Voor de pauze
Dit denk ik nu: je hebt mogelijk alleen verantwoordelijkheid
voor jezelf en degenen die je hebt voortgebracht. En misschien ook dat niet. Maar
wat nu zo is, is dat je bestaat. Als je besluit te bestaan, is het een gebod
aan jezelf om te zijn. Je kunt niet half zijn. Daarom moet je ten volle
bestaan. Wat betekent dat? Dat betekent dat je probeert elke kans om zo
volledig mogelijk te zijn aan te grijpen. Maar je bent nooit alleen. Het
betekent daarom ook dat je anderen laat zien wat bestaan volgens jou is. Dit
doe je doordat je altijd zichtbaar bent - je hoeft niets te benadrukken, hoewel
je je daarin vrij kunt voelen.
Je kunt je niet verschuilen voor de ander. En als je iets
laat zien, beïnvloed je altijd de ander. Maar je hebt geen invloed op wat je
invloed precies is. Nooit. Ook niet op je kind. Maar, zoals met je
kind, probeer je ook zonder kind, omdat je bestaat, ten volle het bestaan te
zijn. Je kunt immers niet anders. Bestaan is steeds opnieuw proberen je nietigheid te
vergeten, te negeren, te vergeten erbij na te denken of het belang heeft wat je doet, of het zin heeft, of het ergens komt, maar tegen
dat alles in vol in je leven voort te stappen. Dat is je enige optie om het
onverdraaglijk(e) licht te maken. En ben eerlijk. Altijd eerlijk. En laat anderen
zichzelf bepalen. Jij kunt niets voor ze doen dan te zijn. Ook voor je kind
niet. Ben er.
Na de pauze
De wereld is heel groot. Jij bent heel klein. Ik ben heel
klein. Eigenlijk is alles heel klein. Alles bij elkaar genomen, dat is het
enige wat groot is. De rest, elk deel, is klein. Nietig klein. Wij zijn nietig.
Daarom zijn wij licht. En ondraaglijk. En licht. (Het blijft een prachtige
boektitel.) Wij hoeven niet alles te begrijpen. We mogen het wel willen. Daarin
zijn we vrij. We zijn vrij om in onze nietigheid te genieten van alles. Om dit
genieten voelbaar te maken voor de wereld. Dit is wat ik mee wil geven: dat wij
klein zijn, en de wereld groot, en dat dat mooi is. Het is wat het is. En omdat
het dat is, en niet anders, kies ik ervoor dat het mooi is. Ik maak het mooi,
ik dwing het af op de knieën tot mooi - zelfs al kan ik niets op de knieën
dwingen. Het maakt niets uit. Het is. Ik ben. Jij bent. We zijn nooit alleen,
en daarom is alles mooi. Daar kies ik voor, soms tegen beter weten ingaand
omdat beter weten ook niet zaligmakend is. Dat wil ik meegeven. Ook dat. En nog
zoveel meer. Ik wil zoveel zijn. Ten volste.
