Vicieus zwart-wit

Een cirkelende gedachte als ik naar buiten stap voor een moment:

Hoe sneller en gedrevener ik het op papier zet, hoe langer ik buiten kan zijn in de zon, een bries voelen die hoofd en spieren tot leven brengt en mij weer energie geeft om binnen te zitten en gedrevener te werken: omdat ik weet waarvoor ik het uiteindelijk doe: om buiten te zijn, in de zon, tussen groen en wind, kriebelende mieren en keuvelende vogels.

Maar het buiten blijft buiten en het binnen blijft binnen, en hoe krijg ik dat binnenste buiten zonder buiten aan binnen te denken? Er moet een verloop zijn tussen binnen en buiten, want in tegenstellingen kan niet vruchtbaar gedacht worden. En ergens in dat verloop wordt met inspiratie gedacht en geschreven. En ergens in dat verloop ligt een oplossing, een balans tussen twee niet bestaande uitersten. Want het buiten wordt als buiten ervaren door het ik-binnen, en is dus als zodanig niet een strikt buiten: het is de ervaring van een externaliserend binnen...en zo lopen we weer vast op een taal die zich heeft ontwikkeld aan de hand van formuleringen in tegenstellingen.