Er was ooit de liefde aan wie ik mijn leven gaf. Ik probeer stukjes terug te winnen zonder
te hoeven verliezen: geen te snel uitgespuugd herbegin, maar wel een haast. Alles
duwt, draait, trekt, weet niet waar het begint en eindigt en eindigt en eindigt weer van
voor af aan. Het verschiet keert mij de rug toe en zegt tussen neus en
lippen iets over schuld en overspanning. Wat er was en wat we niet zien
sneuvelen zal ook nooit mooi geweest zijn. Niemand die kan nagaan hoe de puzzel paste want het zijn "maar woorden". Ze snijden door mijn ziel.
Ik ga mij redden. De wereld zal mijn vangnet worden. Ik zal je missen. Ik zal mijn tranen deppen om mijn zoon onder vier ogen de schoonheid en waarheid van de wereld zoals ik die zie in zich op te leren nemen. Hij zal meer dan één verhaal kennen over de wereld, en dat is goed.
