de zon breekt mooi

bomen vormen de tierelantijntjes van het lichtspektakel:
flinterdun scherven de stralen over ons heen


(wat als zonlicht glas was?)
(dit is een open vraag)

tijdreiziger

ik fiets over paden van mijn verleden
en zie hoe herinneringen zich laten doorkruísen
met mooie onbekende gezichten

ik fiets over paden van mijn verleden
en voel hoe het asfalt omhoogkomt
om mijn gezicht te betasten

ik fiets over paden van mijn verleden
en zal ik zeggen dat ik viel?

15:26 zegt de klok

Tussen wat je bent en wat je wilt zijn gaapt een kloof.

(Je wil-zijn. Je wild-zijn. Nee, gewoon: wat wil je zijn? Maar je bent al.)

Hoewel ik er soms (en soms ook vaak) moeite mee heb om 'm plat te drukken, tegen het glas, zodat de lichaamssappen zich uitsmeren tussen het uitwendige skelet door, walg ik regelmatig van de vlieg. Niet in de laatste plaats komt dit doordat de gelijknamige film mij er nadrukkelijk op wees dat dit dier haar voedsel verteert door er voor inname verterende zuren op te braken, ongeacht de status van het voedsel. Dit wil ik niet zijn. Toch ontstaat er regelmatig een walging als ik besef wat een mens van nature is. Wij verteren en vernietigen net zo goed op niets ontziende wijze. Ook erg is het besef dat het mens-zijn in dit stadium van wereldmanipulatie zich nog gruwelijker kan manifesteren dan wat slechts van nature noodzakelijk leek. Wij braken tegenwoordig ook over ons voedsel heen voordat wij het consumeren. En niet alleen ons beoogde voedsel is de pineut: het braken lijkt een virale infectie te zijn die zich welhaast ongeremd uitbreidt naar alle mogelijke takken van overlevings -en luxesport. We kotsen onszelf ook regelmatig onder op weerzinwekkende wijze: zelfvernietiging, zelfhaat is ons niet vreemd. Haat voor de ander hangt daar nauw mee samen. Ongenoegen, hebzucht, bezittingsdrang, bezettingsgeschiedenissen.

Vol afkeer en walging smeer ik de vlieg uit over het glas. De vlaag van medelijden en spijt die me normaal overvalt en soms ondraaglijk zelfverwijtend lijkt -en me daardoor op sublieme wijze menselijk laat voelen- blijft deze keer achterwege. Ik ben weer een stuk minder mens - of een stukje meer? Heeft het zin om zoiets te proberen te definiëren? Ik durf erop te gokken, te hopen, van niet.

(Het heden van wat je bent en het vooruitzicht naar wat je zou willen bereiken: ze maken een spanningsboog die je in leven houdt en laat sterven. Alleen de dood is het definitieve antwoord op al je wensen - na-leven in andere vormen is geen zijn, staat buiten het spel.)

Waarom ben ik niet gewoon zoals een hommel? Vreedzaam zwalkend van ontvankelijke bloem naar dankbare bodem.

I am a piece of poem

and now that I've been trying to help you
with something I don't understand myself
could you please tell me where I get off
and where the world begins?

Things happening

a thing that may happen with a child nearby:

someone gets stroked over the head
because he or she looks so sad

a thing that may happen when adults gather:

someone gets hit over the head
because he or she looks too sad

a two-fold warning:

watch out for grown-ups
don't be a fuck-up

and:

fuck off, I can hit myself (I'm a grown-up now)

Titel plaatsen

moet gaan nu

was altijd al heel ver weg
neem een laatste stap
zet af
en veer op en neer

dit is een bevel naar zelf

en tegelijk een beschrijving
een cirkel die doorbroken moet worden?

spiralen neergang?

omhoogkruipend
maar altijd uit andere gaten kijkend
dan de eigen ogen

zet af

springspringspringspring
springeenlaatstesprong
hoe?

er moeten er meer volgen

groter, gebogener
afstand tussen plaats en tijd
moet gelijk lopen
niet alleen tijd mag zich verplaatsen
terwijl de plaats in de tijd lijkt stil te staan

maar er gebeurt al zoveel

alleen: alles moet tegelijk gebeuren
en net dat ene zetje
kom op
zet af

ver weg

klinkt een echo

dat was ik

eerder al
die hetzelfde zei
het bericht wordt herhaald

zet af

blokblok

Na driehonderd kilometer, niks af.



Maar ik herneem mijn zinnen zoals ik die van anderen herneem,
en schrijf verwoed lege pagina's vol pogingen
(leeg leeg leeg)
Ik zou gaten moeten boren
- in mijn muur, die niet van mij is
- in structuur, door mij afwezig aangelegd
  en om mij heen
  als verstikkend web vang ik mijzelf,
  maar waar is verdomme die spin

een ik heeft slechts zichzelf te verdommen
(dit is geen slimme woordspeling meer)
mijn missie is ten einde
ik moet nu hoognodig beginnen
want: er staat hier teveel ik
ik moet naar buiten gaan, binnenkort
EN HOPELIJK DUURT DAT BUITEN LANG
(ik sluit mij uit, kapitaliseer mij, kostenplaatje?)
(ik haat het woord ik nu)

Nu: kort en intensief binnen
laat alles tegelijk beginnen met
ontrafelen en vlechten
een strijd moet een slag worden: geen remise maar slagvaardigheid.
nu ik nog

lyrics/thoughts/prosodie? statement/concept/mantra? all/none?

I am not in any way violent;

I simply oppose oppressive force

Nor will I ever hurt

But break what needs to be (be)
De -and reconstruct
Over and over again

Patience is the opposition of violence

Patience is the danger of allowing suppression
Patience is an axe that cuts both ways
and I will use it as my pencil
to strike colour where we think in black and white.
(To break through the surface)

Imagine?

to imagine an identity:

to create one, through

re-imagining what has been imagined

and creating it in your image,

letting it be a flight of fancy,

wherever it may take you:

to accept the unforeseeable,
yet to keep

a will - one without a hunger for power and control
 

is.this.possible?

Wij Citeren Weer

Deze keer stellingname uit Tolstoj's De Dood van Iwan Iljitsj:

(...) de beleefdheid, dat vervangingsmiddel dat zoveel lijkt op een vriendschappelijke menselijke verhouding.

(p38)