Stoeien met concepten. Wat bereik je daarmee? Een beter begrip van die concepten? Of een ontwikkeling van de eigen voorstelling van die concepten? Een nadere eigen invulling? Maar je wilt niet van de werkelijkheid verwijderd raken. Dus ga je steeds bij jezelf of bij anderen na of het gestoei iets op heeft geleverd dat door kan gaan voor een waar-achtig concept. Eigenlijk zijn concepten maar ondingen. Ontzettend misleidend, omdat je erin verstrikt kunt raken. Misschien is “het” “allemaal” wel heel simpel. Kun je dáár een concept van maken? De menselijke aard is aanwijsbaar. Het is allemaal moeilijkdoenerij zonder het eigenlijk te willen. Eigenlijk willen we iets heel makkelijks. En iets heel moois. Dat blijkt helaas niet samen te gaan.
Schoonheid is een balanceren.
Een touw, niet té strak, geen strop,
maar wel:
een afgrond,
een blik in een mooie, dodelijke diepte.
Het is een zoeken van reeds gevonden voorwerpen,
die uit je vingers glippen steeds wanneer je ze be-grijpt.
her-ha-ling her-ha-ling
steeds weer een zeggen
van woorden die spreken
maar niet tot je,
alhoewel, soms,
een scheut, van pijn
wanneer langs je heen
het monster loopt en zegt: ik begrijp.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment