Hij paste zijn broek aan. Hij paste zijn broek aan - of koos hij voor een andere broek?
Ja, die broek is bijna goed. Hij lijkt tot leven in staat. Maar dat, net dat, ontbreekt nog. Alsof er nog in geleefd moet worden. Ik mis een gat, daar, en een rafelrand, hier, waar de beschaving haar grenzen bereikt lijkt te hebben. Maar we houden het allemaal op het nippertje binnen de boorden. Waarom is er boven de knie geen vale plek? En hoe zit het met dat onaangedane achterwerk? Ik wil de broek dragen, ik wil hem niet leven. De broek moet voor mij het leven uitdragen, maar daar hoef ik toch, juist dan, niet zelf onder te lijden? Doe er maar een paar tientjes bij. Dat draagt comfortabeler. Ik draag en verdraag het leven, maar vraag me niet het zelf te voltrekken. Daar kleedt men zich niet zozeer op als wel tegen.
