Met interpunctie

Ik zie het leed: rond je neus tekenen lijnen zich af, en af en aan beweegt het leven als een dynamiek die steeds een beetje meer wegsnoept dan geeft; en toch geeft. En de naïviteit verdwijnt maar wordt herinnerd in de lijnen die iedereen ziet en steeds duidelijker herkent, op zichzelf betrekt. En zo, zo groeien we uit elkaar en isoleren ons van elkaar in medeleven voor elkaar en naar ieder ander, hoe naar kan het lopen. En zo ontstaat er een gedeeld lot en afzonderlijk einde tegelijkertijd. Blijven we elkaar zien?