Zinnelijkheid

Soms is het zinloos om een zin als zin te lezen, maar moet je haar woord voor woord ontleden om de zin te snappen. De vraag is dan of je er zin in hebt dat te doen. Dat hangt er dan weer vanaf of de zin het waard is: heeft het zin gehad voor je? Helaas weet je dat pas na je bezinning. Sommige zinnen zijn gewoon onzinnig en om die reden ondoorgrondelijk. Dan lijken ze diepzinnig, en na nadere bestudering blijken het ondoordachte verzinsels die jou overuren laten maken met het zoeken naar de zin erin. En als er geen zin in een zin blijkt te liggen, wat houd je dan verdulleme nog over? Je wordt er soms gewoon onzindelijk van, en denkt dan meteen ook maar: ik heb er schijt aan.
…soms ook echter, maakt een zin je woordeloos. Sprakeloos word je ervan, als een zin je de woorden uit de mond neemt. Dat is ook helemaal niet erg, want de zin heeft al voor je gesproken. Schaam je vooral niet, geniet ervan. Woordeloosheid is een gelukzalig bestolen worden, omdat niemand iets van je afneemt. N.B.: Laat ze de woorden niet in je mond leggen, want dat voegt niets toe. Spreek niet met dubbele tong.
In den beginne was er het Woord, maar op woorden kun je niet bouwen. Mét woorden wel. Woorden werken, naar zinnen toe, ze zijn altijd gezind, zij het goed -of slecht.

Kaal denken

Dat is denken zonder franje.
Dat is een stapje verder dan er grijze haren van krijgen.
Dat is erosie veroorzaken in een dichtbegroeide omgeving.
Dat is geen haar op mijn hoofd dat eraan denkt.

Auw!

Soms kom je zomaar het citaat van de dag tegen:
"I wish my lawn was emo so it would cut itself."
En dan denk je in een enthousiaste opwelling: ja, dit wordt mijn lijfspreuk!
Maar voorts slaat al snel de twijfel toe: hoe kan dit nu mijn lijfspreuk zijn? Ik héb niet eens een grasvlakte tot mijn beschikking! De volgende stap is de lijfspreuk aan je eigen situatie aan te passen. Wat heb ik dan wel waarvan ik liever heb dat het zichzelf kortwiekt? Baardgroei. Zodoende:
I wish my beard was emo so it would cut itself.
Tevreden met deze aanpassing leunde ik achterover...voor eventjes. Een stemmetje in mijn achterhoofd (of eerder, in mijn kin, misschien?) vroeg zich af of het nu wel zo fijn was om een emo-baardgroei te hebben. Het is geen prettig idee om er constant angstvallig voor op te passen dat je niet bezwijkt aan scheerverwondingen.
...tot zover de diepzinnige overpeinzingen van de dag. Fin.

Nevelhoofd verdwijn (!...)

Zonder een weg om te slaan,
-een bladzijde- komt in mij op,
waarheen het ook gaan moge:
Het gaat altijd rechtuit, nooit rechtdoor.
Zonder gekronkel, geen gemaar,
want daar hebben we al genoeg van op deze aardkloot.
Stapt fier in de diepte,
en verdwijnt met een afschuwelijke gil uit het zicht.

Het is altijd te vroeg, het is altijd te laat.
We kunnen maar beter niet op tijd leven.

Ochtendnevel: Bard dacht…

…vanochtend ineens: oja, het is alweer bijna die beruchte 9 september. Ja, je moet wat denken als je een beetje saai je ochtendrituelen aan het afwerken bent. 9-11… dat is dus wel mooi 11, en niet 9 september. En zo bedacht ik me hoe onnodig moeilijk er soms toch gedaan moet worden. Kunnen we niet gewoon wereldwijd afspreken: dag-maand-jaar, jaar-maand-dag, of welke volgorde dan ook? Het werkt alleen maar verwarrend. Is het een poging om per gebied toch een cultureel statement te maken? Zo vanne 'maar wij zíjn wel cultureel verschillend van jullie hoor!'. Ik noem het kunstmatige culturele tradities. Net zoals het links rijden op de weg in Groot-Brittannië. Cultureel relativisme is niet aan mij besteed, maar het scheppen van verschillen op schijnbaar puur willekeurige wijze, puur en alleen om onhandig en eigenwijs te zijn, daar zie ik het nut, laat staan het culturele, nog niet zo van in. Is het omdat culturen steeds meer naar elkaar toe groeien en er toch een angst heerst om wel erg veel op elkaar te gaan lijken? Klinkt "Westerse Wereld" zo beangstigend dat we toch even de grenzen nog extra willen benadrukken? Terwijl wanneer we het over Afrika hebben, we het toch wel gemakkelijk vinden om te denken aan een woestenij vol creperende kinderen, moordende negerstammen en corrupte politici. Misschien is dat het wel: we willen liever niet dat er op zo'n zelfde wijze een simplistisch beeld van onze cultuur gecreëerd kan worden. Tja, wat valt er nou over te zeggen…iets zinnigs nog?…moeilijk hoor…laat ook maar. Eerlijk gezegd doet het onderwerp me ook niks, en elke opmerking over culturen, tradities en grenzen klinkt als een ver-van-mijn-bed-show en brengt geen inlevingsvermogen op gang. Het enige waar ik waarde aan hecht, is de boterham met pindakaas. Denk klein, noemen ze dat toch?