Feest: Dag!

Vandaag vieren wij: de dag van de vrijheid!
Nu hoor ik u bladeren in uw feestdagenagenda's, maar daarin zult u geen uitsluitsel aantreffen.
Hoe kom ik er dan bij?
U zoudt zomaar kunnen zeggen: vrijheid, is dat uiteindelijk niet iets heel vrijs?
Aldus ben ik zo vrij om deze feestdag te inogereren. Bent u zo vrij om deze mee te vieren?

uit het archief: in de trein

spoor- en stemmingswisselingen

Het gaat heen, het gaat heen,
zonder oog voor tempo,
ratelt door, dondert donder,
en alles wat ik ooit zei,
zwijgt, wonder boven wonder,
en de enige stilte ligt
in mijn stem, die verbrand,
de tong zoekt, die onverlept
en onverlamd weer verder kan
gaan op hetzelfde spoor,
maar dan 'n ander.

Als ik zeg voor altijd, dan bedoel ik ook voor altijd.
Ik houd niet van holle frasen, van romantiek zonder ruggegraat.
Wanneer ik zeg voor altijd, dan is het ook altijd voor mij.
En het liefste geen moment zonder.

beeld en vorming

Is iemand die interessant kijkt iemand die ook interessant is,
of alleen maar iemand die interessant kan kijken,
óf iemand die heel goed weet wat interessant is voor anderen
maar niet verder komt dan die interessewekkende blik?

Wanneer een persoon heel lief voor je is,
is die persoon dan ook meteen een lief iemand,
of weet 'ie je alleen in te palmen met lieve maniertjes?
Als je dat niet doorhebt of -krijgt, ontbreekt er wellicht iets bij je zelf.
Misschien ben je dan iemand die heel goed de blikken kent en beheerst,
maar, wanneer de schellen van de ogen vallen, slechts een leegte betekent.

Als blauw een kleur is,
en er is niks achter blauw,
maakt dat blauw dan minder,
of juist doordringender, dieper in haar eenvoud?
: het zegt niets, maar ís.

foto: (c) M. Sools

Het compleet-complex.

Wat een schilder zegt,
is slechts een fractie van wat hij schildert.
Wat een filosoof schrijft,
is slechts een fractie van wat hij denkt.
Wat een mens schreeuwt,
is slechts een fractie van wat hij voelt.

Het incomplete verwijst naar
het complete
verlangen
tot uitdrukking.

En we kunnen het allemaal begrijpen,
als we overal in kruipen,
steeds opnieuw, bij iedereen en alles
een duik nemen in het diepe
en ademen door elkaars longen.

De ondraaglijke leegte van prestatiedrang.

Prestatiedrang: de misvatting dat het iets goeds is, lijkt wijdverspreid. Het woord houdt niets anders in dan "de drang tot presteren". Het is niet de drang tot iets presteren omwille van dat iets, maar slechts de drang tot presteren om het presteren zelf. Het is een afwezigheid van drang tot inhoud, een leegte met een voorgevormd omhulsel, een willoos willen. Het is verschrikkelijk. Het is rampzalig. En het schijnt te bestaan! Ik wil maar één ding. Dat mensen nadenken over hun woorden. Dat ze iets willen. Echt.

(O ja. En verder wil ik voor en van mezelf ook nog wel wat. En daarvoor wil ik graag en best presteren. Ambitieuziteit. U hoort nog van mij.)

De nieuwe kronkels van het barokke denken.

Lelijkheid wordt vaak met de rug aangekeken, maar het is de lelijkheid die het schone het meest waardeert. Door zich af te keren van een wereld waarin parels schitteren op bedjes van satijn, markeert zij de blik die zich niet afkeert van diepe treurnis en onooglijke misvormingen. Zij ziet de goede bedoelingen waar anderen hun neus ophalen en kent een meerwaarde toe aan het schone waar anderen slechts de oppervlakte met hun mouw opwrijven om te zien of het blinkt: zij heeft een morele dimensie. Lelijkheid is niet lelijk: zij is slechts moeilijk te verteren voor hen die aanleg tonen voor smetvrees. Voor hen die zich angstig afkeren van iedere mogelijke onderdompeling in volledigheid. Misschien zullen zij zich beroepen op die enkele druppels die ooit over hun hoofd zijn geplengd met het idee daarmee het hele universum in zich op te nemen. Misleid misprijzen zij vanuit hun nis het leven dat meer behelst dan een uitzicht met oogkleppen. We gaan zwemmen, we openen onze ogen en laten ons niet afschrikken door de eerste lading chloor die we zelf in het water hebben gekieperd. Knipper je ogen rooddoorlopen en accepteer de pijn die je aan de hand neemt bij het volledige zien. Of ga er waardig aan onderdoor. Iedereen kan verdrinken. Het onooglijke ziet de wereld zonder zichzelf te verloochenen. De wereld neemt de onooglijke zonder voorbehoud. Dat is schone moraliteit: alles overboord, alles erin. Geen tegenspraak.