Ja

Voordat ik aan deze zin begon, heb ik toch al twee keer een andere poging om een begin te maken gewist. Dit steeds opnieuw beginnen krijgt meestal geen aandacht, terwijl het onlosmakelijk met elk begin verbonden is. Bij deze.

Ieder moet haar eigen leven leven. Ik schrijf niet 'leven leiden', want misschien kies je er wel voor om je eigen leven helemaal niet zelf te leiden. Zolang dat een eigen keuze is die voortkomt uit je eigen persoonlijkheid, eentje waar je goed mee kunt leven, zie ik geen enkel probleem in zo'n manier van levensinvulling.
Er is een druk om snel te leven. Het lijkt wel alsof de samenleving gebouwd is op het idee van onze zich steeds meer opdringende sterfelijkheid. Ook als je zegt dat je de dag plukt, doe je dat vanuit het idee dat je maar een beperkt aantal dagen voor de boeg hebt en dat je die paar resterende momenten dan maar beter zo goed mogelijk uit kunt buiten. Zo is het niet verwonderlijk dat mensen moe worden van alle druk en hun schouders schouderophalend laten hangen terwijl ze verder sjouwend de zwaarte van hun bestaan op hun schouders meetorsen. Een beter doel is om het bestaan als bestaan te nemen: incorporeer het, in de letterlijke betekenis van het woord: het is een deel van je lichaam en kan dus geen last óp je schouders zijn. Mensen hebben bepaalde verlangens die heel concreet zijn gemaakt in de maatschappij. Je streeft naar een auto of een goed paar schoenen, en wordt zo verleid om je zonder aarzelen diep in het verraderlijke water te storten. Jazeker, de stroomversnellingen zullen soms best fascinerend zijn, maar als je het beu bent, kun je niet zomaar even uitpuffen. Ondertussen zitten er aan de zijkant een paar mensen rustig te pootjebaden…of wacht, er zitten een paar beren. Ze zien al die spartelende stukken zalm voorbijkomen. Zo nu en dan waagt een beer een greep en zo nu en dan heeft een beer beet. De zalm heeft zich uit de stromingen laten halen en plaatst zich in de omhelzing van de beer. En de beer zal hierdoor geroerd zijn en vragen: 'Wil je met me trouwen?'

Een einde is nooit het einde dat je in je hoofd had. Als je al een einde in je hoofd had tenminste. Een verhaal ontvouwt zich wanneer je eraan begint, en verrast je. Een verhaal dat zich niet ontvouwt, zou geen verloop hebben en nooit een verhaal kunnen worden. Je dacht dat je een verhaal had, omdat je graag iets wilde zeggen. En als je dan precies gezegd hebt wat je wilde zeggen, ben je het kwijt. Het is eruit, en het verliest dat fascinerende, ongrijpbare aspect. En nu? zul je tegen jezelf zeggen. Je beweegt je voort, steeds zoekende en graaiende. Ik heb niet gezegd wat ik wilde zeggen, maar wel iets anders. Wat ik wilde zeggen, zal heus nog wel ergens in me liggen, opgerold en gekoesterd sluimerend. Een einde is nooit definitief, hoewel we in alles wat we creëren het tegenovergestelde lijken te suggereren. Want dood gaan we toch.