28.12.08

Adviesorganen

Er zijn van die mensen die heel gelikt en geslepen met zalvende stem verkondigen dat kwaad eigenlijk zo kwaad nog niet is. Immers: zonder kwaad geen goed. Hoe beredeneren zij dit nou? Laten we het vergelijken met zwart en wit. Dat zijn twee tegengestelden: zwart is voor ons het allerdonkerst, wit het allerlichtst. Maar hoe kunnen wij wit kennen? Niet als er geen donker zou bestaan. Ook het zwart kunnen wij slechts als het allerdonkerst kennen door het af te zetten tegen datgene wat niet enkel donker is. Klinkt allemaal ontzettend verleidelijk logisch. Zo ontzettend vanzelfsprekend logisch dat er van die mensen zijn die de vergelijking met zwart en wit op een voetstuk plaatsen en er van alles mee uitvreten. Zo zou kwaad niet kunnen bestaan zonder goed. Waarom? Nou...vergelijking...blablabla. Zwart-wit denken valt ons ten deel. Willen we dat? Neen. Dus wat doen we? We vernietigen het. Als volgt. We hebben geen weet van het hypothetisch bestaan van kwaad an sich. Noch van goed in haar puurste vorm. Dat zijn allemaal fabeltjes, niet zelden afkomstig van religieuze kwakzalverij.

Oké, lijkt me duidelijk, einde verhaal? Neen. Er is nog iets veel ergers dan deze onlogisch beredeneerde nonsens. Als je zegt dat kwaad zo slecht nog niet is, of ook maar een beetje een noodzakelijk onderdeel van de wereld (voor balans enzo), streef je niet meer naar een juist ideaal. Je klopt vergoelijkend de imperfectie op de schouders en eet gewetensussend een hapje mee met onrecht. Je bent een mens zonder volledige moraal. Toegeven aan zwart-wit denken leidt tot willekeurig en ongeleid gedrag: je gedraagt je nergens meer echt naar. Je moet genuanceerd denken (er is geen ene en andere zijde van de medaille, we hebben het hier over een godverdommes complexe werkelijkheid!!!). Uit dit genuanceerd denken volgt dat je alleen maar zo ongenuanceerd mogelijk je allerstinkendste best kunt en mag doen voor alles. Dit met lullige argumenten willen weerleggen is je gedragen als een slappe zak. Dan heb je geen kloten. Luister naar je kloten man! Alhoewel, kloten zijn ook niet altijd de meest verantwoorde raadgevers. En daarbij behoren ze niet tot de adviesorganen die elk menselijk lichaam bevat. In het volgende stuk: je beste adviesorganen.

17.12.08

Een andere half

Mijn helft voor altijd

Een altijddurend geheel,
en altijd wordt alleen maar meer.

9.11.08

Tussenverschil-engeschil

(conceptideeverpakking)
Met iemand meeleven, dat is maar half werk. Wat eruit voortkomt: medeleven, medelijden...de wil om iemand uit een lijden te verlossen. Niet de wil om iemand echt gelukkig te zien of te maken. Het heeft meer met jezelf en je eigen gemoedstoestand te maken dan met die van de ander.
In een verschillende klasse is het echt om iemand te geven: je betrekt je eigen persoon er zodanig bij dat je enerzijds je eigen oordeel niet opschort voor de ander om moeilijkheden en een mogelijke lijdensweg uit de weg te gaan, maar anderzijds stel je dit eigen standpunt ook geheel open voor de ander: je betrekt jezelf in de wereld van de ander zoals je de ander je eigen wereld in wilt trekken. Pas dan is er sprake van een opening voor een wederzijdse relatie en daarmee een mogelijk intrinsiek verbond. Het is geen uitwendig oplossen van problemen maar een (poging tot) creëren van een 'eenheid in veelheid' (zoals men dat zo mooi -of juist lelijk- abstract kan zeggen). Deze constante moeite en strijd voor en om elkaar lijkt mij de enige weg om een begrip als intersubjectiviteit tot een werkelijk begrip te maken. *En om er een werelds begrip van te maken mag dan wel een hoog gegrepen ideaal zijn (gezien het feit dat intersubjectiviteit tussen twee personen al zo vaak moeilijk tot stand of in stand blijkt te komen-(zijn)-houden), het is duidelijk mogelijk om ernaar te streven. Streefdoel: kritisch, oprecht, betrokken en ergens toe leidend.

Opgelopen via C.S. Lewis' idee van goddelijke liefde.

8.11.08

Citaat uit Samael's Jupiterian Vibe

Yes is the word to everything
to pain, to torture, to war and destruction
Yes is the word to everything
to liberty, to sweetness, to peace and construction
Choose, make up your mind before after is no more




Een roestvrijmetalen filosofie, me dunkt!

2.11.08

Korte Verhaaltjes deel 1

Het bestaan van een aardworm.

Kruipt soms omhoog, ziet lucht, maar niet heus, want ziet niets anders dan aarde.

Einde

31.10.08

GODVERDOMME!

Vloek een woord,
raas en tier,
maar waar je ook gaat:
het heden blijft altijd hier.
Zonder spiervertrekking
in die verdomde baan
om je heen, je kop gaat
gaat er,
gaat er misschien?
misschien lijk je
lijk je er soms onderdoor te gaan
maar je drijft niet weg;
terwijl gillend alles gebeurt
gaat alles gelijk op
en blijft bestaan
naast je schoenen
en verdomme wat maakt het ook uit
je gaat er doorheen en stapt verder
kijkt niet waar je bent maar:
Waar je wilt gaan,
daar plaats je je voet
en vertrapt wat er onder je zolen aan het zeuren is!
Zet Af!

19.10.08

TV EN (Tijd Voor Een Nieuwe)

?
Is dat zo?
Bepaalt de tijd of het tijd is, of bepaalt het gevoel dat het 'tijd' of 'hoog tijd' is dat? Laten we het bovenal eens hebben over hoogte en tijd. Als het de hoogste tijd is, houd je je arm dan hoog opgeheven om met een nadrukkelijke wijsvinger richting je wijzerplaat te priemen? Nee natuurlijk. Het antwoord is altijd dichterbij de waarheid (zo zegt men dat toch? of verdraai ik (nu) woorden in uitdrukkingen die net langs de ware afglijden? -ben ik dan een poeet?- ) . Het is niet wanneer de kerktoren op je harses valt. Noch het moment waarop je je broek nog eens op moet hijsen om je blaas net even dat beetje meer af te knellen. Het antwoord is: het is gewoon een stomme uitdrukking. Slaat helemaal nergens op. Net zoals wel meer. Er gebeurt godverdomme zoveelsteveel dat helemaal nergens op slaat. Je zou er mensen de koppen voor in willen slaan, ware het niet dat dat nou juist één van die dingen is die gebeuren die nergens op slaan.

Terug naar de tijd, om een logische lijn te beogen temidden van alle onzinnigheid en verspilling. Tijd Voor Een Nieuwe, TV EN. Ik hoor ergens denken (in een
verre achterhoek
van een hoofd
dat kraakt
en zegt:
"Ik ben verbonden met jouw nek"
Maar mijn zenuwen
gaan eraan onderdoor
en vlechten zich ertussen
ergens zit dan het geweten
dat de boel moet sussen.
Want ja, denken, wat doe je eraan
(sssss, het is niet jouw fout)
ik hoorde dus ergens denken: TV EN, dat slaat nergens op. EN TV DAN??? EN TV, laten we de afkorting weer oplengen: Een Nieuwe Tijd Voor. Ja, ik zeg, mensen, mensen:

Een Nieuwe Tijd Voor

29.9.08

Beeldwereld

Een vergrijpen aan
een beeld, dat
visueel ingesteld als we zijn,
zich heeft genesteld in ons ooghoofd
en niet meer
wil wijken voor een wereld
die zich

onder onze voeten
uitbeeldt met meer
dan beelden
dan we ons kunnen voorstellen
...dan (besef) zijn we bescheiden
en verscheiden ons niet (...)
door het verschil te benijden
maar beelden ons niet in dat we ons niet hulpeloos laten leiden, altijd.

24.9.08

Gezet

Wat
_is er mis _
met
(de sloot,
daarover kom je zekerder)
hakken?

Als ze mooi zijn,
lieflijk, sierlijk
en licht,
licht bewegen in je ogen?
Wat dan?

Zwaarte tilt slechts aan geslotenheid
en hoeken zijn recht als je wilt.
Loop (houd je staande) zoals je wilt,
maar stap niet op andere tenen.
(Zeker niet met naaldhakken.)

6.9.08

Rara, wat is het?

Mogelijke be/omschrijving:

Het blijft altijd terugkomen, en blijft onbevredigd. Toch kan die onbevredigde toestand bevredigend zijn wanneer je ermee om leert gaan.


...en het antwoord komt nooit.

De Epische Postbode

Onder fris naar beneden duikelend water ontwaar ik op mijn rechterhand datgene wat ik aan het verwijderen ben: de kreet "ITHAKA!". Was dat niet ooit datgene wat Odysseus, tijdens zijn terugreis vanaf het omvergeworpen Troje, vele jaren lang als wens voor ogen had? Het ooit eindelijk terugkeren naar zijn geboortegrond, zijn vrouw, zijn zoon, zijn huis? Zijn verlangen werd opgerekt tijdens een lange terugreis vol moeizame verwikkelingen; een Odyssee. Maar aan elke Odyssee komt een eind. Zo ook aan deze. Enkele halen met zeperig water voldoen om Ithaka voorbij te snellen, want Ithaka was nooit het einddoel. Voor Odysseus stond het voor niets anders dan de heropvatting van zijn geliefde leven. En voor mij? Voor mij was Ithaka slechts de Ithakalaan, een laan niet geheel ongepast gelegen in de nabijheid van de Odysseuslaan. In die betreffende laan diende ik niet te vergeten enkele poststukken, zij het aangetekend, zij het van grotere proporties, te proberen van mij af te schudden. Het was deels gelukt (elke Odyssee heeft haar obstakels), maar ik heb ondanks enkele horten en stoten (niet thuis, brievenbus te groot) toch de Ithakalaan achter mij gelaten. Odysseus moest de zeegod Poseidon na zijn aankomst in Ithaka nog goedgezind stemmen door ver landinwaarts een roeispaan te plaatsen om zijn leven leefbaar verder te kunnen leven. En ik, ik moest nog even naar het postkantoor om enkele poststukken terug te leveren alvorens ik weer huiswaarts keerde, terug naar de warme schoot waarnaar ik onderweg uitkeek.

28.8.08

er weg van zijn

een laatste
gebaar
vanuit het niets verschijnt
een einde
dat men kilometers verder
nog steeds na ziet glunderen
met beide benen in de trein.

13.8.08

Bijbeliograffiti

Soms krijg ik te horen dat ik toch echt de bijbel moet gaan lezen. Ergens zit er wat in, omdat het toch een belangrijk historisch document is, maar ergens anders ga ik toch liever andere dingen lezen. Misschien tijd voor een geactualiseerde vertaling?

Citaat:

'And on Day 8 God thought "I wanna Rock!!!" and thus created the Electric Guitar.'

...wat een verademing, wat een vooruitgang in leesbaarheid zou dat opleveren! Eindelijk een vertaling dichter bij de echte moderne mens. Dan verandert de algemene opvatting ook meteen van "de Bijbel, een steen aan je been" naar "The Bible Rocks!". Lang leve de vogelvrije vertalingen.



Een kleine toevoeging: de Bijbel wordt aanbevolen ter verscherping van het eigen (historisch) bewust-zijn, maar wat te denken van al die andere elementen die op de achtergrond van de geschiedenis steeds een belangrijke factor zijn geweest? We zouden Nobelprijzen achteraf moeten uitreiken voor al die uitvindingen en vernieuwingen die achter het kamerscherm van de vervlogen ontwikkelingen een vinger in de pap hebben gehad. Neem nu de uitvinder van het kaasmaakproces. Wedden dat menig wereldveroveraar na een bord eten met daaroverheen een geurende laag kaas dacht "Ach, wat kan mij dat buurland nou eigenlijk toch verrekken, als ze mij maar die heerlijke smeuïgheid op mijn dagelijks ontbijt blijven gunnen laat ik ze lekker met rust!" Ken uw klassiekers, eet kaas!

27.7.08

seulement Une

Een straalzon over hoofden van goud,
een zicht op landschap vol schoon oud,
bovenal blijft in de ogen de weerschijn
van dat wat
geen goud
-schijnend maar licht haarzelf-
geen schoon oud
-schoon maar eeuwig jong-
zowel naast als langs overal
bij mij blijft en zal zijn
Maakt gelukkig!

8.7.08

nog meer woorden

Wanneer we zingen, dan schreeuwen we.
Wanneer longen zich vullen met de omgeving
wordt de omgeving één in onszelf
en storten wij haar uit,
over onszelf en al het andere.

En tegelijk verglijdt het allemaal,
niets blijft, alles is ongrijpbaar.
Deeltjespolitiek is voor de minderen,
voer voor woorden.

Inhaken: we zijn mooier dan woorden!
Gebrek aan besef daarvan is oorzaak van onderlinge oorlogen van strijd tegen strijd die niets opleveren. Besef is ongrijpbaar. Valt niet te beseffen. Staat op losse schroeven. Moet nodig aangedraaid worden. Draait slechts om één ding. Het dingmatige, dwangmatige, beheerszuchtige, illusionaire idee van een onderliggend begrip.

Wartaal
Je moet het leven om het te zijn. Leef en ben. Ik ben dus ik leef. En jij? Dans jij wel naar Gods woord? Het enige idee dat weerspiegeld wordt in ogen van goud is datgene wat blikt in andersmans aktetas. Zonder blikken of blozen eten wij van een bord dat een ander was voorgezet. Neem een hap, ik gun het je. Een religieus beginsel is uitgangspunt van ellende. Ellende is de eeuwige valkuil: welkom in Gods Rijk? Schep je eigen rijk, schep jezelf rijk. Schep nog eens op. Schenk nog eens in.

5.7.08

Maar hoe zeg je wat?

Stralend verschijnen van zonnestralend wegkwijnen bij een verpieterd ogenblik waarin alles verloren lijkt te gaan zonder er ooit geweest te zijn. Een melancholisch moment is terug te horen in een aaneenschakeling van klanken die op elkaar bouwen en onderling vertrouwen op een samenhang die afgemeten wordt aan het onmeetbare en daarom geen meetlint behoeft: meten is geen taboe maar gebeurt niet als afzonderlijke actie: het gebeurt wanneer de dingen gebeuren die samen iets zijn.
Maar hoe zeg je zoiets?

Het is niet slecht, en het is wisselend,
het is zo voorbij en het is voor altijd.
Het blijft en komt soms weer opzetten.

Kracht van muziek, neem nu Empyr (goegel, eerste hit is raak): ze zeggen het, zonder woorden zelfs (met daarbovenop ook nog eens woorden).

Woorden, van die bepaalde dingen die geen vrijheid gunnen behalve in onbepaalde vaagtes van verre vergezichten die horizonten omlaag doen tuimelen. Woorden zijn toch de minderen als het om werkelijkheid gaat. We hebben mooiere dingen gemaakt ondertussen.

17.6.08

Een jaar voor altijd erbij!

En voor altijd dicht bij mij

Niemand die ooit kan verzinnen
wat schoonheid is, hier dichtbij binnen.

16.6.08

lichtvoetig

Het woord van de dag: Schijnwerper.

Een licht dat zich werpt, of is het slechts schone schijn die opspeelt?
Is het een zware verdrukking of wordt er een last van je schouders gestoten?
Het is in ieder geval een mooi woord, en dat in ons dagelijks taalgebruik!

3.6.08

navelstreng en meer van die verbindingen

(oftewel: geschreven tijdens een trein-verbinding)

het draconisch gedrocht dat
danst en sjanst en
nimmer weet
wanneer te lachen
te lachen lachen
glimt het
voorhoofdbreed
breeduit is de weg
geplaveid met kleine hoofdjes
vol hoop

30.5.08

MetAforische ReceptUur

Smeulen in gemosseldheid
smoren in olijven
drenken in deense sla
en dat moet dan beklijven.

Geen enkel lid heeft ooit gezegd
dat metafoor betekent op zich
want op zich is dat niets
afhankelijk aanhangsel van een taal
die we uitdrukken in beelden.

en soms, soms lopen beelden
van eten door liefde en leven
en zeggen we wat we bedoelen
maar zal de ander
knipperen met de ogen
en terecht sluiten en
verderslapen

26.5.08

breibrij

En ik hoor nog zo duilijk knisper van een vallend boom.
Maar de tak bleef hang, boon mijn hoofd.
En ik, beschut voor weer en wind, met harems welgezind,
bleef zittend zitten en zat, starend
naar die rare woorden, snuisterijen
van een onbekend schat.
Goedgeluimd kietelden de blaaren mijn kruin.
Zat daar nog wel wat onder?
O o leven zo biezonder, maar raaskal kal geen flauwe kul.

13.5.08

ooitgaanweweerheen

ooit begonnen
obsessie voor je wereld

afdwaling
ordening van obsessie*
obsessie voor eigen systemen*
*(lelijk, lelijke taal)

ontdwaalspoor
kunst en de wanorde
genoeg van systemen
er is een teveel aan orde

terug
naar de oorspronkelijke obsessie
de wereld

terug
de grond onder je voeten
je liefde in je armen
de zon op je rug
het eten in je darmen

weer
ademen
in en uit
en niet:
steeds maar in
en niet:
steeds weer uit

en nog steeds: de wereld:

  • obsessief
  • manipulatief
  • behaagziek
  • hartedief, jij.

9.5.08

WaarHide

Een koe is geen waarheid.
Hoewel zij daar staat als een onontkoombaar feit, rustig gras kauwend en kilo’s aan standvastigheid opbouwend, draaien haar ogen weg in paniek bij naderende onbekendheid. Als een dolle raast zij ervandoor wanneer je haar nadert. Ze wijkt terug voor iets wat ze niet in al haar magen kan verwerken.
Misschien is een koe toch wel heel erg een waarheid.

(verteerd onvergankelijk ongekend onbekend darmontsteking verloren af nieuw tijdelijk)

7.5.08

Zonnige woorden

op papier, de randen krommen,
krullen om naar buiten
waar de zon de zon is
en schijnt naar binnen
waar papier de zon wordt
en reikt naar buiten
en bruin wordt
zoals de huid
die leeft van licht
en haar opneemt
maar haar ook afweert
voordat de randjes smeulen.

28.4.08

Totaalplaatje

Ik zeg eigenlijk keer op keer hetzelfde\
maar dan steeds weer anders\
in de hoop dat het ooit een keer duidelijk wordt\
(voor mezelf...).

25.4.08

Imaginaire Eindsprint

Het woord is aan de leiding,
neemt een voorsprong, rent maar door.

Maar achter alle stappen
ligt een leegte, omzoomd
zijn de kraters van de inslag
door een groot grijs gebied.

Er wonen daar geen wensen,
men spreekt er niet van hoop.
Geen mensenhand is daar geweest
en graaide er naar grond.

Het fundament is nooit gezocht,
dus heeft ook niet bestaan.
Zodoende werd er nooit gebouwd
en zag men het niet aan.

Een wereld zonder woorden, werkelijk,
bestaat dat dan?
Niet voor ons.

23.4.08

dood door verderf

Vermoorde onschuld. Maar dan wel met de nadruk op vermoord. Zo dood als een pier ligt daar op de grond, omgeven door een plas van stroperig bloed, het laatste restje naïeve optimisme dat de mensheid restte. Wat is er gebeurd?

zonder verhaal
liep de zondaar over tegels
en zag een weerschijn in beton
alles moest sneuvelen
drankloos dronken ging het wereldse plat
tegenover een getergde sneuvelend, ik
laat bomen waaien waaien
takken zwaaien takken takken
dank je lucebert, lucifer ik lees je ziel

18.4.08

Leenwereld

Voortgekomen uit een typefout*
ziedaar! het ontstaan van een wereld
die speelt -zomaar- leentjebuur
bij een ander, bij een wereld
die ook niet weet waar leven is

een wereld weet niet
een leefwereld leeft niet
maar wordt geleefd -ís geleefd
door een ander, geen eigenaar

en geen eigenaardiger persoon
dan degeen die er eentje leent
die kan niet lenen, heeft geen leven
Een navelstaar eersteklas.

Nee, ik snap het niet,
ik kan het niet snappen.

*een typische fout,
typografie zij benauwd!

je typt mijn naam,
ongegoten,
werkt hard door,
onverdroten.

Laat liggen die slordigheid!
Want zij is meer,
meer dan de keutel,
de keutel van een tikgeit.

lief

Er is altijd onenigheid die een ordelijke wereldorde in de weg staat. Mensen willen altijd meer. Maar dat moet ook gewoon kunnen. Mensen vinden een pacifistische houding ook vaak naïef en helemaal niet realistisch. Dat komt doordat het allemaal veels te moeilijk gemaakt wordt. Ikzelf zou het graag heel makkelijk zien, zodat een woord als "pacifisme" helemaal niet hoeft te bestaan als protest tegen die eeuwige gang naar het strijdveld. Als iedereen nu eens gewoon altijd en overal lief voor elkaar is. Gewoon mee beginnen, als iedereen het doet zal het makkelijk vast te houden zijn.

8.4.08

doorlopende constructie

{7 maart 2008}

constructie
structuur
constructuur
con-structuur
construct-uur
constructie-uur
constructief uur
...en op de lange duur een destructieve bezigheid waarbij tijd zichzelf voorbij tikt en niets anders zegt dan "kijk hier was ik" en we zagen niks en we zien niets en er is ook niets te zien want de klok hóór je alleen maar tikken, en we wachten op de stilte die er allang is omdat we voorbij het punt zijn dat er iets is dat zich iets van een voortgaande beweging aantrekt; zonder inhaalslag blijft de wijzer steken op oneindig en dat kunnen we nu eenmaal niet begrijpen dus we breken haar af en geven haar een hengst van jewelste opdat zij uit het zicht verdwijnt en wij vol genoegdoening kunnen zeggen "zie je wel ik zei het toch" en de klok tikt allang in een ander werelddeel, ver van ons bed en van de tijd die we ooit hadden gezien voordat we ons met woorden inlieten, woorden die veel zeggen ja zelfs tot ons spreken, maar wat is spreken als de tijd er onderdoor loopt en steeds de dans ontspringt tiktak

7.4.08

de brulkikker is ook een kikker, geen leeuw

Stoeien met concepten. Wat bereik je daarmee? Een beter begrip van die concepten? Of een ontwikkeling van de eigen voorstelling van die concepten? Een nadere eigen invulling? Maar je wilt niet van de werkelijkheid verwijderd raken. Dus ga je steeds bij jezelf of bij anderen na of het gestoei iets op heeft geleverd dat door kan gaan voor een waar-achtig concept. Eigenlijk zijn concepten maar ondingen. Ontzettend misleidend, omdat je erin verstrikt kunt raken. Misschien is “het” “allemaal” wel heel simpel. Kun je dáár een concept van maken? De menselijke aard is aanwijsbaar. Het is allemaal moeilijkdoenerij zonder het eigenlijk te willen. Eigenlijk willen we iets heel makkelijks. En iets heel moois. Dat blijkt helaas niet samen te gaan.
Schoonheid is een balanceren.
Een touw, niet té strak, geen strop,
maar wel:
een afgrond,
een blik in een mooie, dodelijke diepte.
Het is een zoeken van reeds gevonden voorwerpen,
die uit je vingers glippen steeds wanneer je ze be-grijpt.

her-ha-ling her-ha-ling
steeds weer een zeggen
van woorden die spreken
maar niet tot je,
alhoewel, soms,
een scheut, van pijn
wanneer langs je heen
het monster loopt en zegt: ik begrijp.

2.4.08

Gaten

Soms vallen er gaten. Dat kan in de tijd gebeuren, maar wat gebeurde er dan (in die tijd)? Misschien heel veel, maar op een andere plek, in een andere ruimte. In een ruimte kunnen ook gaten vallen. Zo zitten er vier gaten in mijn mond, waar ooit verstandskiezen zaten. En wat is er voor in de plaats gekomen? Een leegte? Nee, de mondholte heeft beslag gelegd op de leegte. Mijn lichaam accepteert geen leegte! En jouw lichaam ook niet. Want leegte bestaat niet. Het is een fantoom van ons menselijk gedachtegoed, een gevolg van ons denken in tegenstellingen: als er iets is, moet er ook niets zijn. Wat is niets? Als wij eindigheid ervaren, moet er ook oneindigheid zijn. Prachtig, hoe verzinnen we het toch? Of ervaren we het misschien? Of vervelen we ons soms eindeloos? Halen we zaken door elkaar? Stel je voor zeg (letterlijk).

6.3.08

TIJD

Een lopend ritme
-niet stil-
dat voorbijgaat,
maar ergens moet blijven.
Nooit hier, altijd aan de hand.

Een moeilijke maat,
1) niet gebonden aan regel-,
2) een lastige liefde,
maar niets is zonder.

Zonder
"waar blijft het"
is er geen spraak.
Laat de stilte nog iets langer duren.

22.2.08

Het verlaten

is een aankomen
op een andere plek?
Ja. Het is altijd ergens
begonnen. Om ergens
te kunnen
zijn.
Treed binnen in
een wereld
die

nieuw
en
warm
en
zacht
en
vertrouwd

is.
Je gaat nooit
zomaar ergens
heen.
Je gaat
om te
blijven.

19.2.08

Waare

Er is een vraag, in vele formuleringen:
Waar wil je graag nog eens zijn?
Wat wil je nog beleven?
Wie wil je nog eens ontmoeten?

Eenieder die antwoorden gaat geven met verschillende plaatsnamen, activiteiten en persoonsnamen, draagt een zware leegte met zich mee in het leven. Er is maar één antwoord:
Bij mijn geliefde.
Mijn geliefde.
Mijn geliefde.

14.2.08

diep man, diep (in de stront ja)

Ach, dat doet maar en dat doet maar. Mensen poepen de hele dag de ene zin na de andere uit, maar zoals het werkwoord al deed raden: het meeste is regelrechte stront, rechtstreeks geschikt voor de mesthoop. Maar je weet: zonder mesthopen is er geen voedingsbodem om een vruchtbaar bestaan op op te bouwen. Dus zolang mensen elkaar onder blijven smeren met elkaars uitwerpselen, kunnen we gerust zijn: de wereld leeft door.

…jaaa, een sonnetje!!!


Uit de Losse Duim

Met een vrolijke noot
blaas ik jouw fortuin tot schroot,
en lach om de ellende, waaruit nieuw leven groeit,
dat dan weer andermans paradijs verschroeit.

En op die helse assen
staan wij hysterisch te dansen.
Denk niet: ik word gek,
maar blijf met het leven sjansen.

Laten we niet te belerend worden,
begeven we ons op gekende paden?
Het einde laat zich zeker raden.

Een clou, had je dat gedacht?
Reeds lang werd er op gewacht,
maar het leven is geen grap. Of gedicht.

5.2.08

Spanningsboog

Lang leve de lol,
lang leve het leven,
ook al duurt het maar voor even.

Ook al is dat niet zo kort,
want even is verrekte lang
wanneer je panisch wordt.

28.1.08

Feest: Dag!

Vandaag vieren wij: de dag van de vrijheid!
Nu hoor ik u bladeren in uw feestdagenagenda's, maar daarin zult u geen uitsluitsel aantreffen.
Hoe kom ik er dan bij?
U zoudt zomaar kunnen zeggen: vrijheid, is dat uiteindelijk niet iets heel vrijs?
Aldus ben ik zo vrij om deze feestdag te inogereren. Bent u zo vrij om deze mee te vieren?

25.1.08

uit het archief: in de trein

spoor- en stemmingswisselingen

Het gaat heen, het gaat heen,
zonder oog voor tempo,
ratelt door, dondert donder,
en alles wat ik ooit zei,
zwijgt, wonder boven wonder,
en de enige stilte ligt
in mijn stem, die verbrand,
de tong zoekt, die onverlept
en onverlamd weer verder kan
gaan op hetzelfde spoor,
maar dan 'n ander.
Als ik zeg voor altijd, dan bedoel ik ook voor altijd.
Ik houd niet van holle frasen, van romantiek zonder ruggegraat.
Wanneer ik zeg voor altijd, dan is het ook altijd voor mij.
En het liefste geen moment zonder.

22.1.08

beeld en vorming

Is iemand die interessant kijkt iemand die ook interessant is,
of alleen maar iemand die interessant kan kijken,
óf iemand die heel goed weet wat interessant is voor anderen
maar niet verder komt dan die interessewekkende blik?

Wanneer een persoon heel lief voor je is,
is die persoon dan ook meteen een lief iemand,
of weet 'ie je alleen in te palmen met lieve maniertjes?
Als je dat niet doorhebt of -krijgt, ontbreekt er wellicht iets bij je zelf.
Misschien ben je dan iemand die heel goed de blikken kent en beheerst,
maar, wanneer de schellen van de ogen vallen, slechts een leegte betekent.

Als blauw een kleur is,
en er is niks achter blauw,
maakt dat blauw dan minder,
of juist doordringender, dieper in haar eenvoud?
: het zegt niets, maar ís.



foto: (c) M. Sools

11.1.08

Het compleet-complex.

Wat een schilder zegt,
is slechts een fractie van wat hij schildert.
Wat een filosoof schrijft,
is slechts een fractie van wat hij denkt.
Wat een mens schreeuwt,
is slechts een fractie van wat hij voelt.

Het incomplete verwijst naar
het complete
verlangen
tot uitdrukking.

En we kunnen het allemaal begrijpen,
als we overal in kruipen,
steeds opnieuw, bij iedereen en alles
een duik nemen in het diepe
en ademen door elkaars longen.

De ondraaglijke leegte van prestatiedrang.

Prestatiedrang: de misvatting dat het iets goeds is, lijkt wijdverspreid. Het woord houdt niets anders in dan "de drang tot presteren". Het is niet de drang tot iets presteren omwille van dat iets, maar slechts de drang tot presteren om het presteren zelf. Het is een afwezigheid van drang tot inhoud, een leegte met een voorgevormd omhulsel, een willoos willen. Het is verschrikkelijk. Het is rampzalig. En het schijnt te bestaan! Ik wil maar één ding. Dat mensen nadenken over hun woorden. Dat ze iets willen. Echt.

(O ja. En verder wil ik voor en van mezelf ook nog wel wat. En daarvoor wil ik graag en best presteren. Ambitieuziteit. U hoort nog van mij.)

4.1.08

De nieuwe kronkels van het barokke denken.

Lelijkheid wordt vaak met de rug aangekeken, maar het is de lelijkheid die het schone het meest waardeert. Door zich af te keren van een wereld waarin parels schitteren op bedjes van satijn, markeert zij de blik die zich niet afkeert van diepe treurnis en onooglijke misvormingen. Zij ziet de goede bedoelingen waar anderen hun neus ophalen en kent een meerwaarde toe aan het schone waar anderen slechts de oppervlakte met hun mouw opwrijven om te zien of het blinkt: zij heeft een morele dimensie. Lelijkheid is niet lelijk: zij is slechts moeilijk te verteren voor hen die aanleg tonen voor smetvrees. Voor hen die zich angstig afkeren van iedere mogelijke onderdompeling in volledigheid. Misschien zullen zij zich beroepen op die enkele druppels die ooit over hun hoofd zijn geplengd met het idee daarmee het hele universum in zich op te nemen. Misleid misprijzen zij vanuit hun nis het leven dat meer behelst dan een uitzicht met oogkleppen. We gaan zwemmen, we openen onze ogen en laten ons niet afschrikken door de eerste lading chloor die we zelf in het water hebben gekieperd. Knipper je ogen rooddoorlopen en accepteer de pijn die je aan de hand neemt bij het volledige zien. Of ga er waardig aan onderdoor. Iedereen kan verdrinken. Het onooglijke ziet de wereld zonder zichzelf te verloochenen. De wereld neemt de onooglijke zonder voorbehoud. Dat is schone moraliteit: alles overboord, alles erin. Geen tegenspraak.