Keutelen tot de laatste reutel.
Het begint er sterk naar te ruiken dat het niet meer lijkt dan dat. De grote vraag is voor mij: is dit dan vooral een stand in mijn hoofd, of is het een stap waarvan niet meer kan worden teruggekeerd? Want ik verlang naar de ambitie om de wereld bij haar lurven te grijpen. Nu neem ik genoegen met een weifelend observeren. De zoveelste die probeert met een weerspiegeling recht te doen aan oorspronkelijkheden? Mijn minachting voor die benadering zit nog te diep - ik moet opletten dat ik mezelf niet ga minachten.
No comments:
Post a Comment