het staat voor alles

Waar het misgaat bij bijvoorbeeld een bepaald slag politici: het bevechten van intolerantie wordt gedaan met behulp van niets anders dan intolerantie. Conservatisme met conservatisme. Haat met haat. En haat voedt haat. Men houdt elkaar in stand door vernietiging, vernietiging van hoop, optimisme en mogelijkheden. Het is net zoiets als een spiraal van geweld: men laat zich erdoor meeslepen en daalt steeds verder af in een wereld waarin de uitgang steeds moeilijker te vinden is. En het is allemaal niet nodig. Hebben we niet allemaal geleerd dat je op a geen a moet zeggen, maar b? (of was dat nou iets anders…) We moeten een ander geluid gaan laten horen, en hoognodig ook (voordat die uitgang schier onbereikbaar wordt).

Ooit, niet zo heel lang geleden, had men duidelijk begrepen welk geluid er gehoord moest worden: een vreedzaam geluid. Hippies en idealisten zijn zo gek nog niet. Het enige probleem is dat de zachtaardige gesteldheid van het geluid toe heeft gelaten dat alles er uiteindelijk overheen walste. Men verloor al snel die eigen, heel simpele idealen uit het oog, en als men die al behield, behoorde men voortaan tot een groep in de samenleving die verdrukt en zonder rol van betekenis in een hoekje stond te verkleumen. Het pacifisme blijkt als ideaalstroming op zich niet sterk genoeg om te overleven. Dus is het hoog tijd voor een nieuwe formele term die dat mooie geluid weer nieuw leven inblaast. Een term die iedereen, ook de meest intolerante klootzak, maar al te goed zal begrijpen en niet zo makkelijk zal durven negeren. We stellen aan u voor: offensief pacifisme.

We gaan het geweld bedelven onder grote hopen loodzware vrede.
We verstikken de haat met nevels van onverzettelijke liefde.
Er zal gevochten worden, en niemand zal sneuvelen.
Daadkracht, de kracht van de daad op zich zal zegevieren.

Maar is dit niet al veel eerder gedaan? Hebben ze daar niet allang een term voor? Heette dat niet flower power? Waarom zijn we dat kwijtgeraakt? Waar is het heen gegaan? Dit symbool:

Dat is alles wat er te zeggen valt. En het is al gezegd, en het is al gedaan. Dus wat rest ons nu nog? We kunnen het alleen nog maar herdenken.

Her-denken. Dat is meer dan een nostalgische terugblik (of dat zou het dan toch tenminste moeten zijn). Het is een her-nemen, een her-beleven en uiteindelijk een her-leven. Er moet nieuw leven in geblazen worden. En wel met een hele lange adem. Geen holle frasen meer, geen grapjes, geen flauwdoenerij, en vooral niet de aandacht laten verslappen. Want dan wordt er over je heen gewalst door al het tegengeluid dat er nog is. Dan raak je het kwijt of eindig je in een hoekje. Dus laten we nu eindelijk eens met een serieus oor luisteren naar een boodschap die toch vaak te lichtzinnig werd behandeld: All you need is love. Love is all you need.