Tijd Voor Nieuwe Kost

Ik raak er maar niet over uitgesproken: de woorden die ik blijf schrijven blijven woorden die wanhopig naar iets proberen te verwijzen dat ik met mijn maar al te woordelijk verstand maar niet binnen bereik lijk te krijgen - misschien is het er zelfs in de verste verte niet, maar is er slechts mijn wil om dat te creëren wat iets behoeftigs moet kunnen vullen. Maar wat? Wat, vraag ik je dan. Wat, zeg ik je dan. Wat! roep ik uit, boven elke vertwijfeling verheven dat er met herhaald en volumineus hameren een "dat" moet verschijnen. Het lijkt gaandeweg op een ritueel, op een herhaald gebed met het oog op verlossing, een wil tot zingeving waar ik het liefst direct afstand van zou willen nemen. Het stof blijft nu aan de vieze woorden kleven: een simpel blazen werkt niet meer.