Recht van ergens tussen Lille en Eindhoven.

Het idee van lijden

Als mens heb je een bepaald-ontwikkeld idee van het lijden dat je een ander aan kunt doen - een lijden dat ook andere levensvormen kan worden aangedaan. Wanneer een naaktslak op verteerbaar materiaal stuit, heeft (het) geen besef van een mogelijk veroorzaakt lijden. Of het een hoop stront is of een jong vogeltje: het leidt niet tot een verschillend oordeel, omdat er geen oordeel is. Ook niet als het nog een levend (hoopgevend) dier is. En wie zijn wij om ons oordeel als overkoepelend orgaan op alles buiten ons los te laten? Maar ook: wie zijn wij om te proberen niet onszelf te zijn? Of te bepalen dat andere dieren niet wreed kunnen zijn? Of is dat juist het "wrede van de natuur"?
Qu'est-ce que ça veut dire: être un escargôt?


Het idee van reizen

Een wereld die je leert kennen door afstanden af te leggen.
Door banen aan te leggen.
Een wereld van banen.
Maar wat als je over de wereld reist door een planeet voor je geestesoog te krijgen? Dat je elk hoekje kent en er bent door er te willen zijn? Dan kun je overal zijn. Je hoeft alleen alles te kennen. Alles te begrijpen, en één te zijn met je leven, het leven, en misschien juist alles daarbuiten. Of het principe. Alle omstandigheden. Van samenloop. Een denkdoorbraak. Nieuwe deuren. En stel nu dat je met die nieuwe blik naar deze planeet kijkt. Met al die banen. Erop, eroverheen. Over je denken? Wat denk je dan?

Blokkeert het? Al die tijd al? Wat blokkeren we? En geven we daarmee dan ruimte aan iets wat we anders niet zouden hebben? Kan er gekozen worden?