afstel is de dood

 

iets in jezelf raakt steeds verloren
je loopt buiten en kijkt hoe gebouwen afsteken
tegen de allesomgrijzende lucht
je passeert een haag waarin plastic lint eeuwig sterft

je stelde uit naar buiten te gaan
nu loop je daar
overal dwalen mensen
dingen vreten je op
mensen blijven ver weg
je versnelt je pas, naar binnen toe

je keert terug in je hok
je schrijft erover, even
je mist de mensen, buiten
de mensen in je hoofd