Dutch Design Week '

Waar ergert een mens zich aan? De één ergert zich aan hondepoep onder en om de schoenzool heen gevouwen, de ander aan de wanhoop opwekkende staat van samenlevingsverbanden. Meestal zijn deze één en ander ook één. Toch zijn er ook ergernissen die niet door iedereen gedeeld zullen worden. Wat er dan gebeurt, is dat een geërgerd persoon zijn ergernis zal willen delen met een medemens. Om dat te bereiken wordt die ergernis in een breder kader gegoten en/of theoretisch verantwoord. In ieder geval wordt er zodanig mee om gesprongen, dat een ander aangesproken wordt als ware het geen persoonlijke en incidentele ergernis maar eentje van een algemene en wellicht universele strekking; eentje die door iedereen gedeeld moet worden, als men er zich maar bewust genoeg van was. Bewustwording van de ergernis ter opvoeding van de burger. Nou nou, poeh poeh. Willen we dat wel altijd? Den matriarch of patriarch staat weer eens op de deurbel te hameren. Gewoon achter de bank kruipen.

Eentje die ik graag wil delen en omringen met een motiverend kader: het Grote Montuur. Totaal overbodig en achterhaald, toch populair. Mensen willen zich ermee onderscheiden en plaatsen zich daardoor binnen een massa fantasieloze gelijksoortigen. Leeghoofdigheid en strebergedrag? Wat er in ieder geval over gezegd kan worden, is dat het een hopeloos anachronisme is: al die moderne "design"erigheid die teruggrijpt op geforceerd iconisch verklaarde stijlmiddelen. Combineer dat met de verplichte iPod en het anachronisme wordt er nog groter op. Je montuur moet zo primitief mogelijk zijn, maar gadgets horen niet terug te verwijzen. Oftewel: het gaat helemaal nergens over, en al helemaal niet over functionaliteit.
Precies in deze zelfde categorie valt het jonge modieuze meisje met hoofddoek: ik begrijp heus wel dat je wilt laten zien waar je voor meent te staan, maar het anachronisme en de functionaliteit gaan volledig aan je voorbij. Een hoofddoekje boven een minirok: nu heb ik veel eerder de neiging om mijn hand op een verrukkelijk wiegende kont te leggen dan door een bos glanzend en opspringend haar te halen, en dat niet alleen vanuit functionalistisch(-evolutionair-biologisch?) oogpunt. Oftewel: dat hoofddoekje en dat grote montuur: voor mij persoonlijk betekent het niets meer. Hoeft niet. Maar zolang ik er niet onder bedolven word, zolang de achterlijkheid zich niet teveel aan me opdringt, zal ik ook geen verandering eisen. Laisser-faire.

Dus wanneer Geert Wilder een "kopvoddentaks" zou willen instellen vanuit de één of andere drogredenering, laat 'm dan ook eerlijk zijn en zijn persoonlijke ergernis correct theoretisch omkaderen. Wat in zou houden dat hij net zo goed het grote montuur en vele andere zaken onder die taks moet plaatsen. Al die wanhopig verwijzende anachronismen. Al dat zoeken. Al dat zogenaamde afzetten. Al dat halve, zonder echt door te breken. Al dat kuddegedrag, maar waar is het voorste schaap? Al lang en breed dood en begraven in de wereld van de fictie. Engelsen zeggen "yearning". Maar dat men dan ook eens na gaat denken over naar wat men dan zo verlangt. Dan zou er nog iets fundamenteels kunnen veranderen. (En nee, zo'n montuur is niet "gewoon speels", het wordt ingezet op een manier waardoor het niet meer vrijblijvend kan worden benaderd: het montuur an sich is vervuild geraakt.)

To abandon the abundance

Word plays are often the starting point for thinking: they activate your brain cells by showing connections. And connections are exactly the things the human brain is constantly trying to construct. Precisely because of that many, if not most (if not all...) arguments and theories trying to solve some difficult puzzle end up being nothing but trapped in a play of words that seems to refer to something true.

So why not start with a word play: putting two words together that have a similar sound yet seem to mean something else. I do not do this because I thought there is meaning behind these two words, and I did not start this for the sake of finding some truth behind the connection. All the while, though, I must confess I felt immediately appealed to this interplay of these two words. Why? Could it be for something else but the sole reason that my brain is able to connect some more? Am I fooling myself again by unconsciously hoping for meaning behind the sound? Or will I just put it in as I go?

Well, here I go. To abandon, to leave something alone. An abundance, an overflow, a plenitude, loads of something. Of what? Of something which is abandoned. The abundance: a specific plenitude, or exactly the opposite: all that is an abundance. Yes! To abandon all that is an abundance, means to get rid of all overflows. Perhaps it leads to a peace (not a piece) of mind. What is "peace of mind" (Boston would like to know that as well, by the way)? Is this peace in the brain the absence of activity, pausing from making connections? Or is it the opposite, feeling like you get things connected and enjoying your grasp? And after all, when your brain is not making connections, doesn't that equal you being dead?

knietsoor

"Knotting" en "nothing" zijn wel een beetje als elkaar uit te spreken - het verbinden van lusjes is de ene, het helemaal niets zijn is de andere.
Als het alleen maar gaat om verbindingen,
om context,
om verhoudingen, en als alles afhankelijk is,
wat is dan het ene deeltje,
als dat in de knoop zit met al het andere,
en er niet zonder kan bestaan? Precies.

Of ongeveer dan.

Of is het pas zonder het geknoop, zonder al die wirwar, niets?
Het is juist die knoop die voortdurend in de maak is, die ervoor zorgt dat er iets is.
Zonder geknoop is er niets.*
Kies je uitspraak zorgvuldig.

*Daarom: we blijven schrijven. Noodzakelijke zelfbevestiging.

Aimma

To become, to be, and still, and still, to enter all. How to do that?
Spread oneself all over the place.
I'mma gonna be all over the place.
To BE AND. To be is...to be - is. And is to be? If is is to be, than to be typing this, too, is to be.
We should not be institutionalized. Not by any BEING, nor by any AND either.
If the human world works as the shithole we get presented all too often, then how to act?
We should act (cheers, Spinoza), since if we don't, our connections to the world will perish. And what else are we than that? No mere subjects, but dots in a unity. "Unity" can be a disgusting word. It is often used by asshole-traditions. We do not use it that way. Purify the word. Purify the world. Don't make it, let it be, by being. BE-ING. UNGH. PUSH. "Purify": another infested word. Everything gets institutionalized. I shall hereby mark every singular AND repeated word (as you see). Institutionalized: a whole armageddon of coffee-drinking idiots.
Starbucks.
Starfucks
Buttfucks
Anal rape.
You heard me. Disgusting marketing, capitalist chauvinist familiarizing discriminating shitcreating crap. We shall defamiliarize. Do you know me really? Can you speak for us? Is shock permanently needed to keep people alert? Are we longing for another Auschwitz?

All those blank faces. The institution squeezes the life out of itself. And what are all those faces doing? All those students keeping their secrets to theirselves. That they know shit. We know shit. We cannot even distinguish chocolate from bullcrap. It all tastes the same: blank faces, no matter what the teacher tries to trigger. Blank faces. So why care for governmental actions to kill culture? We can do it ourselves! We, the handicapped people, one nation under a bright sun. Let's all just put those friggin' sunglasses on our heads. Take shelter. Get on with it.

All over the place. Splattered brains. The horror that everyone embraces. Embrace THIS.

As Deleuze said: hate is closer to sympathy than false love and sweet words.