geconstatipeerde femancipatie

In de toekomst kijkt men zo aan tegen de dan al lang breed draagvlak hebbende maatschappelijke oplossing van de seksen:

 

Waarom zouden we mannen castreren?

Dit is een vraag die soms gesteld wordt. Vaak is het argument om de man niet te castreren: omdat het niet natuurlijk is. Dat het zielig is voor de man om hem van zijn mannelijkheid te beroven.  Maar, wat is natuurlijk?

Territorium

Normaal gesproken zou een man in het wild een territorium hebben van ongeveer vijf hectare groot. Hier vallen het kernterritorium en het leefgebied onder.

Kernterritorium

Het kernterritorium is de (kleine) plaats waar de man eet, slaapt en speelt. Deze plek moet veilig en comfortabel zijn en wanneer nodig ook privé. Hij moet zich terug kunnen trekken in zijn kernterritorium en rust kunnen vinden zonder gestoord te worden door andere mensen.

Leefgebied

Het leefgebied is het gebied buiten het kernterritorium. De wijdere omgeving wordt gebruikt voor de jacht, het afbakenen van grenzen en het vinden van gewillige vrouwen. Het verdedigen van je territorium is voor deze mannen heel belangrijk, want als je dit verliest dan betekent dat verlies van je leefomgeving en moet je het elders zoeken.

In de maatschappij waarin we nu leven wonen vaak meerdere mannen in één huis en bij de buren vaak ook. Dit betekent dat onze mannen worden gedwongen om samen te leven op een voor de man veel te klein territorium. Mannen zijn van nature solitair levende dieren en ze leven in het wild dus niet in grote groepen samen. Hier zijn wel uitzonderingen in. Dit heeft te maken met de aanwezigheid van genoeg voedsel voor de mannen waardoor ze niet hoeven te jagen. Mannen kunnen zich gelukkig dus wel goed aanpassen als ze in groepen leven, maar ondanks hun aanpassingsvermogen ontstaan er steeds meer gedragsproblemen.

Terug naar de ongecastreerde man

Wat betekent het, als u of de buren een man hebben rondlopen die niet gecastreerd is? Deze man zal met hand en tand zijn territorium verdedigen. Het kan heel goed zijn dat hij goed met de buren door één deur kan en dikke vriendjes is met de overburen, maar misschien niet met die man een straat verderop.

Daarnaast zal hij vandaliseren ("taggen") om aan andere mannen duidelijk te maken dat dit zijn territorium is. Misschien doet hij dat niet bij u thuis, maar dan gebeurt het wel in de tuin van de rest van de buren en misschien zelfs wel bij hun in huis wat natuurlijk helemaal niet prettig is. Ongecastreerde mannen zullen bijna altijd gaan zwerven, ze zullen veel en vaak van huis weg zijn ("werken"), ondanks dat ze toch vaak even binnen komen om te eten. Dit zwerven doen ze in de hoop een leuke gewillige vrouw tegen te komen. Om zijn genen door te geven zal de man met zo veel mogelijk vrouwen proberen te paren en hier zullen dus veel ongewenste nakomelingen uit komen. Om ervoor te zorgen dat er niet nog meer ''ongewenste'' baby's op de wereld komen, is het alleen al noodzaak om de man te laten castreren. De drang om maar op zoek te zijn naar een leuke vrouw is voor de man stressvol en vaak zijn deze mannen rusteloos.

De ongecastreerde man heeft: meer de neiging om weg te lopen en daardoor meer kans op een ongeluk; vaker verwondingen (bijten en krabben) door vechtpartijen; een hoger risico op besmettelijke ziektes zoals niesziekte, FIP en HIV. Daarnaast zijn er de kosten van de bezoekjes aan de huisarts door het oplopen van wonden en pijnlijke abcessen. Ook komt vergiftiging van mannen voor door mensen die het niet fijn vinden dat er steeds in de tuin of het huis getagd wordt. Al met al wel genoeg redenen om de man wel te laten castreren. De beste leeftijd om de man te castreren is vanaf zes maanden tot ongeveer een jaar.

 

(*even voor alle duidelijkheid: ja, ik heb deze tekst gescooped van de website van een dierenkliniek, en er wat lichte aanpassingen in aangebracht)

BEWARE: ZOOI

TO KEEP:
a promise

WATCH OUT:
finders keepers

de doelman bewaart de bal //
// er waart een geest rond tussen de woorden,
hij spreekt een andere taal,
of een dialect dat net raakt aan same old same old
maar dan wel buitenkant paal
(om wat samenhang in beeldspraak te behouden)

KIEM

hij drukte zichzelf uit
zoals men een stompkaars sust
/teder de vlam
tussen natte duim en wijsvinger
genomen en gesmoord

trillend/een rilling

flakkerend, tegen het wakkere aan
en doorschoten van een vonk
de sensatie van bijna-verbranden

Egal

The smart system of modern society: an independently defecating system.

Actually: simply a self-defecating system:
-Since it is culturally aware, it wears pants.
-And since it is capitalist, it always keeps its pants on.
-Whether taking a dump or not.
The system that regulates modern society: we are shitting ourselves.

Wilbert's Wisdom

Too much tongue in cheek hurts the cheek.

Nothingness

(exploring a concept)

'How would nothing exist? For "nothing" to exist, it would have to be nowhere specifically. For if it were anywhere, it would be somewhere. And for nothing to be somewhere would be absurd. (We are not interested in an absurd concept here -whatever absurd might mean to you.) Thus, nothing is nowhere. Yet for nothing to exist, this nowhere must be somewhere, simply not somewhere specifically. There is no option left but to conclude that for nothing to exist, it should be everywhere, absolutely and without relative absence in any place. Then we would be nothing simultaneously with being something, which would be absurd. Thus we are something and this existence of something proofs there can be no such thing as an absolute nothing, even though this nothingness seems to be quite a dominant thing to subvert. We could say that our existence is very much against all odds. Would there have ever been an absolute nothing, then it would have been undone in one single instance: the coming-into-being of existence. That would have been a remarkable event indeed.

Any nothing existing alongside this miracle of existence could only be a relative nothing: a nothing able to co-exist, a nothing which exists! As this sounds absurd, we can hereby only conclude this oppositional train of thought is fruitless - this form of traditional philosophical reasoning has reached its limits of viability - it becomes meaningless, it becomes nothingness, nihilism - it is very vain and quite in vain.'

hoe moeilijk is het

om te luisteren naar je omgeving, ook als je constant praat

om te zien dat het anders kan, ook als je enkel gezien wilt zijn

om te om te om te

wat nou om te

dan tat blah blah blaaah

oemtata oemtata

we toeteren we toeteren

en daar is weer het nieuws
iemand viel van de trap
maar zei "ik sta nog boven  ,  hoor  "

HOOR
wat HOOR ik daar?
een pessimistisch zwartgallige
vervelend verveelde vertelde vertellende versteld én vérstellende
ellendig hervertellende, eeuwig vervellende stem?
uitzetten die hap
waar zit die knop?
HIER
o ja, EN HIER
hoe werkt dat ding?
nou, gewoon naar rechts draaien
een stukje afschuiven
en verder heel hard negeren

we gaan ons best doen

comprehension

apprehension

zitverarming

wat heeft hij aan staan
waarom gaat hij niet zitten?

hoe gaat het met zijn vlak
dat in de diepte peilt naar ander leven?

wat heeft hij aanstaan
dat men niet kan uitstaan?
Instant verstaan?
nee, dat begrijpt men niet
en hij ook, niet

NATUURLIJK LIJDERSCHAP

Jezus had 't.

spraakverzachting

wat heeft hij aan staan

en wat gaat er uit?
welke vormen gaan naar voren
uit de willekeur?
wie komt er kijken
en wie sluit er uit?

wie gaat er de hoek om

en waarom zo'n besluit?
draaiend als een tol
spint men garen om de kluit
die, rustend op één been, wandelt
en verspringt, huppelt
en bezingt hoe mooi dat iets kan zijn

als het uitgesproken wordt

brug > man?

Weer iets opgedaan: 'zelfbewust' >Engels> 'cocksure'.
Is dit woord obscuur?
Of is het gemeen goed?
Haantjesgedrag?
Historische maat staven?

Hop!

Zouden sprinkhanen eenzelfde
adrenalinedistribueersysteem hebben als wij?
Stel je voor: je hebt van die gigantische
achterpoten, die jeuken om gebruikt te worden.
Je zet af en schiet door de lucht.
Midden in je suizende vlucht knal je
pontificaal op een dikke zwabberende grasstengel.
Maar dankzij je stevige exoskelet wordt het
een mooie buiteling naar beneden en
beland je uiteindelijk weer in een hernieuwde startpositie.
Als sprinkhanen daarin zijn zoals wij,
dan giert de adrenaline non-stop door hun leden!

Wat is "sprinkhaan" ook alweer in het Engels?
Opzoeken...o ja, grasshopper. Prachtig woord.

A Sitting Duck

this seat is taken hostage

by my ASS

Or ass the seat taken me hostage?

Am I more than a seated ass?
Are my memories of movement FALSE?
I think not, therefore I move my bowels: living proof.

shoot your questions

I will happily deny them

Perk en paal: de avonturen van Juultje Staal

Om tussen al het geraaskal door ook nog lekker achteroverleunbaar leesvoer te bieden, volgt hier een kort onverbonden verhaal dat ingaat op de psyche van de dichter volgens John Stuart Mill - op meer of mindere mate.

"Van op het moment dat zij haar kroontjespen in het papier drukte met een weloverwogen vastbesloten beweging beginnend ergens tussen haar sleutelbeen en schouderblad, vloeide er een stroom woorden die haar innerlijk rijkelijk met beeldspraak overspoelde. Kwam nu dan deze beeldspraak voort uit haar innerlijk, ja, wás het daadwerkelijk haar innerlijk, of greep haar innerlijk nu juist naar beelden van buiten om in woorden gevangen te kunnen worden? Ze overpeinsde dit een wijle, en passeerde daarbij de traditionele idee dat dit in essentie het onderscheid zou zijn tussen literatuur en filosofie, tussen wetenschap en kunst: dat kunst een culturele vorm aangrijpt en uitbuit om op indirecte wijze te verwijzen naar een mogelijke onderliggende kern van waarheid, waar de wetenschap ten doel heeft deze kern onomwonden te vangen, vast te leggen en onweerlegbaar bloot te stellen aan de reflecterende buitenwereld.
                Welnu, zoals gezegd: zij was dit stadium van haar overpeinzingen met gezwinde spoed gepasseerd, daar zij ogenblikkelijk vanuit haar scherpe innerlijke vermogen doorzag dat deze tweedeling berustte op valse aannames. Ten eerste was het zo dat de ware kunst niet houdt van tierelantijntjes: alle schoonheid van haar poëzie was een directe weergave van de innerlijke constatering. Er kwam geen omhaal aan te pas, de woorden waren de bloesem en het fruit, de bladeren en de takken, de stam van wortels die niet konden bestaan zonder precies die stam. Ten tweede was de wetenschap net zo goed gebonden aan standplaatsgebondenheid, in historie, in taal, in overtuiging, in directe omgeving en opvoeding, in specifieke educatie en in de onontkoombare eigen fysieke ervaring en daaruit voortkomende persoonlijke interpretatiedrift. Het heruitvinden, schoonspoelen of ontwijken van de algemene taal bleef daarom een onmogelijk streven. Een mooi ideaal, wellicht, dat al tot veel had geleid buiten de immer aanwezige zelfontkenning. Maar desalniettemin een schijnspel.
                Welaan, zoals eerder gezegd: zij was dit stadium al ruimschoots gepasseerd en had inmiddels haar mantel omgegespt om naar buiten te gaan, klaar voor een wandeling om haar bevindingen aan directe prikkelingen te toetsen. Zij had nog maar net een geschoeide voet buiten de deur en op de straatstenen geplaatst, toen zij ternauwernood ontkwam aan een schampere kennismaking met een voorbijrazende bromfiets. 'Roekeloos en rakelings liggen dicht bij elkaar,' bedacht zij zich terwijl zij zich met gezwinde kwartslag links langs de huizen zo ver mogelijk van de wegelijkse drukte probeerde te houden in haar beweging naar rustiger wandeloorden. 'Maar dat is iets wat misschien meer met deze tijdsgeest dan met een vóórtdurende waarheid te maken heeft - en reden te meer voor mij om te besluiten me met onomwonden tred naar andere perken te begeven.'
                En aldus deed zij: met ferme stappen verplaatste zij zich naar een ander tijdperk, waarin men gewoon voet op de weg kan zetten zonder gewezen te worden op het grensgebied van de stoeprand en het territorium van gemotoriseerd zwerfverkeer. In dit moment, nu, haar heden, waar zij hoort, bedenkt zij in de tegenwoordige tijd en zonder zwemen van vertekenende nostalgie. Zij bedenkt en verstrekt haar zinnen aan een voortdurende poëtische waarheid die niet struikelt over stoepranden en andere opgeworpen belemmerinkjes. Zij schrijft en is gebleven in het gedachtegoed. Wij herdenken haar, overdenken de woorden. En zij spreekt ons aan: 'Niemand kon vermoeden / of bevroeden / hoe, wat een grote stap leek, / toch een kleine bleek: / om welgesteld en ongeremd buiten oevers te treden / die, opgelegd door de tijd van tijdigheid, / niet anders dan eisen waren van een imperialistisch gezinde gedachte / die dóórleefde in de toekomst / waartoe ik nu spreek vanuit een langduriger verleden.'
                Overkoepelend zit zij aan haar schrijftafel en weet zich in alle rust te herinneren hoe zij ooit deelnam aan misleide toekomstperspectieven. Zij doopt haar gekroonde pen en schrijft zich te buiten terwijl aan de andere kant van het raam de bloemperken vrolijk met haar mee, in en om haar voetsporen heen, buiten hun oevers treden."

Dijkdoorbraak - Nederpop

er zit teveel melk in een pak
er zit te veel melk in een pak
er zit teveel melk in mijn pak
ik ben niet gemaakt voor 1L
snappen ze dat dan niet
snappen ze dat dan niet godverdomme
maak het kleiner en houdbaarder
eeuwig vers en behapbaar
natuurlijkvriendelijk, duurzaam en altijd beschikbaar
er zit te veel melk in dat pak godverdomme
ik verzuip erin
want ik kocht het niet om erin te zwemmen
ik kan er niet in zwemmen
slechts mondjesmaat tot mij nemen
teveel.
melk.

Cliticum

een volledige voorstelling

van zaken

is een lichtelijk overdreven verlangen

edoch: het schijnt begeerlijk

andersom sijpelen slagschepen door de vaart der volkeren
- wat dat ook moge betekenen

en zo
is alles ondergraven en op een hoop verward
en is de voorstelling weer spannend

Vicieus zwart-wit

Een cirkelende gedachte als ik naar buiten stap voor een moment:

Hoe sneller en gedrevener ik het op papier zet, hoe langer ik buiten kan zijn in de zon, een bries voelen die hoofd en spieren tot leven brengt en mij weer energie geeft om binnen te zitten en gedrevener te werken: omdat ik weet waarvoor ik het uiteindelijk doe: om buiten te zijn, in de zon, tussen groen en wind, kriebelende mieren en keuvelende vogels.

Maar het buiten blijft buiten en het binnen blijft binnen, en hoe krijg ik dat binnenste buiten zonder buiten aan binnen te denken? Er moet een verloop zijn tussen binnen en buiten, want in tegenstellingen kan niet vruchtbaar gedacht worden. En ergens in dat verloop wordt met inspiratie gedacht en geschreven. En ergens in dat verloop ligt een oplossing, een balans tussen twee niet bestaande uitersten. Want het buiten wordt als buiten ervaren door het ik-binnen, en is dus als zodanig niet een strikt buiten: het is de ervaring van een externaliserend binnen...en zo lopen we weer vast op een taal die zich heeft ontwikkeld aan de hand van formuleringen in tegenstellingen.

fanfiction: blowing up the cover

The world, according to which I reportedly live, has maintained a status of mystery. Does it do this on purpose, out of neglect, due to a lack of interest, or perhaps simply because the world has a highly romantic nature? Contrary to popular belief in the survival of the fittest and the law of strongest/meanest/fastest/luckiest bastard, it may well be that our lack of success in grasping the world as a whole stems from the fact that the world thinks this would be utterly boring and un-adventurous.

Instead, we are allowed, if not forced, to wonder aloud. We are thus ruled by the laws of the world: to take delight in a mislead sense of anarchy-sublime. But this is no dictatorial state of being, since the world is only this little part of the universe. And scientists are exploring parts of this universe frantically, risking the destruction of our romantic world. But oh! this is a new and exciting adventure! Maybe, after all, the universe is even more romantic? Or is the world just this rebel? Are there more rebels in the universe? All these questions could be indirectly answered by science. In the end, it is up to the world to make it into an exciting narrative. And we, children of the world, have proven to be quite excelling at sensational stories. Let's hear and tell.

Vergelijken

Vroeger moest ik niet zo veel hebben van peren. Gaf mij maar appels. Neutraler van smaak, sappiger, makkelijker te consumeren. Maar men verandert. Tegenwoordig moet ik bekennen juist die smaak van een goede conference peer erg op prijs te stellen: een unieke, volle smaak die niet snel gaat vervelen.

En soms heb ik gewoon toch weer ontzettend veel zin in een appel. En waarom zou ik dan nog de moeite nemen om zo'n ding te wassen en er omstandig mijn tanden in te zetten, als ze de smaak ook in pakvorm verkopen? Schaamteloos koop ik tegenwoordig pakken appelsap en laaf me met enige regelmaat aan dit schuldige plezier dat zonder weerstand mijn keel in glijdt.

(Deze gedachtekronkel werd in gang gezet door een voorgelegd vals statement: te moeten kiezen tussen Braveheart of David Lynch.)

woorden wiegen - waarheid werpen

Mensen die zeggen dat ze niet van septiemakkoorden houden; dat ze dissonanten lelijk vinden; dat symfonieën niet klinken; dat het volgen van je passies naïef is; dat drums een beperkt expressie-instrument zijn; dat dromen niet voor overdag bedoeld is; dat natuur maar duf is; dat middenklassementaliteit echt een duidbaar fenomeen is; dat explosief elektrisch gitaarspel maar lawaai is; dat deze wereld maar beperkt is; dat er niet genoeg andere wegen zijn tot een willekeurig Rome; dat zeggen wat je bedoelt niet netjes is; dat men van de liefde niet kan leven - we weten allemaal niet wat we missen, als we dat besef maar hebben bij elke overweging en keuze, bij elk oordeel en bij elke verdrongen twijfel!

Onzinspelingen

Ik ben veilig aangekomen, en ook weer afgevallen

in deze wereld van veilige veelvraatzucht

in bedekte termen daalden de dekens van waanzin op hem neer

gezonden door de paus - mobiele eenheden van de geest

belegen en belaagd bedacht hij romig stinkende volzinnen

die gejaagd neergehaald werden door een kroontjespen van een ander kaliber

het tij werd gekeerd toen de maan haar achterste liet zien

butt-first werd de sprong erg gewaagd in het ondiepe spiegelwater

herhaaldelijk verzon hij iets nieuws en keek zij toe

en steeds opnieuw dacht zij ik ken hem nu wel zo'n beetje

Things go

I

Things go,
but I would like you to have them
to hold them for a moment
after me

I am a thing
a feeling, loving thing

we all are things in this world
and we are all things in this world
and things are all in this world
and all things are in this world

we are all things in this
world
world that goes on about
and without us
and within us
all about us

you, hold them
me


II

Things come,
you hold me

and them, they look on
across the horizon of things
to see a reflection of another world in mirror-eyes
looking back across the world of another horizon into a world
that is still all things


III

that come and go


IV

is all, but is more to things
with eyes across the horizon into another world where all is things

Life Stories, 1

As a kid, I loved getting into a fight. The kickin', the punches. Keeping 'em coming, giving away some more, all for free. And the bruises afterwards. Ah, the pride I took in 'em.

Then I found Jesus. Nowadays, when somebody punches me in the face, I turn the other cheek.

...what the fuck happened to me?

tweede natuur

ik zie weer bomen en het bos
nu schrijf ik waar
en neem ook weer
de woorden tot me
die ooit zeiden
"zie daar, voorbij je horizon"

betoog in opbouw, online opslag

Waar gaat het nu om? In de kunst?

Zijn dat de vragen die men eigenlijk stelt? Waar men zich écht voor interesseert? Of gaat het uiteindelijk om het rechtvaardigen van een subsidie, om het onderbouwen van een politieke stellingname?

Laten we het daarom zo beginnen: kunnen we het ons veroorloven? Om zulke complexe materie te proberen vorm te geven? In hapklare opiniestukken die mensen het idee geven ergens een goed doordacht oordeel over te hebben? Kunnen we het ons permitteren? Om zulk een lange geschiedenis in korte brokjes te voeren aan een argeloos maar bijtgraag publiek? Dat vervolgens je hand afbijt in plaats van geduldig brokjes smikkelen?

let's start a bitchfight

ik zeg niks meer

dan mijn woorden

maar als mijn woorden

niet meer zijn dan dat
wat zeg ik dan

als de vorm niet vormend zou zijn?

punctuatie is ook een woord
én een verwijzing
naar wat buiten het woord zelf zou liggen:
het is een onderscheid dat duidt op een uiteindelijke eenheid
van langer wordende zinnen die niet meer afgebroken kunnen worden

door een witregel.

dus wat ik begrijp is dat ik ben

van een transcenderende nederigheid
en dat alles onderscheiden één is

helaas is dit slechts gestoei met concepten

en de waarheid schijnt niet lekker te liggen in afgebroken regels
daar komen we nog op terug
als er een antwoord gelezen kan worden

does this some-thing make sense to you?

outside is the public domain

inside is the public domain
on the side is the public domain
I tell you this in private

read my lips

they say

shhhhh
they say

...

dichotomy opposite interest and dynamite:

all four words are combined
to a super blow-up power
covering the ash of mumblejumble
(tradition)

there is a growing hegemony

everywhere
reflection requires distance
but there is no distance
left, since we seem to ourselves to be everywhere

we are thus delusional

for we cannot be everywhere
and thus: hegemony is no absolute
(no system (of thought) is)

too big to twitter(r)

High on Life*

*coffee, chocolate, pheromones, hormones, cookies, sunshine, kindness, dark chocolate with whole hazelnuts, talking to yourself in a silly voice, another coffee, honesty, perhaps a bit too much to be able to take it all in, you know...Life (and chocolate)

semantische lidwoorden 1

de wending
het wending

Synoniemenstapeling

redekavelen, insinueren, supponeren, assumeren, prakkiseren, bevroeden, pronostikeren, oreren, parlevinken, kouten, palaveren, poekelen, wauwelen, proponeren, declameren, beduiden, behelzen, spuien, ventileren, alluderen, intenderen, impliceren, mikken, rooien, lappen, opkalefateren, rehabiliteren, saneren

Defyne Genre

Post-mix: a late reaction to lo-fi - late because it died in the mixing process.

de zon breekt mooi

bomen vormen de tierelantijntjes van het lichtspektakel:
flinterdun scherven de stralen over ons heen


(wat als zonlicht glas was?)
(dit is een open vraag)

tijdreiziger

ik fiets over paden van mijn verleden
en zie hoe herinneringen zich laten doorkruísen
met mooie onbekende gezichten

ik fiets over paden van mijn verleden
en voel hoe het asfalt omhoogkomt
om mijn gezicht te betasten

ik fiets over paden van mijn verleden
en zal ik zeggen dat ik viel?

15:26 zegt de klok

Tussen wat je bent en wat je wilt zijn gaapt een kloof.

(Je wil-zijn. Je wild-zijn. Nee, gewoon: wat wil je zijn? Maar je bent al.)

Hoewel ik er soms (en soms ook vaak) moeite mee heb om 'm plat te drukken, tegen het glas, zodat de lichaamssappen zich uitsmeren tussen het uitwendige skelet door, walg ik regelmatig van de vlieg. Niet in de laatste plaats komt dit doordat de gelijknamige film mij er nadrukkelijk op wees dat dit dier haar voedsel verteert door er voor inname verterende zuren op te braken, ongeacht de status van het voedsel. Dit wil ik niet zijn. Toch ontstaat er regelmatig een walging als ik besef wat een mens van nature is. Wij verteren en vernietigen net zo goed op niets ontziende wijze. Ook erg is het besef dat het mens-zijn in dit stadium van wereldmanipulatie zich nog gruwelijker kan manifesteren dan wat slechts van nature noodzakelijk leek. Wij braken tegenwoordig ook over ons voedsel heen voordat wij het consumeren. En niet alleen ons beoogde voedsel is de pineut: het braken lijkt een virale infectie te zijn die zich welhaast ongeremd uitbreidt naar alle mogelijke takken van overlevings -en luxesport. We kotsen onszelf ook regelmatig onder op weerzinwekkende wijze: zelfvernietiging, zelfhaat is ons niet vreemd. Haat voor de ander hangt daar nauw mee samen. Ongenoegen, hebzucht, bezittingsdrang, bezettingsgeschiedenissen.

Vol afkeer en walging smeer ik de vlieg uit over het glas. De vlaag van medelijden en spijt die me normaal overvalt en soms ondraaglijk zelfverwijtend lijkt -en me daardoor op sublieme wijze menselijk laat voelen- blijft deze keer achterwege. Ik ben weer een stuk minder mens - of een stukje meer? Heeft het zin om zoiets te proberen te definiëren? Ik durf erop te gokken, te hopen, van niet.

(Het heden van wat je bent en het vooruitzicht naar wat je zou willen bereiken: ze maken een spanningsboog die je in leven houdt en laat sterven. Alleen de dood is het definitieve antwoord op al je wensen - na-leven in andere vormen is geen zijn, staat buiten het spel.)

Waarom ben ik niet gewoon zoals een hommel? Vreedzaam zwalkend van ontvankelijke bloem naar dankbare bodem.

I am a piece of poem

and now that I've been trying to help you
with something I don't understand myself
could you please tell me where I get off
and where the world begins?

Things happening

a thing that may happen with a child nearby:

someone gets stroked over the head
because he or she looks so sad

a thing that may happen when adults gather:

someone gets hit over the head
because he or she looks too sad

a two-fold warning:

watch out for grown-ups
don't be a fuck-up

and:

fuck off, I can hit myself (I'm a grown-up now)

Titel plaatsen

moet gaan nu

was altijd al heel ver weg
neem een laatste stap
zet af
en veer op en neer

dit is een bevel naar zelf

en tegelijk een beschrijving
een cirkel die doorbroken moet worden?

spiralen neergang?

omhoogkruipend
maar altijd uit andere gaten kijkend
dan de eigen ogen

zet af

springspringspringspring
springeenlaatstesprong
hoe?

er moeten er meer volgen

groter, gebogener
afstand tussen plaats en tijd
moet gelijk lopen
niet alleen tijd mag zich verplaatsen
terwijl de plaats in de tijd lijkt stil te staan

maar er gebeurt al zoveel

alleen: alles moet tegelijk gebeuren
en net dat ene zetje
kom op
zet af

ver weg

klinkt een echo

dat was ik

eerder al
die hetzelfde zei
het bericht wordt herhaald

zet af

blokblok

Na driehonderd kilometer, niks af.



Maar ik herneem mijn zinnen zoals ik die van anderen herneem,
en schrijf verwoed lege pagina's vol pogingen
(leeg leeg leeg)
Ik zou gaten moeten boren
- in mijn muur, die niet van mij is
- in structuur, door mij afwezig aangelegd
  en om mij heen
  als verstikkend web vang ik mijzelf,
  maar waar is verdomme die spin

een ik heeft slechts zichzelf te verdommen
(dit is geen slimme woordspeling meer)
mijn missie is ten einde
ik moet nu hoognodig beginnen
want: er staat hier teveel ik
ik moet naar buiten gaan, binnenkort
EN HOPELIJK DUURT DAT BUITEN LANG
(ik sluit mij uit, kapitaliseer mij, kostenplaatje?)
(ik haat het woord ik nu)

Nu: kort en intensief binnen
laat alles tegelijk beginnen met
ontrafelen en vlechten
een strijd moet een slag worden: geen remise maar slagvaardigheid.
nu ik nog

lyrics/thoughts/prosodie? statement/concept/mantra? all/none?

I am not in any way violent;

I simply oppose oppressive force

Nor will I ever hurt

But break what needs to be (be)
De -and reconstruct
Over and over again

Patience is the opposition of violence

Patience is the danger of allowing suppression
Patience is an axe that cuts both ways
and I will use it as my pencil
to strike colour where we think in black and white.
(To break through the surface)

Imagine?

to imagine an identity:

to create one, through

re-imagining what has been imagined

and creating it in your image,

letting it be a flight of fancy,

wherever it may take you:

to accept the unforeseeable,
yet to keep

a will - one without a hunger for power and control
 

is.this.possible?

Wij Citeren Weer

Deze keer stellingname uit Tolstoj's De Dood van Iwan Iljitsj:

(...) de beleefdheid, dat vervangingsmiddel dat zoveel lijkt op een vriendschappelijke menselijke verhouding.

(p38)

Openingszin

Ik blijf met de fiets het liefst op gebaande paden, maar te voet maakt het me niet zo veel uit.

Waan van de dag

hypes

korte termijn
vallei van lege gaten

lange duur

adem
zin

Rondeel'

morgen zal de zon weer schijnen

zelfs al zou al 't licht uit zicht verdwijnen

zij zal altijd voor me staan

met glimlach aan en armen open

ik trillend op benen bezopen

door volle vreugde bevangen

wanneer wij in elk ander hangen

ongelooflijk licht zo zwaar gelukkig

ontken ik elk einde nukkig

want al zou al 't licht uit zicht verdwijnen

morgen zal onze zon weer schijnen

Buitenlui

Het woord-als-titel intrigeert mij spontaan. Ik ken het alleen als in de gevleugelde aankondiging "Beste boeren, burgers en buitenlui". De definitie van "buitenlui" luidt: mensen van de dorpen. Toch zijn ook mensen uit dorpen meestal wel burgers, hoewel zij niet snel onder de toenmalige klasse der burgerij gevallen zullen zijn (niet in de zin van sneuvelen, let wel). Nu leven boeren meestal tussen dorpen in, of aan de randen, maar qua registratie zullen zij toch altijd bij een bepaald dorp horen. Het lijkt erop dat het woord buitenlui stamt uit een tijd dat bevolkingsgroepen op andere manieren werden ingedeeld. Een andere denkwijze, eentje die niet meer te vertalen lijkt naar het huidige systeem. We zijn immers allemaal burgers geworden.
    En juist daarom is het woord buitenlui een woord om te koesteren: een woord van de buitencategorie, in tijd en plaats. Het betekent nu niet meer simpelweg "mensen van de dorpen", voldoet niet meer aan de logica die er voorheen inherent aan was. Het woord eist een nieuwe betekeniswaarde op, en geven wij dat haar niet, dan belanden we in absurditeit met dit woord. Een woord om met zorg te behandelen. Maar we gaan er geen U tegen zeggen. Sowieso is het een nogal zinloze bezigheid om dingen met U aan te spreken. Een uitdrukking die absurd is ín haar bedoelde betekenis, intrinsiek en onoverkomelijk.

Levenselixir

geuren blijven in mijn neus hangen
alsof mijn ingewanden mijn omgeving behangen
met wat aan ziekte en afbraak
door mijn poriën naar buiten stroomde

Van de man

P. Drinstede, "van" voor vrienden.

op de kop af

"Schrijver P. Drinstede liet een vermogen na waarnaast zijn intellectuele erfenis niets was." *





*wegens fictieve omstandigheden is de naam niet gefingeerd

iQuote Ode

extract from: William Wordsworth, Ode: Intimations of Immortality from Recollections of Early Childhood (also known as Ode, Immortality Ode or Great Ode), 1802-1804

What though the radiance which was once so bright

Be now for ever taken from my sight,

Though nothing can bring back the hour

Of splendour in the grass, of glory in the flower;

We will grieve not, rather find

Strength in what remains behind...

ask me again another time

To fuck off or to fuck on, is that the question?

decontextualisering, gadverdamme

"Zelfs in de rotstuin rond de
Mariagrot reikhalsden hun paarse uitlopers
naar het licht."*


*uit: Erwin Mortier, Marcel, 1999

een semantische simulatie van onbehhhaaglijk gekiviet

politiek

polikliek
polikliniek
polenkinetiek
poliokritiek
poloklapwiek
prrrr-woekiewoe
wakawakajawaka
podopopokikikoko
padapadaprrrmbamkaba
poltiekabam
zzziekzzziekalarm

citateretoe

Fictie? Reflectie? Zinloze onderverdelingsneigingen? Citaten uit een roman:

"Aan alle kanten rondom hem was het ego bezig zich in mechanische termen te herconcipiëren, maar overal liep het uit de hand. Dat ego praatte voortdurend over zichzelf, roerde nauwelijks een ander onderwerp aan. Er was een industrie van controleurs verrezen - medicijnmannen die als taak hadden het werk van de toch al medicijnmannige artsenstand te doen toenemen en er de gaten van op te vullen - voor het behandelen van de gedragsproblemen van het ego. Die industrie hanteerde als basismethode vooral de herdefinitie. Gebrek aan geluk werd omgedoopt tot lichamelijke ongezondheid, wanhoop tot een juiste stand van de ruggengraat. Geluk werd beter voedsel, een verstandiger oriëntering van het meubilair en een betere ademtechniek. Geluk werd egoïsme. Het stuurloze ego kreeg te horen dat het zijn eigen stuurmechanisme was en het ontwortelde ego diende in zichzelf te wortelen - terwijl het gewoon moest blijven doorbetalen aan de nieuwe gidsen, de cartografen van de [verikte wereld].
(...)
Ondanks al het gebeuzel, alle diagnoses en alle nieuwe bewustzijnstoestanden waren de krachtigste uitingen van dat nieuwe, veelvuldig geduide nationale ego volstrekt onduidelijk. Want het werkelijke probleem was niet de schade aan de machine, maar die aan het hunkerende hart, waarvan de taal verloren ging. Overmatige hartschade, daar ging het om, en niet om spiertonus, voedsel, feng-shui of karma, niet om goddeloosheid of God. Wat de mens tot gekwordens toe opfokte was de overmaat niet aan gemak maar aan gefrustreerde, verijdelde verwachtingen.
(...)
...een cruciale, genegeerde, onbeantwoorde en misschien onbeantwoordbare vraag, dezelfde luide, levensverbrijzelende vraag als hij zichzelf net had gesteld: is dat nou het leven? Is dat verdorie álles? Is dat alles? De mensen werden wakker en beseften dat hun leven niet van hen was. Hun lichaam hoorde hun niet toe, en niemands lichaam hoorde iemand toe.

Uit: Salman Rushdie, Woede, Uitgeverij Contact, pp 180, 181, 182

we ARE the farts, you asshole

The city is farting. Not particularly in my direction: the city is farting indiscriminately, in all directions. The smell clouds my thinking: is the city, then, an ass? A big gaping hole of stinking possibilities. Everyone is equal here. Shit. No, that's bullshit. There are curves in this smell-hole. Edges. Dark depths near the epicentre, epic centre. Climbing hills, steep walls and flat plains. Big, flat plains on this bloody ass. Oh my, what a stench. I cannot think clearly. Is the city farting? Or am I? Are we?

citatentijd weerom

Hoog tijd om weer een paar mooie denk(st)ers hier aan het woord te laten; eerst Susan Neiman die een sterk boek op de volgende manier prachtig afsluit:

"Van de geschiedenis van de filosofie leren betekent niet haar zonder onderscheid accepteren. Met behulp van haar inzicht kunnen we enig licht werpen op de onze. We kunnen niet op dezelfde stellingen terugvallen die eerder door de denkers van de Verlichting werden verdedigd, zelfs niet op die van haar modernste vertegenwoordigers. Misschien ligt de hoop niet in het beantwoorden van de vraag naar de zin van het leven, maar juist in het verwerpen van die vraag. Zin is een menselijke categorie, en moet door mensen worden veroverd. Een leven dat bij voorbaat al zinvol is zou geen echt leven zijn geweest. Tussen de volwassene die weet dat hij geen rede in de wereld zal ontdekken en het kind dat weigert de zoektocht op te geven, ligt het hele verschil tussen berusting en bescheidenheid."

Uit: Susan Neiman, Het Kwaad Denken, Uitgeverij Boom, p.346

designshiRt

Waar kijk ik naar, uit?

ik verwelkom jullie allemaal in de grote leegte
draai een rondje om mijn as
kijk je ogen uit
want aan kun je er toch niks mee
dus leg ze maar neer
op dat nachtkastje daar
en zeg:

"Op sterk water kunnen ze misschien nog iets opleveren voor de toekomst."

maar in dit nu is de leegte

een grote troef
voor wie niets hoeft
maar wie hoeft er nu niets?

men begrijpt het niet

en keert zich af
voilà, ik heb de leegte weer
helemaal voor mezelf alleen
en draai een rondje om mijn assssssssssssssssssssss

HĒLMĀNOTH

ik ben geboren in de heilmaand;

zal ik dat met vreugde begroeten,
het langs mijn zijde laten glijden,
of er geluk uit proberen te delven?

ik stotter door het leven

onzeker over de klanken die ik moet kiezen
sta ik stil
en neem een stapje terug
maar alles blijft dichtbij

ondergeregeld sonnet

zijn aarzeling bracht hem terug
naar het leven dat hij had geleid

zijn woordenschat
schatte hij in zonder zelfgenoegzaamheid

het ademen werd zwaarder
naarmate de lucht meer in zich droeg

zijn leven werd woordeloos omarmd door zorgen
en warm dat het was

als een rad voor ogen?

je kunt jezelf heruitvinden
maar niet het wiel:
dat lag altijd voor je neus

Moderne Tegeltjeswijsheid

*****
***
*
Andere mensen proberen te helpen

is allemaal leuk en aardig,

maar doe dat gewoon in je vrije tijd.

*
***

*****

*met dank aan mijn eeuwige muze