<publicatiedatum onjuist, onafgewerkt>
Zelfmoord is nooit goed te praten, en toch bestaat het. Hoe gaan we om met onredelijkheid en ongerijmdheid in het bestaan? (In ieder geval niet met een gedicht waarin eindrijm voorkomt.)
Zelfmoord is nooit goed te praten, en toch bestaat het. Hoe gaan we om met onredelijkheid en ongerijmdheid in het bestaan? (In ieder geval niet met een gedicht waarin eindrijm voorkomt.)
ik had iets in de hand
en gaf het uit handen
op een vinger
balanceerde de speldeprik
die me zou verlossen
van een stekende pijn
diep groef ik
maar nog vond ik
alleen maar leegte
en niet een antwoord
dat mij rust kon geven
ik stak toe
en liet me gaan