6.3.15

Woestijn


De stilte steekt melancholiek de kop uit het zand
en reikt eens omhoog naar de sterrenhemel

tussen herinneringen aan zwarte gal blinken lichtpuntjes

 
van ver komt het streven tot toenadering
en bereikt ons gedoofd
toch hebben wij elkaar gehoord
 

wij zijn elkaars gedachten geworden
jij gaf en ik nam op

en om uit te stralen dat jij bestond
zie ik je branden met ogen toe