Heb je dat ooit?

Dat je jezelf niet meer terugkent?
Dat je denkt: was ik dat?
Ik wed dat veel psychologen over zoiets eindeloos kunnen doorzeveren.
Maar er is meer te doen.
Fuck die psychologen.

Terug van gaan (uit het blauwe)

Iets staat je tegen, en waarom dat zo is beredeneer je er voor jezelf achteraan; dat de beredenering de grond is van je standpunt is iets dat je slechts kunt geloven door het jezelf wijs te maken. De logica achter je opvatting heb je niet nodig voor jezelf: het is slechts daar om tegenover anderen in het geweer te brengen. Als overtuigd pacifist denk ik dat dit in-het-geweer-brengen het begin van het einde is. Dit kan slechts voorkomen worden door communiceren in dialoogvorm naar het oord der vergetelheid te verbannen. Me dunkt wordt het hoog tijd dat wij ons intersubjectieve zelf van haar hoogst mogelijke kant (de bovenkant, dus) laten zien: enigheid.

Een intermenselijke taal, die taal overbodig maakt waar zij
afhaakt van gemeend denken
dat aanzet tot gemeenschappelijk kraken
van alles dat reeds open was
maar nog niet voor ons
ons, die denken dat denken en denken hetzelfde zijn
maar het één is een woord, en het ander is echt.
Doe jij wat je zegt? Denk jij wat je doet dat je denkt?
Verwarring zaait onenigheid. Maar soms is dat ook goed, soms is er helemaal niets mis mee om in het wilde weg het goede na te streven. Daar mag best wat voor sneuvelen.

Burgeroorlog: innerlijke strijd.

Onderweg

(Het voorbijzeilen van regeltekens.)