Voor de tijd van het toetsenbord, voor de tijd van de
boekdrukkunst, vormden wij onze letters helemaal zelf. Natuurlijk, we werden
gedisciplineerd. Maar ieder had een handschrift, een vrijheid. Taal was
tekenen. Nu is dat tekenen naar de achtergrond verdwenen. De focus ligt op de
woorden, op de betekeniseenheden en waarnaar zij verwijzen. We leven minder in
de taal zelf. Taal is minder een werkelijkheid geworden, meer een
bewegwijzering. We herhalen ons zelf. We
zoeken naar woorden om ons en alles steeds opnieuw beter -preciezer- uit te
drukken. Maar misschien moeten we vooral meer tekenen, en genieten van het
tekenen. En daarvan leren wat wij zijn. Wat de wereld is. Wat taal is. Wat het
kan zijn. Wat wij kunnen zijn.
