dit was Bart.
Over en uit,
tot het volgende bericht.

of(f)/on-draaglijk

De exclusief inclusieve "of"

...en daarom moeten er lijnen getrokken worden, lijnen tussen het één en het ander. Een verbinding van zus met zo. Twee gedachtes die hetzelfde betekenen. Een brug tussen literatuur en filosofie, tussen natuurkunde en psychologie, tussen schilderkunst en autorijlessen.

Waarom? Om te filteren. Om alles niet steeds te herhalen en daarmee te verdwalen in een labyrint van herformuleringen. Herformuleringen gepresenteerd als onderlinge onenigheden en twistgesprekken. Alles veroorzaakt door onbegrip. Onbegrip veroorzaakt door een gebrek aan overzicht. Geen klaarte, geen open helderheid van zaken. (we laten onwil er even buiten) Er wordt teveel gezegd, en daarom komt er alleen maar meer bij. Wordt er echt iets opgelost? Laten we dingen tegen elkaar wegstrepen. Franz zegt:

"De onderwerpen zijn ontelbaar, want je kunt in deze wereld over alles een verhandeling schrijven. De volgeschreven vellen papier stapelen zich op in archieven die troostelozer zijn dan kerkhoven omdat niemand ze betreedt, zelfs niet op Allerzielen. De cultuur verdwijnt in de geproduceerde hoeveelheid, onder een lawine van letters, in de waanzin van kwantiteit." *

-Minder woorden voor meer: mensen willen vaak met een uitputtende hoeveelheid woorden één ding onomstotelijk zeggen. Ik zou graag met een onuitgeputte, leesvrijheid veroorzakende kleine woordenstroom heel veel mogelijke dingen zegbaar laten zijn. Ik hoop dat mijn aanstaande verhaal er eentje zal zijn van zo'n schoonheid. Het duurt een jaar naar leesbaarheid.

*Milan Kundera, De ondraaglijke lichtheid van het bestaan, Houten/Baarn, Uitgeverij Agathon/Ambo, 1988, p.123

Blind en Naamloos

Toe maar, oogjes toe,
hier is niets te zien,
het is
het bekijken
allemaal niet waard;
keer in
de wereld in je hoofd
waar lichtjes flitsen
en routes vormen
van neurotische gebaren naar

een wereld die je zojuist buitensloot.
Houdt het dan nooit op?
Nee en ja.
Niemand ís blind.

Free Speech For The Dumb

What I would say to yet another being claiming power over others:

"Houba houba! You're pounding your chest like some ape-man trying to convince his own soul of its overruling strength and right to oppress the other. Look at how ridiculous you are! You're acting like the big testicles of a stupid lion only wanting to spread the sperm. You cannot think clearly and can thereby not conceive other beings like yourself as beings with the same rights of existence. If I could, I would suck all the testosteron out of your blood and spit it into the depths of hell with disgust. Maybe what then remains of you would be something more resembling a fellow human being. You stupid piece of shit, can't you see what miserable place your kind of behaviour has turned the earth into? Oh, just fuck off and leave us all alone. Please!"

...or something like that.
goddamnit

Nieuwsflash

Je bent niet van porselein.
Misschien heeft je moeder je dit nog ooit wijs weten te maken, maar dan wordt het nu toch echt hoog tijd om ook te ontdekken dat je moeder niet altijd gelijk heeft, laat staan het laatste woord.
Dat je niet van porselein bent, heeft enkele gevolgen:

1
Je breekt niet in duizend stukjes als iemand er even iets uit schreeuwt dat om schreeuwen vraagt. Dus alsjeblieft, bij heftige emoties hoort heftige muziek. En als je geen heftige emoties kent, ben je maar half mens.

2
Je kunt stuiteren. Dat betekent dat je van mening kunt veranderen, klappen kunt absorberen en het niet erg vindt om een andere richting te verkennen als die op je pad komt.

3
Als je een andere stuiterbal tegenkomt die jou een andere richting op wil duwen, blijf je ook gewoon heel flexibel. Je begint niet met scherven te gooien als ware je een primitief oorlogstuig. Waarom niet? Omdat je geen scherven hebt. Je absorbeert andere richtingen en trekt er je eigen plan uit. Als iemand eens flink tegen je aan stuitert, is dat niet kwaad bedoeld. Die ander weet heus wel dat je niet kunt breken, ook als je dat zelf niet weet. Je weet zelf trouwens toch ook heel goed dat een stuiterbal pas interessant wordt als de stuiteropeenvolgingen complexer worden?

4
Een stuiterbal is een skepticus. Dat betekent dat je overal tegenaan stuitert om te kijken of het wel bestaat. En als je niet kunt stuiteren, verwerp je het bestaan gewoon. Als je er immers niet tegen kunt stuiteren, heeft het voor jou geen functie, en kun je zonder problemen het bestaan ontkennen. Mocht je er op een later stadium toch tegenaan kunnen stuiteren, dan zul je er van hartelust op los stuiteren. Uiteindelijk wil je namelijk de ware aard van alles blootleggen. Een ware skepticus is namelijk de meest fundamentele idealist.

Ergo, je bent niet van porselein.
Je bent een stuiterbal.
Q.E.D.
En nou stuiteren!

(Voor skeptici: Deze bewijsvoering is geheel opgesteld volgens Euclides' Geometrische Vorming.)

what poem?

'tis with these wondering charms
of wuthering blossoms
eventually raising a brow
of what all of this means
if not for poems of lingering length
I'd awake of fullest strength

Speak! Speak to me of Virtue
and behold! The name is gone
and replaced by none other
but the very essence of my sad
oh! my eye keeps on lurking
another way
I hide and sleep in bushes so sincere
they would be mere bushes no more
and speak to me of rhyme
I can't spell Just
(the way it must)
I shall now leave
and go on to beheeve
another word my dictionary
as of yet has not revealed

Sp1noza2 - Dual1sme

Een verzet tegen (cartesiaans) dualisme houdt in dat je geen onderscheid wilt maken tussen lichaam en geest in die zin dat je ze als twee verschillende werelden zou beschouwen die binnen de mens wel op een bepaalde manier met elkaar verbonden zijn. Spinoza wil dit dualisme wegredeneren door één oneindige wereld te scheppen waarbínnen alle eindige dingen ontstaan en vergaan. Het geestelijke (bij Spinoza het intellect genoemd) mag dan wel een aparte notie zijn, maar ontstijgt op geen enkele manier die ene oneindige substantie waar'in' alles zich bevindt. Wat Spinoza hier doet, is het vervangen van het ene dualisme door een ander (wellicht verfijnder en minder primitief gedacht) dualisme: het onderscheid tussen al het eindige en dat oneindige. Weliswaar kun je bij hem het ene niet zonder het andere denken, omdat het eindige een noodzakelijke eigenschap is van het oneindige en het oneindige de noodzakelijke grond is van het bestaan van al het eindige, maar toch blijft het erop neer komen dat Spinoza een artificiële "oneindigheid" in het leven heeft geroepen om al het eindige met meer contrast te kunnen definiëren. Ik ben nog niet tevreden.

Sp1noza

Je kunt stellen dat mensen dingen naar hun eigen inborst benoemen: al snel wordt iets algemeen vies of lelijk, en is het niet meer alleen ons eigen perspectief dat die adjectieven toedeelt. Maar waarom zou je dat ook niet voor veel meer dingen kunnen stellen? Waarom is iets zwakker wanneer het niet noodzakelijk moet bestaan maar ook niet kan bestaan? Iets dat noodzakelijk altijd moet bestaan en dus oneindig is lijkt bij Spinoza een absolute voorkeur te hebben. Het is dan ook de basis van zijn filosofie en volgens hem het beginpunt van de reconstructie van de wereld (uitlopend in de analyse van het menselijk denken). Spinoza bouwt een wiskundig bouwwerk om aan te tonen dat die ene, oneindige substantie (zij het God of Natuur) een onontkoombaar begrip is voor elke wereldbeschouwing. Oneindigheid is alleen net zozeer deel van het welles-nietes spel als mooi tegenover lelijk. Met dat verschil dat we alleen eindigheid kennen en ervaren, en dat er voor een idee van oneindigheid in den beginne uit ons voorstellingsvermogen geput moet worden. Spinoza had een groot voorstellingsvermogen, dat is in ieder geval de eerste en zeer positieve conclusie die we mogen trekken. Meer zullen er vast en zeker volgen.

Heb je dat ooit?

Dat je jezelf niet meer terugkent?
Dat je denkt: was ik dat?
Ik wed dat veel psychologen over zoiets eindeloos kunnen doorzeveren.
Maar er is meer te doen.
Fuck die psychologen.

Terug van gaan (uit het blauwe)

Iets staat je tegen, en waarom dat zo is beredeneer je er voor jezelf achteraan; dat de beredenering de grond is van je standpunt is iets dat je slechts kunt geloven door het jezelf wijs te maken. De logica achter je opvatting heb je niet nodig voor jezelf: het is slechts daar om tegenover anderen in het geweer te brengen. Als overtuigd pacifist denk ik dat dit in-het-geweer-brengen het begin van het einde is. Dit kan slechts voorkomen worden door communiceren in dialoogvorm naar het oord der vergetelheid te verbannen. Me dunkt wordt het hoog tijd dat wij ons intersubjectieve zelf van haar hoogst mogelijke kant (de bovenkant, dus) laten zien: enigheid.

Een intermenselijke taal, die taal overbodig maakt waar zij
afhaakt van gemeend denken
dat aanzet tot gemeenschappelijk kraken
van alles dat reeds open was
maar nog niet voor ons
ons, die denken dat denken en denken hetzelfde zijn
maar het één is een woord, en het ander is echt.
Doe jij wat je zegt? Denk jij wat je doet dat je denkt?
Verwarring zaait onenigheid. Maar soms is dat ook goed, soms is er helemaal niets mis mee om in het wilde weg het goede na te streven. Daar mag best wat voor sneuvelen.

Burgeroorlog: innerlijke strijd.

Onderweg

(Het voorbijzeilen van regeltekens.)

als ik ga

dan ben ik weg
en is er niets meer
behalve heel veel
en wat er wel is
dat telt
toch?
en de beloftes
ach, de beloftes
die waren dan ooit
maar nu zijn ze er nog
en dat telt

Over filerijden en koeien.

De angst om anders te zijn drijft mensen ertoe vooral zoveel mogelijk hetzelfde te zijn. Ergens buiten vallen is iets dat altijd vermeden moet worden, en daarom sluiten we graag achter aan in de rij. Zo is ook het fileprobleem heel makkelijk te verklaren: mensen voelen zich dan nu eenmaal veiliger. Je staat met z'n allen in een rij en kunt tevreden concluderen dat je middenin je maatschappij staat. Je bent net als hen. Het is net als van die dieren die met z'n allen over een klif heen hun eigen dood tegemoet rennen. Wetenschappers staan voor een raadsel, maar begrijpen niet dat die dieren dichter bij de mens staan dan menig aap.

Om de conceptuele uitvinder lichtelijk van stal te halen, het volgende voorstel: een klaag-communicator, een soort buzzer die iedereen binnen honderd meter ervan op de hoogte kan stellen dat je samen met elkaar in de file staat. En dan kun je van die gezellige kleine sfeerverhogende berichten naar elkaar sturen zoals "Hè verdorie, deze rij auto's gaat echt trager dan de rechter." en "Zag je dat? Die auto linksvoor (voor jou rechtsachter, of niet?) is echt te brutaal voor woorden".

Worse than ignorance

(Preview of to-be-released work: "Finally, definitions that define the final friggin' definition of things.")


War: the shittiest justification to freely kill an-other.


(Also to emerge: "On war. Or: how the human being denies its own being.")

Recht van ergens tussen Lille en Eindhoven.

Het idee van lijden

Als mens heb je een bepaald-ontwikkeld idee van het lijden dat je een ander aan kunt doen - een lijden dat ook andere levensvormen kan worden aangedaan. Wanneer een naaktslak op verteerbaar materiaal stuit, heeft (het) geen besef van een mogelijk veroorzaakt lijden. Of het een hoop stront is of een jong vogeltje: het leidt niet tot een verschillend oordeel, omdat er geen oordeel is. Ook niet als het nog een levend (hoopgevend) dier is. En wie zijn wij om ons oordeel als overkoepelend orgaan op alles buiten ons los te laten? Maar ook: wie zijn wij om te proberen niet onszelf te zijn? Of te bepalen dat andere dieren niet wreed kunnen zijn? Of is dat juist het "wrede van de natuur"?
Qu'est-ce que ça veut dire: être un escargôt?


Het idee van reizen

Een wereld die je leert kennen door afstanden af te leggen.
Door banen aan te leggen.
Een wereld van banen.
Maar wat als je over de wereld reist door een planeet voor je geestesoog te krijgen? Dat je elk hoekje kent en er bent door er te willen zijn? Dan kun je overal zijn. Je hoeft alleen alles te kennen. Alles te begrijpen, en één te zijn met je leven, het leven, en misschien juist alles daarbuiten. Of het principe. Alle omstandigheden. Van samenloop. Een denkdoorbraak. Nieuwe deuren. En stel nu dat je met die nieuwe blik naar deze planeet kijkt. Met al die banen. Erop, eroverheen. Over je denken? Wat denk je dan?

Blokkeert het? Al die tijd al? Wat blokkeren we? En geven we daarmee dan ruimte aan iets wat we anders niet zouden hebben? Kan er gekozen worden?

Nog een stuk met de nachttrein.

p. 319 - 320

Hij had zich immers afgevraagd of de ziel eigenlijk wel een domein van feiten was of dat de vermeende feiten slechts de bedrieglijke schaduwen van onze verhalen zijn die wij over anderen en onself vertellen. (...) Het ging er in het innerlijk van de mens veel gecompliceerder aan toe dan onze schematische, slordige verklaringen ons willen wijsmaken. (...) "We zijn gelaagde wezens, wezens vol onmetelijk diepe plekken, met een ziel van ongrijpbaar kwikzilver, met een gemoedsgesteldheid waarvan kleur en vorm veranderen als in een caleidoscoop die voortdurend wordt rondgedraaid."
Dat klonk, had hij ertegen ingebracht, alsof er dus in verband met de ziel toch sprake was van feiten, maar wel erg gecompliceerde feiten.
"Nee, nee, we kunnen onze verklaringen tot in het oneindige verfijnen en zouden het toch helemaal verkeerd hebben. En het verkeerde was nu juist de veronderstelling dat er waarheden te ontdekken vielen. De ziel is puur een bedenksel, ons meest geniale bedenksel, en de genialiteit ervan zit in de suggestie, de overweldigend plausibele suggestie, dat er aan de ziel iets te ontdekken valt alsof het om een deel van de echte wereld gaat. De waarheid is heel anders: we hebben de ziel uitgevonden om een gespreksonderwerp te hebben, iets waarover we kunnen praten als we elkaar tegenkomen. Stel je voor dat we niet over de ziel konden praten: wat zouden we dan met elkaar moeten beginnen? Het zou een ramp zijn!"

Peter Sloterdijk

"Je begrijpt heel goed hoe het komt dat er zowel aan deze als aan de andere kant van de Atlantische oceaan winkels zijn die op de ene plank het hele spectrum van oosterse en westerse religieuze publicistiek en esoteriek en op de andere het hele spectrum van vitamines in pillenflesjes uitstallen. In beider aanbod werkt hetzelfde dieet-pragmatisme. Religies of vitamines: beide bedienen dezelfde metaovertuiging dat elk individu erachter moet zien te komen welke overtuigingen en sporenelementen bij hem het best werken en welke hij regelmatig moet innemen. Het is de plicht van de moderne en postmoderne enkeling tegenover zichzelf om zijn levensmotor met het onmiskenbaar eigen optimale brandstofmengsel aan te drijven. Affirmaties plus - dat is de vita vitalis, het nabije heil waar de individuen als piloten van hun religieuze immuunsystemen op aansturen."

uit 'Nachttrein naar Lissabon' van Peter Bieri

Bijvoorbeeld:

p. 217 - 219

Teleurstelling wordt als iets kwalijks gezien. Een ondoordacht vooroordeel. Waardoor anders dan door teleurstelling, komen we er achter wat we hebben verwacht en gehoopt? En waardoor anders dan door die ontdekking zouden we tot zelfkennis moeten komen? Hoe zou iemand dus zonder teleurstelling helderheid over zichzelf kunnen verkrijgen?
(...)
Wat was het ook alweer dat we van onszelf hadden verwacht en gehoopt? Dat we onbegrensd zouden zijn, of in elk geval heel anders dan we nu zijn?
Iemand zou de hoop kunnen koesteren dat hij door zijn verwachtingen te reduceren werkelijker zou kunnen worden, dat hij zichzelf zou kunnen beperken tot een harde, betrouwbare kern en daarmee immuun zou worden voor de pijn van teleurstelling. Maar hoe zou het zijn om een leven te leiden dat zich verre houdt van grootse, onbescheiden verwachtingen, een leven waarin alleen nog banale verwachtingen bestaan, zoals de verwachting dat de bus komt?

'Ik heb niemand gekend die zich zo totaal kon overleveren aan zijn dagdromen als hij. En niemand die het zo haatte teleurgesteld te worden. Wat hij hier beschrijft - dat schreef hij tegen zichzelf. Zoals hij ook vaak tegen zichzelf leefde.'

En ook:

p. 229

'Het amuseerde hem dat wij, mensen, de wereld als een toneel beschouwen waarop het om ons en onze behoeftes gaat. Hij beschouwde die misvatting als de oorsprong van alle religies. "Terwijl er helemaal niets van klopt," zei hij altijd. "Het universum is er gewoon en het maakt het universum helemaal niets uit, echt helemaal niets, wat er met ons gebeurt."'

Een tweetal

En een eenheid

Voor altijd
- steeds opnieuw

Twee zaken (en daar één van maken).

Eerst even een zijstapje: een uitdrukking die mij als erg mooi voorkomt, is 'in de mooiste zin van het woord'. Je kunt het heel gewoontjes gebruiken, bijvoorbeeld met betrekking tot het woord 'wereldmuziek': dat zou ik dan naar die uitdrukking als volgt definiëren: door iedereen op de hele wereld, noodzakelijkerwijs door haar eigenschappen, mooi bevonden. Maar wat er zo mooi aan de uitdrukking is, is dat 'zin' verwijst naar iets binnen het 'woord'. Daarmee overkoepelt het woord de zin, en is het woord dus een ding geworden dat autonoom regeert en de talige context van de sterke schouders schudt. Zie, in den beginne was daar het Woord!


Maar nu: een schets van een nog uit te werken poging tot een omvattend idee.
Het begrijpen van de werkelijkheid en de verhouding van de mens ertoe als filosofische steen des aanstoots: waar te beginnen? Er is regelmatig bevonden dat wij als mens de werkelijkheid niet an sich kunnen waarnemen, maar er ons eigen net overheen werpen: we structureren de werkelijkheid naar hoe wij gestructureerd zijn. Dus zou het een logische vervolggedachte kunnen zijn om te stellen dat het begrijpen van de werkelijkheid begint met het ontleden van deze menselijke structurering. Deze structurering is nogal uit de hand gelopen: cultuur, maatschappij, economie, politiek. Nu begrijp ik van veel van deze dingen, met name economie en politiek, niet bepaald (bepaald niet) hoe het nou in elkaar zit en hoe het zo geworden is, hoe het zich in stand houdt, logisch is en waaruit het zich ontwikkeld heeft (met name hoe het in hemelsblauwe naam zichzelf in stand kan houden!). Dus om de werkelijkheid bloot te leggen, zou ik misschien wel eens heel hard moeten gaan kijken naar het moderne economische systeem en dat proberen zo ver mogelijk te doorgronden. Daarna door naar politiek, dan naar de cultuur, dan het algehele maatschappelijke systeem. En dan kunnen we dat allemaal lossnijden en de oorspronkelijke(re) werkelijkheid bekijken. Dan hebben we ons moderne zelf buitenspel gezet en onze eigen logica ondergeschikt gemaakt aan een meer natuurlijke toestand. Mijn levensdoel? Toch een totaalfilosofie?

Ruimen

Drugs: geestontruimende middelen.
Het verjagen van de geest door middel van (tijdelijke) doding.
Geestdodendheid: afstomping middels beurse, blauwe plekken
die spontaan ontstaan na aanraking met bepaalde middelen.
Geestontruimende middelen: die zaken die je hoofd niet leuk vindt.
Middelmatigheid: nooit genoeg.
Een afsluiting.

Een opening.
Omdat altijd alles doorloopt. Of het nu voorbijloopt of juist
in elkaar overloopt in verbondenheid:
je hebt er op de één of andere manier mee te maken.

Een afscheid. Een afscheiding. Ergens tussenin. Dat is ook iets.
Maar het is eigenlijk op zich niets. Beter is het zodoende dat soort zaken te negeren.
Compleet. Dat is het nooit.

Wat zeg je?
Spontaan ontstaan, dat klinkt hier toch wel het mooiste.
Dat zei ik.
Maar wat zei jij?
Ik zei een zin maar kreeg geen antwoord terug, alleen letters.
Aan elkaar geplakte letters, maar ik voel geen woorden.
Diep van binnen heerst verwarring.
Maar dat is niet per sé geestdodend, integendeel.
Verwarring ruimt zichzelf, draait in zichzelf rond,
blijft cirkelen en deelt, splitst en geeft af.
Het is als een vlek die je er niet uit krijgt.
Zo eentje die zich blijft uitbreiden.
Spreiden, hemelsbreed.
"Kijk, we hebben een horizon geschapen."

Uit Zicht.

maar vooral

en ik maak van stront:
een bloemenveld

en drink je bloed
dan pis ik wijn

en mis je zon
zie! maneschijn

want het leven
is uiteind'lijk fijn

en zeg jij nee,
dan ik: 'verdwijn'

Want het kan toch zo mooi zijn, en er wordt toch zo'n zieke bende van gemaakt. Maar vooral wil ik zeggen: je kunt er zo iets moois van maken, en ik laat het niet verpesten door anderen. Als het moet, wals ik over elke zieke geest heen, en plant zaadjes in de lijkmest. Want waarom zou ik het pikken. En ik weet dat ik sterk sta, want ik ben heus niet alleen. Dus deze boodschap draag ik uit: waag het niet in mijn zon te staan, want ik plaats je in mijn schaduw en donder over je heen. Maar uiteindelijk en vooral is dit een positieve en optimistische boodschap aan de wereld (je moet haar gewoon goed lezen (ik dwing je ertoe, je bent gewaarschuwd)).

wat kan mij

ja, wat kan mij het schelen
dat het middernacht is
dat de vogels beginnen aan de dag
wanneer slaap verdreven is
blijft er soms niets anders over
dan een zielloos hoopje
dat typt achter een computer
o o wat zielig

hoe kan een mens zo ver komen om alleen zichzelf te zijn temidden van dat wat 'ie probeert te ontwijken, hoe ontwijk je misschien wel datgene wat je niet kunt ontlopen, en hoe hard komt het aan wanneer je het even niet kunt ontwijken? en met een dag erop komt weer een kater, en denk je tjezus was dit nou een flater? of maak je dit dan slechts jezelf wijs, of misschien alleen diegene buiten jezelf? ach, misschien zeg je ook wel alomtegenwoordig dat het gewoon goed was, en zie je niet eens wat er is gebeurd en voel je niet wat er zo zeurt

Laten we het hebben over een idee.
Pessimisme
Maakt het bestaan er een stuk rotter op. Want zelfs al zijn dingen mooi, dan nog kun je je met de geringste aanleiding compleet het graf in piekeren. Dat was een realistische definitie.
Realisme
Het idee dat je dicht bij de werkelijkheid kunt staan zonder je eigenlijk al te zeer af te vragen wat je daar dan mee bedoelt. Realisme heeft in ieder geval niks met je menselijke gevoelens te maken, dus dan ben je snel uitgepraat.
Werkelijkheid
Een zwaar overschat begrip, en nog dubbelzinnig ook. Enerzijds is er die werkelijkheid die heel persoonlijk is, en anderzijds is er de idee werkelijkheid. We gingen het over ideeën hebben. Werkelijkheid is dan per definitie onbereikbaar, want ook bereikbaar buiten de mens om en zodoende compleet los van het menselijke. Het is net zoiets als objectiviteit: je kunt het wel hanteren en er nuttige dingen mee tot stand brengen, maar uiteindelijk is het net als het woord heil: mooi begrip, maar vanaf het janken bij je geboorte al onbereikbaar voor de rest van je leven.
Leven
Zo sterk mogelijk onderscheiden van dood. In tegenstelling tot wat veel mensen denken niet biologisch definieerbaar. We weten alleen wat leven is omdat we zelf doodgaan. Dat kunnen we vergelijken met wat we om ons heen zien gebeuren en ons overal zo goed en kwaad als het gaat in verplaatsen, maar verder komen we niet. Dus laten we dat ook alsjeblieft niet zogenaamd doen.
Goed en Kwaad
Is al teveel over geschreven. En zo interessant is het verdomme niet.


We eindigen met een woordspeling.
graf, graven, graaf, adel

Uit het Woordenboek Nederlandsche Taal:
Adellijk wild: van oorsprong een schertsende uitdrukking, met de betekenis 'wat al te oud, te lang bewaard, en dus op het punt van tot bederf over te gaan'.

zo, nu kan ik denk ik wel weer slapen

Op willen treden, The Sequel

Weet je wat ik wel zou willen?

treden op paden
die lang en breed voor mij
begaan zijn en
wellicht een tikje plat

maar ook:
die zich lang

en breed


voor mij uitstrekken en

mij verleiden met lonkende lokken
gekruld om heldere ogen
die alles zeggen

want:
ik wil begaan zijn
begaan zijn met paden

die voor mij niet platgetreden zijn
omdat ze er zijn en niet vergaan
daar is alles mee gezegd

(voor nu)

from 'The Locked Room'

''We all want to be told stories, and we listen to them in the same way we did when we were young. We imagine the real story inside the words, and to do this we substitute ourselves for the person in the story, pretending that we can understand ourselves. This is a deception. We exist for ourselves, perhaps, and at times we even have a glimmer of who we are, but in the end we can never be sure, and as our lives go on, we become more and more opaque to ourselves, more and more aware of our own incoherence. No one can cross the boundary into another - for the simple reason that no one can gain access to himself.''

-Paul Auster, The New York Trilogy, p.249

Er middenin

Ik vind het maar niks,
dat eindrijm.

Ook dat gedoe met consonanten,
alliteraties en metrische vormen:

nee, voor mij
hoeft dat niet per sé.

Al dat gepuzzel leidt maar
af van waar het om gaat:
de boodschap ergens in het midden.

De verwijzing naar het leven
dat centraal staat.

(En het enige is dat er is.)

Make-up

made up

make up for
you make up for...

opmaken
opgemaakt
op gemaakt
jij maakt op
hij maakt haar op
zij is op (gemaakt)

gemaakt op
ergens op gemaakt zijn
representativiteit (het zich anders voordoen dan het eigene voor iets anders)

Herinnering aan zelven

Denken:
Altijd het individu en de onberekenbare nuanceringen voorop.
Nooit het grote geheel uit het oog verliezen.
Blijven herzien en bijstellen: scherpte alom.
Daarom: nooit vaststellen.
Want: het individu stond voorop.
Wat daarmee is bedoeld: het persoonlijke, de dynamiek, het verbondene van alles dat voortkomt uit niets anders dan een constant ononderbroken samenspel van onontleedbare entiteiten.
Niets is vlak, niets is blijvend (behalve dat wat overstijgend is in het denken (zoals deze uitspraak)).
Blijf bijstellen, nooit achteroverleunen.
Leven is denken, denken is levend, nooit af, want niet in de dood te denken.
Ben visionair, of probeer het tenminste altijd te zijn. Ga nooit zomaar ergens vanuit (behalve van de liefde, sommige dingen weet je).
Blijf constant herzien, herformuleren, hernemen, herschrijven, herhalen.
Zoek naar vooruitgang.
Opbouwend is niet gebouwd op afkrakend, hoogstens op afgebroken.
Probeer alles mee te nemen.
Vergeet NOOIT dat elke persoon ALLES kan zijn: bereken nooit over menselijke aantallen. Menselijkheid is niet in cijfers uit te drukken. Het is van een andere orde.
Probeer het altijd te vatten, maar meen het nooit te hebben tegenover de wereld.
Leef-denk in het nu, in de betrokkenheid. Zonder je alleen af met ergens een doel. Duik erin om eruit te komen. Maak de wereld beter. Spaar iedereen. Word niet megalomaan.

Plakkerige teksten

U kent ze wel: van die T-shirts, stickers, mokken en wat dies meer zij met lollige teksten. Eén van die lolligheden is het gebruiken van het welbekende Coca Cola logo om iets anders te zeggen. U weet wel: hetzelfde lettertype, ander woord (iedereen kent ook het welbekende Shell-logo waarbij de schelp een kwaadaardige blik meegekregen heeft en de S pas op de plaats heeft gemaakt om Hell de ruimte te geven). De laatste tijd passeerde ik regelmatig een Coca Cola - stickervariant gekleefd tegen een stoplichtpaal. Ik sta daar te wachten op groen en irriteer me eigenlijk zonder pardon aan de rode aandachtstrekkerij. Wat luidt de logovervorming?
Aldus:

God

Geestelijke Dorstlesser

Prachtig uitgevoerd, dat zeker. Ik sta daar dan naar te kijken en wil het veranderen in:

God

Zielige wansmaak

Of ik stel voor andere stickers te produceren (in het kader van grof is in):

Vagina

Lichaamseigen Zuignap

Penis

Masculiene Dwarsboom

Uiteraard: dit alles in keurige Coca Cola stijl. Deze zou ik dan graag over de andere heen plakken en de reactie van de stickeraar afwachten. Een andere interessante optie is dat er een ware stickeroorlog uit gaat breken op die paal.

...maar aangezien ik mezelf pacifistisch acht (en dat mijn gebrek aan het ondernemen van actie ondersteunt) doe ik niets anders dan de ideeën opperen.

opklaring bij grauwe lucht

(een afhankelijkheidsverklaring)

afhankelijk van dat wat alles is
schrijft de typist, en de mist klaart op:
daar is veel te zoeken,
veel te zien, ervaringen rijker
en talloze malen meer
(maalt het in de gedachtemolen
die met gezwinde tred uit zicht verdwijnt,
want gedachten zijn op zich.)
Maar daar is de draad alweer gevonden:
er is dus vele malen meer, en zeker niet minder,
als je afhankelijk bent van datgene wat je maakt.

steeds meer van hetzelfde, en alles blijft

zinnen zwart van woorden
vullen pagina's wit van vezels
de nuancering zit ergens in het midden
ergens heb ik dit vaker gehoord
al te vaak gesproken over
zinnen en woorden, worden en zijn?
toch blijft het als een onuitputtelijke ziektekiem in mijn hoofd
en blijf ik oogsten wat overal ontkiemt
zijn er dingen die niet vaak genoeg gezegd kunnen worden?
over het onnodige van ellende?
over de ziekte in ons eigen systeem?
over het doorbreken van gewoontes?
over (luister, vul zelf maar in)?

Nieuw Verbarterd Woordenboek

V

Verkun'digen
I zelfst nmwrd, 1 mv van verkundige: verzamelterm voor verscheidenheid aan beroepen waarin een kunde voor wat zich veraf bevindt centraal staat, variërend van vogelspotterij tot astronomie 2 mv van verkundiger: zie onder II,2
II werkwoord 1 afgeleid van verkondigen, gaat het om een zichtbaar gemaakte verbetering (verkundiging) die de voorafgaande situatie in amateuristisch daglicht stelt; 2 dialectisch neologisme (afgeleid van verpleegkundige): iemand verre van behulpzaam zijn door plichtpleging te verzaken, zijnde het daadwerkelijk plégen van de kunde (vb.:"dat konde ge kundiger")