Dat is waarom liefde zo'n centrale plaats inneemt: het is iets dat schijnbaar voor iedereen bereikbaar is, als voldoening schenkende beleving van het onuitdrukbare. Want we hebben onze wereld gedoopt in taal. Alles willen we uitdrukken. We willen eruit persen wat erin zit. Wat erin zit: we ervaren iets, en willen de ander kunnen aanstoten en meedelen: "Dát! Dát is fascinerend! Daarom! Zie je wat ik bedoel?" Je voelt je hulpeloos als je je gevoel niet over kunt brengen op het moment dat je dat wilt. En zo ontwikkelt de taal zich…tot je hulpmiddel, je gereedschap…en zo wikkelt de taal zich, om je beleving, om de wereld.En zo ontstaat het verlangen naar de woordeloze symbiose met de ander: diep vanbinnen wil je de wereld weer beleven zonder taalbarrière die steeds en steeds opnieuw overwonnen moet worden. Je wilt daarbij de ander niet aanstoten, maar omarmen. Zwijgend elkaar verstaan. Dit verlangen kan wanhopende vormen aannemen en verwordt dan tot de raison d'être én reddingsboei van alle betekenisvolle kunst. Met melancholie doordrenkte kreten van verlangen die opgezogen worden door de sponzige toehoorder. Hét alternatief voor die liefde. De liefde die er de grote vijand van is: zodra liefde, gelukzaligheid en genoegdoening in het spel zijn, bloedt die mooie kunst dood. Dus schrijf snel die tekst, dat nummer, schilder snel vol dat doek! Want voor je het weet ben je niets meer waard voor de wereld buiten de ander.