terug en heen

Het vorige stukje is natuurlijk ontzettend binair: opgebouwd vanuit een schijnbaar vanzelfsprekende, valse tegenstelling. Daar moeten we nog aan sleutelen.

Van zelf sprekend

Loyaliteit: vanzelf? Ik geef als ik ontvang.

Zou ik zomaar geven?

Ben ik ooit begonnen met geven?

Of beginnen we allemaal met ontvangen?

Is ontvangen dat, wat ons als eerste is ingeprent?

De moederliefde, de moedermelk, de aandacht, de liefde?

Is het ontvangen van liefde onze eerste voorwaarde?

De vanzelfsprekendheid die we steeds wanhopiger najagen?

Of raken we gaandeweg genoeg afgeleid om elkaar met bijzaken tevreden te stellen?

We zijn nooit alleen.

Wij, de Mensheid

Wij, de verlichte Westerse mensen die volledig zelfstandig en varend op eigen verantwoordelijkheid beslissingen, opvattingen en hele mensbeelden optrekken, kunnen er moeite mee hebben andermans door autoriteit opgelegde en vol vrome overtuiging opgevolgde dogmatiek te respecteren. Misschien kunnen Wij dit wel als Wij het volgende in strikt individuele overweging nemen: wij gaan keer op keer de fout in met ons vrije verlichtingsdenken. Wereldoorlogen, grootscheepse misvattingen en de bijbehorend ellende voortgekomen uit eigengereide volksmennerij door vele enkelingen die opstonden zonder profeet te menen hoeven zijn. Maar hebben wij geen profeten, goden en tempels nodig om ons keer op keer, bewierokend en geselend waar nodig, een rechter pad op te jagen? Schelen Wij nu wel zo veel van de rampetampende en rondplunderende bosjesmannen zonder Geschiedenis, met onze stuurloze massamaatschappijen vol elkaar verdringende schrikbeelden?