Live the dream

Dat je daar soms op gewezen moet worden door iemand of iets. Of door meerdere iemanden of ietsen. Of een combinatie daarvan. Een samenloop van omstandigheden. Waar jij dan onderdeel van bent. Dat dat soms nodig is om te beseffen waar het eigenlijk om gaat (zie titel).

Er het meeste uit halen. Het was nog niet eens zo heel lang geleden (er was eens een tijd...) dat het voor velen niet weggelegd was om ooit iets van een uitzicht op zee te hebben. Reizen ging nou eenmaal te voet of via paard/ezel/rund, en dan is een kustlijn soms best ver weg. Natuurlijk waren er altijd van die mensen die overal op leken te kunnen duiken en in elk taalgebied een kennis hadden, maar dat even daargelaten. Tegenwoordig kun je binnen een (al dan niet natte) scheet en een zucht zorgen dat je aan het andere eind van de wereld zit. Voor een weekje ofzo, mocht je daar behoefte aan hebben. Je kunt eigenlijk altijd overal komen, de vrijheid wordt niet meer ingeperkt door vervoerstechnische perikelen. En dankzij ons kapitalistische systeem is het voor velen ook nog makkelijk te betalen tegenwoordig (over die anderen gaan we het heus nog wel hebben, maar nu niet). En wat krijg je nu? Een strikt aantal dagen vrij per jaar als je in het uniform zit, en een constant smeken en afkeurende blikken van de hele godganse 'traditioneel christelijke' samenleving als je je vrijheid op wilt eisen om te doen waar je naar verlangt. Geef het even een jaar vantevoren aan enzo, verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk zus, de hele reutemeteut. Ik bedoel, als ik christelijk zou zijn, en dan zo eentje die in God geloofde, dan zou ik mijn leven echt wel heel bewust en dankbaar koesteren en niet weggooien aan verantwoordelijkheidsgevoel voor zinloosheid en meebuigzaamheid met bekrompenheid. Dan zou ik me verdomme verplícht voelen om het onderste uit de kan te halen. En om dat verantwoordelijkheidsgevoel terug te halen: dan zou dat ook gelden voor het meesleuren van iedereen in je utopische wereldbeeld (lap, daar komen die achtergestelde minder vrije 'anderen' meteen impliciet aan bod).

Natuurlijk is dat hele reizen niets anders dan een grote boze metafoor. Het geldt voor alles. De hele tijd naar je hypotheek kijken en je zorgen maken over dit en dat. En da ding onder je voeten draait gewoon door, telt je af. Vergeet niet te carpe diemen.

Dus het wordt weer eens hoog tijd om te denken: wat zit er in mezelf? Wat wil ik nou? Voel ik me wel goed bij waar ik nu mee bezig ben? Waar leidt dit heen? Naar meer heen-leiden? Of naar wat ik wil? En dan zet je overboord wat je dwarszat, voel je je weer licht in je hoofd en kun je weer genieten. Er is altijd een weg. En anders kun je beter weg zijn dan dat donkere bos in gestuurd te worden. Gas erop, erdoor of eronderdoor. Dat is toch het leven, dat is toch de droom? Of niet? Vergeten we dat soms te lang? Ik denk het wel. Maar we kunnen het altijd terugkrijgen.

Tijdloper

Tijd is net



zand

:


het stroomt er

bij je tenen


weer uit

...

en glijdt langs

je vingers


,



en voor je het weet


ben je weer

een heel eind verder












maar nog steeds
op dezelfde plek.






-------------------------

((Rede:
En hoe langer je je best doet om
naar boven terug te grijpen,
naar dat beginpunt,

(...)
het is wéér verder weg!
Je daalt alleen maar af.


"Every breath leaves me
one less to my last" *


Dus je kunt maar beter vooruit kijken
en een mooie sprint trekken.
(etc.)

))


*Pull me Under, Dream Theater

Does this help me?

There are roughly two major turns in epistomology (which roughly means theorizing about the possibilities of knowledge: "what can we know?"): the first was the so-called Kantian turn towards the subjectivity of it all: one can not overcome its own experience/perspective, and thus objective knowledge in the sense of knowledge from a neutral point of view wouldn't be possible. The second turn even took away that possibility of subjectivity: the contact with reality was being broken by all intermediating elements in the cultural world: the sign ruled our world and covered up what is underneath this sign: the real thing. Now what do we believe? Can we not ever view something pure, without all kinds of signals in our brains telling us what this is and would be according to connotations brought up by language? Well, does this even bother, this language? Is it really distorting reality? Isn't it simply what in the first turn was called 'subjectivity'? And if so, then what about this subjectivity anyway? So what if we constantly have this personal perspective. It is all there is. To say it is not objective knowledge would be like claiming there actually is a higher form of knowledge concerning these simple objects. Like God. And o boy did Kant believe in God. Well, I don't believe in his God, or His God's eye view for that matter. So where does that lead us. It leads us to subjective knowledge as the ULTIMATE knowledge. There may be other kinds of knowledge, but this is where it all comes from. Now what about that? Does this mean anything to you? Does this help?

Cyborg, part 1

De eerste,
oké, de eerste twee,
maar de eerste keer dat
(en definitief de laatste)
de stap gezet wordt
van complete eigenheid
naar een stukje verlies

of aanwinst? -zo voelt het niet

een oneigenheid in het eigen lichaam.
Dat is wat het is.
En ben ik nu (dan)
niet meer ik?

Of moet ik gewoon zeggen:
ik heb twee gaatjes,
en die gaan mooi gevuld worden.
En dan zijn ze er niet meer.
Jaja.

Dit was Bart.
Over en uit,
tot het volgende bericht.