between sick and slick

, there is a world of stream of consciousness (words), bonded by nothing but feeling sorry for a self that's not even half there. Oh what a pity to not spend time on solid writing but instead bounce through this misty head that's about to disconnect every second now but not ever really.

So where do we go from here?

Where do we go from here?

Any way the wind blows?

Any way the story goes?

Five stories down, up and back again?

Sleeping in the open window, feeling breezes touch and leave me. Looking out, not seeing any, feeling friends, not staying, any. Waking up, feeling absurd, another day, still the same, don't let go but let this wash. Over me, there is a glimmer, sweaty greedy little glimmer, want it all but doing nothing, want it all not doing nothing, going for the places but still staying at home, not at home anywhere, trying to, trying to, waking up the neighbours, being ignored anyway. Letting my dear ones sleep the sleep of ages, letting my dear ones near me for a second and then keeping a distance, scared and confused, attention span failing to work this out, attention span failing to work this out. Repeating myself all over again, expecting no different results but still hoping somehow.

Fragment /voorpublicatie

De buschauffeur vertelt een verhaal om mijn verhaal te relativeren. Het werkt, in ieder geval voor nu. Zoveel drama, dat verzin je niet. Zou ik het in een boek verwerken, dan verloor het al haar geloofwaardigheid.

Daarom vertel ik het nu, zonder het te verwerken, rauw. Zoals het op mijn dak viel en mijn gehemelte ernaar smaakte: bitterzoet, want het was het leed van een ander, iemand die het licht verdroeg bovendien, het relativeerde omdat hij toch steeds weer zou vergeten. Dit was zijn overlevingsinstinct. Jeugdtrauma's worden nooit nader toegelicht: het zijn mysterieuze dingen die blijven doorwerken op iemands leven maar waar een ander iemand nooit zomaar in mag kijken. Dat er daarna burn-outs volgden samen met suïcidaliteit, dat werd niet alleen voor de man zelf heel voelbaar maar ook voor zijn omgeving. Er moest iets gebeuren, maar was het niet al te laat - de trauma's hadden zich immers al uitgebreid genesteld? Hoe verwerkt iemand dit? Door er de tijd voor te nemen, door even een stap opzij te doen, het leven te doorbreken. Maar wat als dit niet kan? Als de aaneenschakeling dramatisch doorzet? Inmiddels is de man vader van een moeilijk opvoedbare zoon, die flink door hem en zijn oud-militaire collega's wordt aangepakt om hem op het rechte pad te proberen te houden. Dit blijkt uiteindelijk vruchten af te werpen: een mengeling van discipline en liefde die zelden goed uitwerkt. Is het dan tijd voor rust en bezinning voor hem zelf? Nee, de kinderen gaan net de deur uit, dure studietijden, veel werken. Men gunt zichzelf soms niet de tijd. En de zoon is op zichzelf, dan komen we bij de dochter aan. Meerdere tweelingmiskramen. Uiteindelijk een blinde kleinzoon. Een mens kan maar zoveel hebben voordat het lichaam zichzelf in bescherming neemt, zo blijkt: nemen wij geen pauze, dan doet het lichaam dat voor ons. Door psychoses ingegeven chronisch geheugenverlies zorgt ervoor dat de man niet meer op zichzelf kan vertrouwen. Maar hij is niet voor één gat te vangen. Als buschauffeur kan hij soms ineens niet meer weten waar hij is. Maar daarvoor zijn de navigatiesystemen. Kijk op het scherm en volg stug te aanwijzingen alsof er niets aan de hand is. Ga door, ga door, tot het niet meer kan. Maar dat moment, dat het niet meer kan, dat ligt in de toekomst. Nu is het dóór.