De verleiding, het verleiden, laat ik me er maar niet toe verleiden om erover te schrijven, hoewel de verleiding zo nu en dan wel heel groot is. Heb je dat nooit, dat je van de daken schreeuwt dat je…heb je ooit überhaupt wel eens écht op een dak gestaan? Nee? Zou je dan misschien van een dak willen schreeuwen? Waarom? Je weet dan toch helemaal niet wat het staan op een dak voor een mogelijk toevoegende sensatie aan het schreeuwen biedt? Je kunt je er alleen wel iets bij voorstellen. Welnu, die voorstelling is fout. Als je op een dak staat te schreeuwen, bereik je heus niet de hele wereld. Zelfs als je besluit om dan ook meteen maar te springen (dat krijg je als je te hoge verwachtingen hebt van het schreeuwen van daken en het op het moment zelf maar vies tegen vindt vallen), bereik je niet de hele wereld. Je komt wel dichter tot de aarde. Je bereikt de grond van je bestaan, maar wel de eindhalte ervan. Je slaat een paar stappen over door meteen maar je individualiteit op te geven en terug te vervliegen tot stuurloz(er)e massa. Waarom worden teksten soms zo zwart? Komt het door de letters, die volgens de traditie gevormd zouden moeten worden uit zwarte drukinkt? Hoe meer je schrijft, hoe zwarter het zootje wordt. Vroeger was het de kunst om je tekst luchtig te laten eindigen door net een laatste regel op een nieuwe bladzijde te plaatsen: dan hield je nog zo'n mooi blank stuk papier over, een lichtend vlak dat ervoor zorgt dat je ogen opgelucht ademhalen. Tegenwoordig heb je helaas vaak geen bladzijdes meer in je hand, maar nog slechts een voortdurend zoemend beeldscherm voor je neus. Gelukkig kun je zo'n beeldscherm ook uitzetten. Maar ja, dan zit je wel weer tegen een zwart scherm aan te kijken, daar word je ook niet vrolijker van. Advies: gebruik een mooie lap wit papier om je monitor mee af te kunnen dekken.
Of ga lekker de frisse buitenlucht in.
Weg van de verstikkende atmosfeer van het niet-aflatende binnen.
Binnenvetter, eter, dwangmatig neurotiserend staarder naar je ik,
en steeds maar denken: was ik daar al niet eerder geweest?
Maar ik wed, ja, ik durf te wedden,
dat je dat roodborstje op de hoek nog nooit in de ogen hebt gekeken.
1 comment:
een zwart(gallig)e weerspiegling van je ik zo aan het eind, niet echt een verlichting voor de schrijver, maar voor de lezer des te meer.
Grappig dat ik een half uur geleden hevig oogcontact had met een kauw.
Post a Comment