wereldje wereldje o zo klein

...o o, en toch zo fijn.
Want er is toch nog genoeg te zien, toch? Teveel voor één mens, en dan zijn er ook nog al die nuances enzo overal. Als je begrijpt wat ik bedoel. Wat dus gezegd wil worden: er is zo'n uitdrukking 'niet van deze wereld'. Wordt vaak gebruikt om iets buitengewoons aan te duiden. Eigenlijk een heel rare uitdrukking, zo vanne alsof er op deze aarde niets subliems gevonden kan worden. En dan wordt dat ook wel eens in muzikale contreien gebruikt, die uitdrukking. En dat terwijl kunst toch wel een heel menselijke bezigheid is (los van het mogelijke gegeven dat er ook nog buitenaardse kunsteligheden bestaan). Dan lijkt me zo: als je zegt 'o goh, niet van deze aarde, other-wordly gewoon!', dat je dan zegt dat het verbluffend is, maar dat het je niet raakt in je menselijkheid. In je op-de-wereld-zijn. Je met-de-wereld-zijn. Wanneer iets je echt raakt, en niet alleen maar overbluft als een heel knap kunstje of een verbluffend staaltje ontwikkeld vermogen, dan noem je iets toch gewoon 'werelds'? Is dat niet het grootste compliment? Het gaat niet om de mechanische, analyseerbare perfectie, maar om precies datgene wat je in doet leven en niet zozeer versteld doet staan. In ieder geval bij muziek dan hè.

En wat dacht je van 'Een bescheiden mens telt voor twee'? Een nieuwe neologistische uitdrukking, waar het niet gaat om een gewaarschuwd mens dat extra op haar hoede is, maar om een persoon die in haar vorm van bescheidenheid niet alleen zichzelf meetelt maar altijd met die ander rekening houdt.
Zo, dat sluit een nieuw uit de lucht gegrepen bericht af op dit daar ooit voor in het leven geroepen internetadres.