agenda

Ik heb teveel agenda.

Thuis op de bank staar ik naar wat ik wil, moet, doen kan.
Tegelijkertijd krioelt de wereld van geluiden die ik nauwelijks hoor.
Door niets te willen, al is het maar even,
en daar vrede mee te hebben, al is het maar even,
kun je wellicht echt leren luisteren.

Wij moeten onze agenda's verbannen en boeken lezen.™
Wat moet, kan en gewild mag worden, komt dan vanzelf tot ons - wij moeten onszelf daar niet aan hoeven herinneren.




™ "boeken lezen" is een metafoor of een pars pro toto - kies zelf.

Gezond Verstand

ik begeef mij liever niet tussen

mensen

die met droge ogen kunnen

• beargumenteren waarom xenofobie menselijk en dus ok is

meer woorden

maak ik liever niet vuil

 

tussen lui die mennen, opjutten, schermen

en dan zeggen waarheid en informatievrijheid voor te staan

meer woorden

maak ik liever niet vuil

waiting for the other shoe to drop

 (this experience is mostly not a waiting experience, as we anxiously await what life brings us and often are in fear for the moment it stops bringing us more life.)


when you dropped your first shoe
this means you lost something, coming into being
which means being is not the total sum
when being is not all there is, but there is more to it, this means we also cannot plainly speak of not-being, as we cannot properly define "not" as there is no contrasting "not-not" as an absolute.
we beg to know what it was like before the first shoe was dropped. but can we?

when you drop your other shoe
you lost two shoes.
you are completely bare-footed.
you could realise this has always been the case: you didn't have any shoes to drop.
but still, you did. there is a surplus.
but...wasn't the surplus outside of being? how come, then, that the surplus now also seems to have been this "being"?
anyway, you cannot realise any of this the way you might imagine, as you have stopped being.

 

*listening to Rick Deitrick's 'Gentle Wilderness' while reading his "still strumming, waiting for the other shoe to drop." comment brought this about.

think dust

 Glenn Gould on art, 1962 quote:

"The justification of art is the internal combustion it ignites in the hearts of men and not its shallow, externalized, public manifestations. The purpose of art is not the release of a momentary ejection of adrenaline but is, rather, the gradual, lifelong construction of a state of wonder and serenity."

Roald

 Roald was geboren voor de tussen-n.

hij praatte tegen zijn muur

Hij praatte tegen zijn muur, al leek die zinloos in ondoorgrondelijkheid. Raampjes bleven raampjes, en bestonden omdat er een muur was. Hij zei dingen als

Wat als deze ik, die steeds struikelt, het niet verdient zo dicht bij jou te mogen zijn dat hij je mag kwetsen? Hij weet wat pijn doet, kan zichzelf daarin verdragen zo lijkt, zonder te accepteren dat hij onwillend en wetend die pijn herhaalt. Maar hoewel jij aangeeft hem te kunnen accepteren, kun je hem ook verdragen? Nee, niet kunnen: hoeven. Je hoeft hem niet te verdragen. Dat wel doen is jouw keuze, en ik begrijp het als keuzes opnieuw gemaakt worden. Dat is mijn onwillige keuze.

maar veranderde dat iets aan de muur? Wie was hij ten opzichte van die muur? Wie was toch dat onveranderlijke vlak waaraan hij niet kon ontkomen? Was hij getrouwd met zijn eigen eeuwigheid, gebonden tot aan de dood? Kon hij nooit eens langer loskomen dan even turen door een raam en zich verwonderen? Kon die muur niet gewoon eens wat vaker en langer, permanent, zijn rug op?

Losse eindjes

We beginnen gesprekken en ronden ze nooit af.

wij proberen

wij proberen te omkaderen
       maar de dingen blijven

                             schuiven

rechtlijnig blijven wij

   vrijheid in definities

                        gieten

en wij weten dit, soms

    maar het verlaat ons

                        continu

daarom: blijf

    naar buiten

             kijken

zijnde/iets

het is
niet erg
om te zijn
wie je bent

als je bent
is het wel
en nooit
niet

ben
blijf zijn
besta zolang je kunt
, ten volste

het is
goed
zo

Leven

Voor de pauze

Dit denk ik nu: je hebt mogelijk alleen verantwoordelijkheid voor jezelf en degenen die je hebt voortgebracht. En misschien ook dat niet. Maar wat nu zo is, is dat je bestaat. Als je besluit te bestaan, is het een gebod aan jezelf om te zijn. Je kunt niet half zijn. Daarom moet je ten volle bestaan. Wat betekent dat? Dat betekent dat je probeert elke kans om zo volledig mogelijk te zijn aan te grijpen. Maar je bent nooit alleen. Het betekent daarom ook dat je anderen laat zien wat bestaan volgens jou is. Dit doe je doordat je altijd zichtbaar bent - je hoeft niets te benadrukken, hoewel je je daarin vrij kunt voelen.

Je kunt je niet verschuilen voor de ander. En als je iets laat zien, beïnvloed je altijd de ander. Maar je hebt geen invloed op wat je invloed precies is. Nooit. Ook niet op je kind. Maar, zoals met je kind, probeer je ook zonder kind, omdat je bestaat, ten volle het bestaan te zijn. Je kunt immers niet anders. Bestaan is steeds opnieuw proberen je nietigheid te vergeten, te negeren, te vergeten erbij na te denken of het belang heeft wat je doet, of het zin heeft, of het ergens komt, maar tegen dat alles in vol in je leven voort te stappen. Dat is je enige optie om het onverdraaglijk(e) licht te maken. En ben eerlijk. Altijd eerlijk. En laat anderen zichzelf bepalen. Jij kunt niets voor ze doen dan te zijn. Ook voor je kind niet. Ben er.

Na de pauze

De wereld is heel groot. Jij bent heel klein. Ik ben heel klein. Eigenlijk is alles heel klein. Alles bij elkaar genomen, dat is het enige wat groot is. De rest, elk deel, is klein. Nietig klein. Wij zijn nietig. Daarom zijn wij licht. En ondraaglijk. En licht. (Het blijft een prachtige boektitel.) Wij hoeven niet alles te begrijpen. We mogen het wel willen. Daarin zijn we vrij. We zijn vrij om in onze nietigheid te genieten van alles. Om dit genieten voelbaar te maken voor de wereld. Dit is wat ik mee wil geven: dat wij klein zijn, en de wereld groot, en dat dat mooi is. Het is wat het is. En omdat het dat is, en niet anders, kies ik ervoor dat het mooi is. Ik maak het mooi, ik dwing het af op de knieën tot mooi - zelfs al kan ik niets op de knieën dwingen. Het maakt niets uit. Het is. Ik ben. Jij bent. We zijn nooit alleen, en daarom is alles mooi. Daar kies ik voor, soms tegen beter weten ingaand omdat beter weten ook niet zaligmakend is. Dat wil ik meegeven. Ook dat. En nog zoveel meer. Ik wil zoveel zijn. Ten volste.