Melancolia - personalia

-{ kleine epische proporties }-

Hoe je geraakt kunt worden door iets dat niet buiten je ligt.
Het is meer een sluimering waaruit je ontwaakt,
of juist een roes waar je in belandt.
Meer een helderheid die jou verliet,
of juist een vertroebeling die je gelaten ondergaat.
Meer nog dan jezelf is het de hele wereld,
die verandert en met jou in andere tinten oplicht.
Moeilijk te vatten, zeker als je er middenin zit
en alles vertekend is door de tijd.
Bedtijd, dat is het punt waarop je gaat slapen,
of jezelf verliest in een slapeloos dromen
waar je soms niet meer uitkomt,
maar morgen toch echt wel.
Want morgen zie ik Jou,
en kan ik mijn armen sluiten, om Jou heen,
en buiten mijn armen sluiten, dat waar ik toch ook wel van houd.