Dat je daar soms op gewezen moet worden door iemand of iets. Of door meerdere iemanden of ietsen. Of een combinatie daarvan. Een samenloop van omstandigheden. Waar jij dan onderdeel van bent. Dat dat soms nodig is om te beseffen waar het eigenlijk om gaat (zie titel).
Er het meeste uit halen. Het was nog niet eens zo heel lang geleden (er was eens een tijd...) dat het voor velen niet weggelegd was om ooit iets van een uitzicht op zee te hebben. Reizen ging nou eenmaal te voet of via paard/ezel/rund, en dan is een kustlijn soms best ver weg. Natuurlijk waren er altijd van die mensen die overal op leken te kunnen duiken en in elk taalgebied een kennis hadden, maar dat even daargelaten. Tegenwoordig kun je binnen een (al dan niet natte) scheet en een zucht zorgen dat je aan het andere eind van de wereld zit. Voor een weekje ofzo, mocht je daar behoefte aan hebben. Je kunt eigenlijk altijd overal komen, de vrijheid wordt niet meer ingeperkt door vervoerstechnische perikelen. En dankzij ons kapitalistische systeem is het voor velen ook nog makkelijk te betalen tegenwoordig (over die anderen gaan we het heus nog wel hebben, maar nu niet). En wat krijg je nu? Een strikt aantal dagen vrij per jaar als je in het uniform zit, en een constant smeken en afkeurende blikken van de hele godganse 'traditioneel christelijke' samenleving als je je vrijheid op wilt eisen om te doen waar je naar verlangt. Geef het even een jaar vantevoren aan enzo, verantwoordelijkheidsgevoel voor je werk zus, de hele reutemeteut. Ik bedoel, als ik christelijk zou zijn, en dan zo eentje die in God geloofde, dan zou ik mijn leven echt wel heel bewust en dankbaar koesteren en niet weggooien aan verantwoordelijkheidsgevoel voor zinloosheid en meebuigzaamheid met bekrompenheid. Dan zou ik me verdomme verplícht voelen om het onderste uit de kan te halen. En om dat verantwoordelijkheidsgevoel terug te halen: dan zou dat ook gelden voor het meesleuren van iedereen in je utopische wereldbeeld (lap, daar komen die achtergestelde minder vrije 'anderen' meteen impliciet aan bod).
Natuurlijk is dat hele reizen niets anders dan een grote boze metafoor. Het geldt voor alles. De hele tijd naar je hypotheek kijken en je zorgen maken over dit en dat. En da ding onder je voeten draait gewoon door, telt je af. Vergeet niet te carpe diemen.
Dus het wordt weer eens hoog tijd om te denken: wat zit er in mezelf? Wat wil ik nou? Voel ik me wel goed bij waar ik nu mee bezig ben? Waar leidt dit heen? Naar meer heen-leiden? Of naar wat ik wil? En dan zet je overboord wat je dwarszat, voel je je weer licht in je hoofd en kun je weer genieten. Er is altijd een weg. En anders kun je beter weg zijn dan dat donkere bos in gestuurd te worden. Gas erop, erdoor of eronderdoor. Dat is toch het leven, dat is toch de droom? Of niet? Vergeten we dat soms te lang? Ik denk het wel. Maar we kunnen het altijd terugkrijgen.
No comments:
Post a Comment