De nieuwe kronkels van het barokke denken.

Lelijkheid wordt vaak met de rug aangekeken, maar het is de lelijkheid die het schone het meest waardeert. Door zich af te keren van een wereld waarin parels schitteren op bedjes van satijn, markeert zij de blik die zich niet afkeert van diepe treurnis en onooglijke misvormingen. Zij ziet de goede bedoelingen waar anderen hun neus ophalen en kent een meerwaarde toe aan het schone waar anderen slechts de oppervlakte met hun mouw opwrijven om te zien of het blinkt: zij heeft een morele dimensie. Lelijkheid is niet lelijk: zij is slechts moeilijk te verteren voor hen die aanleg tonen voor smetvrees. Voor hen die zich angstig afkeren van iedere mogelijke onderdompeling in volledigheid. Misschien zullen zij zich beroepen op die enkele druppels die ooit over hun hoofd zijn geplengd met het idee daarmee het hele universum in zich op te nemen. Misleid misprijzen zij vanuit hun nis het leven dat meer behelst dan een uitzicht met oogkleppen. We gaan zwemmen, we openen onze ogen en laten ons niet afschrikken door de eerste lading chloor die we zelf in het water hebben gekieperd. Knipper je ogen rooddoorlopen en accepteer de pijn die je aan de hand neemt bij het volledige zien. Of ga er waardig aan onderdoor. Iedereen kan verdrinken. Het onooglijke ziet de wereld zonder zichzelf te verloochenen. De wereld neemt de onooglijke zonder voorbehoud. Dat is schone moraliteit: alles overboord, alles erin. Geen tegenspraak.