De Epische Postbode

Onder fris naar beneden duikelend water ontwaar ik op mijn rechterhand datgene wat ik aan het verwijderen ben: de kreet "ITHAKA!". Was dat niet ooit datgene wat Odysseus, tijdens zijn terugreis vanaf het omvergeworpen Troje, vele jaren lang als wens voor ogen had? Het ooit eindelijk terugkeren naar zijn geboortegrond, zijn vrouw, zijn zoon, zijn huis? Zijn verlangen werd opgerekt tijdens een lange terugreis vol moeizame verwikkelingen; een Odyssee. Maar aan elke Odyssee komt een eind. Zo ook aan deze. Enkele halen met zeperig water voldoen om Ithaka voorbij te snellen, want Ithaka was nooit het einddoel. Voor Odysseus stond het voor niets anders dan de heropvatting van zijn geliefde leven. En voor mij? Voor mij was Ithaka slechts de Ithakalaan, een laan niet geheel ongepast gelegen in de nabijheid van de Odysseuslaan. In die betreffende laan diende ik niet te vergeten enkele poststukken, zij het aangetekend, zij het van grotere proporties, te proberen van mij af te schudden. Het was deels gelukt (elke Odyssee heeft haar obstakels), maar ik heb ondanks enkele horten en stoten (niet thuis, brievenbus te groot) toch de Ithakalaan achter mij gelaten. Odysseus moest de zeegod Poseidon na zijn aankomst in Ithaka nog goedgezind stemmen door ver landinwaarts een roeispaan te plaatsen om zijn leven leefbaar verder te kunnen leven. En ik, ik moest nog even naar het postkantoor om enkele poststukken terug te leveren alvorens ik weer huiswaarts keerde, terug naar de warme schoot waarnaar ik onderweg uitkeek.