De Modekoning Spreekt

Kleding moet samengaan met de zijnstoestand: je kunt een prachtig ding aan hebben en daar blij mee of trots op zijn; als het niet past bij hoe je jezelf waardeert, komt het niet uit de verf:
je forceert een voordracht.
Bij onze net wat oudere medemens bijvoorbeeld -midlife-crisis of niet- zie je ook vaak dat ze zich in tienermode hullen of hijsen:
een dubbele beweging,
een zelfontkenning van de eigen zijnstoestand.
Net zoals het zichzelf aanmeten van een hippe outfit: men voelt zich daarin veilig want geaccepteerd door (ondergedoken in eigenlijk) de verlangde massale elite
(meer massa zorgt voor meer aantrekkingskracht).
Een zelfontkenning van een zijnstoestand van angst.

Om te strooien met kernwoorden waaruit je je eigen narratief kunt peuren:

fysieke uitstraling, gemoedsgedreven oprechtheid
of (toch): oprechte gemoedsgedrevenheid?

Transparant ik-beeld. Jaja. Maar hoe? Knutselen: lijmen, knippen plakken, beentje spalken na valpartij: een tijdelijke oplossing, maar wel noodzakelijk. Groeien, vergroeien. Oei oei.

the thrill has gone...weird

"One of these days the world will blow up."
What is "these" in this context?
"A day will come to end all days."
The end of the cycles we know?
Does the concept of day cease to exist
when lapses of time take different forms?
When lapses of time take different forms...
what does that mean?
Does it mean, perhaps, something
about my brain?
About it making up weird sentences?
What defines a sentence?
Can I sentence you to wordliness,
to worldliness, to the world as your prison,
to openness to the world as your duty,
sentenced to it by your birth?
Knights of the Moral Table?
Where are you? I sense you.
Do not hide.
I go,
searching you now.