(conceptideeverpakking)
Met iemand meeleven, dat is maar half werk. Wat eruit voortkomt: medeleven, medelijden...de wil om iemand uit een lijden te verlossen. Niet de wil om iemand echt gelukkig te zien of te maken. Het heeft meer met jezelf en je eigen gemoedstoestand te maken dan met die van de ander.
In een verschillende klasse is het echt om iemand te geven: je betrekt je eigen persoon er zodanig bij dat je enerzijds je eigen oordeel niet opschort voor de ander om moeilijkheden en een mogelijke lijdensweg uit de weg te gaan, maar anderzijds stel je dit eigen standpunt ook geheel open voor de ander: je betrekt jezelf in de wereld van de ander zoals je de ander je eigen wereld in wilt trekken. Pas dan is er sprake van een opening voor een wederzijdse relatie en daarmee een mogelijk intrinsiek verbond. Het is geen uitwendig oplossen van problemen maar een (poging tot) creëren van een 'eenheid in veelheid' (zoals men dat zo mooi -of juist lelijk- abstract kan zeggen). Deze constante moeite en strijd voor en om elkaar lijkt mij de enige weg om een begrip als intersubjectiviteit tot een werkelijk begrip te maken. *En om er een werelds begrip van te maken mag dan wel een hoog gegrepen ideaal zijn (gezien het feit dat intersubjectiviteit tussen twee personen al zo vaak moeilijk tot stand of in stand blijkt te komen-(zijn)-houden), het is duidelijk mogelijk om ernaar te streven. Streefdoel: kritisch, oprecht, betrokken en ergens toe leidend.
Opgelopen via C.S. Lewis' idee van goddelijke liefde.
No comments:
Post a Comment